У часы, пра якія гаворка, эстрада, якую цяпер называюць “папсой”, толькі пачынала свой паход на заваёву грамадзкай сьвядомасьці. І пачынаўся ён сьціплымі крокамі сьпявачкі Эдыты П’ехі паміж столікамі, за якімі сядзелі вэтэраны вайны і працы. Маем наўвеце “Блакітны агеньчык” – эстрадную праграму, на якую запрашаліся вэтэраны і для якіх “зоркі” тадышняй сцэны сьпявалі пад фанаграму папулярныя песьні.
Першыя свае зонгі Эдыта П’еха выканала яшчэ ў пяцідзясятыя гады, у складзе ленінградзкага ансамбля “Дружба”, якім кіраваў яе муж Аляксандар Бранявіцкі. Напачатку Эдыта сьпявала па-польску, неўзабаве стала сьпяваць па-расейску, але з прыкметным акцэнтам. Паколькі савецкі слухач ва ўсе часы прагнуў пачуць штосьці замежнае, акцэнт і зрабіў сьпявачку “зоркаю”. У сярэдзіне шасьцідзясятых П’еха ня толькі сьпявала, але й дыктавала асноўныя накірункі жаночай моды. “Глядзі, які начос… а стрэлкі, стрэлкі”, – шапталіся жанкі, пазіраючы на тэлеэкран. А наступным ранкам падмалёўвалі чорным алоўкам пад вачыма такія ж стрэлкі ды беглі ў цырульню рабіць такі ж начос.
П’еха ўзыйшла на эстрадны алімп зь лёгкімі, немудрагелістымі песенькамі, якія – хай і на короткі міг – вырывалі жанчын з шэрай кухоннай будзённасьці. “Іду я к солнцу – цветёт земля-а”, – гучала з радыёкропкі, і жанчыны, адклаўшы нажы ды шумоўкі, павялічвалі гук. Аднак зь цягам часу ў рэпэртуары сьпявачкі пачалі пракідвацца, а потым і сталі дамінаваць песьні баляднага складу. “На тебе сошёлся клином белый свет”, – засьпявала ў другой палове шасьцідзясятых Эдыта П’еха, і гэтая мінорная, зьлёгку плаксівая інтанацыя надала ёй яшчэ большую папулярнасьць. Тае пары студыйныя запісы сьпявачкі сталі круціць на тэлебачаньні: яна хадзіла па асьветленай студыі, а музыкі паўставалі на заднім тле цёмнымі сылюэтамі.
Вакальны дыяпазон П’ехі быў даволі абмежаваным, а таму, асвойваючы псыхалягічны зьмест песень, яна ўжывала вакальныя кантрасты. "Навстречу ветру я кричу-у!", – гукала сьпявачка, і тут жа, пасьля барабаннага дробату, суцішна-заміраным голасам сканчвала: "Если я тебя придумала, стань таким, как я хочу”. Цяпер такія жарсьці наўрад ці крануць публіку. Даўнім жа часам публіка ідэнтыфікавала выканаўцу з песеннымі пэрсанажамі. Сюжэты песень і надрыўная інтанацыя малявалі гераіню, чые перажываньні цалкам супадалі зь перажываньнямі жаночай часткі тэлеаўдыторыі. Ці не таму суседка з восьмай кватэры, якая прыходзіла да нас “на тэлевізар”, кожнага разу шморгала носам, пачуўшы настальгічную баляду Эдыты П’ехі.
Першыя свае зонгі Эдыта П’еха выканала яшчэ ў пяцідзясятыя гады, у складзе ленінградзкага ансамбля “Дружба”, якім кіраваў яе муж Аляксандар Бранявіцкі. Напачатку Эдыта сьпявала па-польску, неўзабаве стала сьпяваць па-расейску, але з прыкметным акцэнтам. Паколькі савецкі слухач ва ўсе часы прагнуў пачуць штосьці замежнае, акцэнт і зрабіў сьпявачку “зоркаю”. У сярэдзіне шасьцідзясятых П’еха ня толькі сьпявала, але й дыктавала асноўныя накірункі жаночай моды. “Глядзі, які начос… а стрэлкі, стрэлкі”, – шапталіся жанкі, пазіраючы на тэлеэкран. А наступным ранкам падмалёўвалі чорным алоўкам пад вачыма такія ж стрэлкі ды беглі ў цырульню рабіць такі ж начос.
П’еха ўзыйшла на эстрадны алімп зь лёгкімі, немудрагелістымі песенькамі, якія – хай і на короткі міг – вырывалі жанчын з шэрай кухоннай будзённасьці. “Іду я к солнцу – цветёт земля-а”, – гучала з радыёкропкі, і жанчыны, адклаўшы нажы ды шумоўкі, павялічвалі гук. Аднак зь цягам часу ў рэпэртуары сьпявачкі пачалі пракідвацца, а потым і сталі дамінаваць песьні баляднага складу. “На тебе сошёлся клином белый свет”, – засьпявала ў другой палове шасьцідзясятых Эдыта П’еха, і гэтая мінорная, зьлёгку плаксівая інтанацыя надала ёй яшчэ большую папулярнасьць. Тае пары студыйныя запісы сьпявачкі сталі круціць на тэлебачаньні: яна хадзіла па асьветленай студыі, а музыкі паўставалі на заднім тле цёмнымі сылюэтамі.
Вакальны дыяпазон П’ехі быў даволі абмежаваным, а таму, асвойваючы псыхалягічны зьмест песень, яна ўжывала вакальныя кантрасты. "Навстречу ветру я кричу-у!", – гукала сьпявачка, і тут жа, пасьля барабаннага дробату, суцішна-заміраным голасам сканчвала: "Если я тебя придумала, стань таким, как я хочу”. Цяпер такія жарсьці наўрад ці крануць публіку. Даўнім жа часам публіка ідэнтыфікавала выканаўцу з песеннымі пэрсанажамі. Сюжэты песень і надрыўная інтанацыя малявалі гераіню, чые перажываньні цалкам супадалі зь перажываньнямі жаночай часткі тэлеаўдыторыі. Ці не таму суседка з восьмай кватэры, якая прыходзіла да нас “на тэлевізар”, кожнага разу шморгала носам, пачуўшы настальгічную баляду Эдыты П’ехі.
