(Спадарыня: ) “Ну, калі ён прызнаў... Кожны можа прызнаць свае памылкі”.
(Спадар: ) “Канечне, ненармальна. Але ж у нашай краіне — што хочаце можа быць. Па-мойму, ён ужо пажыцьцёвы цар”.
(Хлопец: ) “Калі б ён зрабіў наадварот, калі б за яго прагаласавала меней, то тады іншая рэч. А так — нястрашна”.
(Студэнт: ) “Гэта ненармальна, трэба прызначыць новыя выбары”.
(Дзяўчына: ) “Я абураная. І што цяпер? Здаецца, што больш нікому нельга верыць. Наступны раз не пайду галасаваць”.
(Спадар: ) “Яны ўсе зацікаўленыя асобы. Мне крыўдна — а каго гэта цікавіць?”
(Студэнт: ) “Вядома, абурае… А як зь імі змагацца?”
(Спадарыня: ) “Я ўчора ўважліва слухала прамову нашага прэзыдэнта, і я захопленая ім. Тое, што ён казаў наконт выбараў — ён казаў так, як думаю і я. А я стары камуніст”.
(Пэнсіянэр: ) “Ня трэба падладжвацца пад Захад. Трэба паказваць так, як людзі выказалі жаданьне”.
(Спадар: ) “Ён будзе й надалей так рабіць. А як можна зрэагаваць? У нас толькі ёсьць Валадарскага, Акрэсьціна…”
(Спадарыня: ) “Гэта абуральна. Я хадзіла на выбары. Усе нашы знаёмыя галасавалі за іншых кандыдатаў”.
(Студэнт: ) “На мой погляд, фабрыкаваць выбараў ня трэба, бо народ мусіць выбіраць свайго лідэра дэмакратычным шляхам. Аляксандар Рыгоравіч і гэты тэрмін дабудзе, і іншыя, бо ў яго ёсьць міліцыя і ўнутраныя войскі”.
(Пэнсіянэрка: ) “Абураная, бо галасавала за Лукашэнку. Мне здаецца, што так рабіць нельга. Ну, калі б там было 5% і 1%, то было б яшчэ зразумела. А такой вялікай колькасьці, ясна, нельга фальсыфікаваць”.
(Дзяўчына: ) “Няма папросту сэнсу хадзіць на выбары, калі ўсё роўна ўсё пераробяць”.
(Студэнтка: ) “Мяне абурае — нават ня тое слова! Думаю, што хутчэй арыштуюць генэральнага пракурора, чым каго-небудзь іншага. Мы вяртаемся ў нейкія трыццатыя гады, у час дыктатуры. Мы жывем у вольнай краіне, але пры гэтым усе разумеюць, што краіна далёка ня вольная”.
(Пэнсіянэр: ) “Будзе як Туркмэн-башы”.
(Дзяўчына: ) “Ну, калі ён прызнаўся, то гэта ўжо добра. Нейкая колькасьць людзей здагадваецца, што там нешта ня так”.
(Хлопец: ) “Дзікунства, але ўжо, на жаль, прызвычаіліся. Дванаццаць гадоў відаць, што гэта адна каманда — генэральны пракурор, Ярмошына, прэзыдэнт”.
(Спадар: ) “Канечне, ненармальна. Але ж у нашай краіне — што хочаце можа быць. Па-мойму, ён ужо пажыцьцёвы цар”.
(Хлопец: ) “Калі б ён зрабіў наадварот, калі б за яго прагаласавала меней, то тады іншая рэч. А так — нястрашна”.
(Студэнт: ) “Гэта ненармальна, трэба прызначыць новыя выбары”.
(Дзяўчына: ) “Я абураная. І што цяпер? Здаецца, што больш нікому нельга верыць. Наступны раз не пайду галасаваць”.
(Спадар: ) “Яны ўсе зацікаўленыя асобы. Мне крыўдна — а каго гэта цікавіць?”
(Студэнт: ) “Вядома, абурае… А як зь імі змагацца?”
(Спадарыня: ) “Я ўчора ўважліва слухала прамову нашага прэзыдэнта, і я захопленая ім. Тое, што ён казаў наконт выбараў — ён казаў так, як думаю і я. А я стары камуніст”.
(Пэнсіянэр: ) “Ня трэба падладжвацца пад Захад. Трэба паказваць так, як людзі выказалі жаданьне”.
(Спадар: ) “Ён будзе й надалей так рабіць. А як можна зрэагаваць? У нас толькі ёсьць Валадарскага, Акрэсьціна…”
(Спадарыня: ) “Гэта абуральна. Я хадзіла на выбары. Усе нашы знаёмыя галасавалі за іншых кандыдатаў”.
(Студэнт: ) “На мой погляд, фабрыкаваць выбараў ня трэба, бо народ мусіць выбіраць свайго лідэра дэмакратычным шляхам. Аляксандар Рыгоравіч і гэты тэрмін дабудзе, і іншыя, бо ў яго ёсьць міліцыя і ўнутраныя войскі”.
(Пэнсіянэрка: ) “Абураная, бо галасавала за Лукашэнку. Мне здаецца, што так рабіць нельга. Ну, калі б там было 5% і 1%, то было б яшчэ зразумела. А такой вялікай колькасьці, ясна, нельга фальсыфікаваць”.
(Дзяўчына: ) “Няма папросту сэнсу хадзіць на выбары, калі ўсё роўна ўсё пераробяць”.
(Студэнтка: ) “Мяне абурае — нават ня тое слова! Думаю, што хутчэй арыштуюць генэральнага пракурора, чым каго-небудзь іншага. Мы вяртаемся ў нейкія трыццатыя гады, у час дыктатуры. Мы жывем у вольнай краіне, але пры гэтым усе разумеюць, што краіна далёка ня вольная”.
(Пэнсіянэр: ) “Будзе як Туркмэн-башы”.
(Дзяўчына: ) “Ну, калі ён прызнаўся, то гэта ўжо добра. Нейкая колькасьць людзей здагадваецца, што там нешта ня так”.
(Хлопец: ) “Дзікунства, але ўжо, на жаль, прызвычаіліся. Дванаццаць гадоў відаць, што гэта адна каманда — генэральны пракурор, Ярмошына, прэзыдэнт”.
