Калі вы бачыце, як чалавек корпаецца ў сьметніцы, альбо просіць міласьціну на вуліцы, гэта яшчэ не азначае, што той чалавек пакутуе ад галечы. Багата людзей, якіх клічуць бамжамі, задаволеныя сваім ладам жыцьця: ані сям’і, ані работы, ані адказнасьці, і штодзённа танны алькаголь. Прафэсійныя жабракі могуць зарабляць і 300 і 400 даляраў за месяц пры ўмове, што іх не чапае міліцыя і крымінальнікі. Зь іншага боку, бедна, але чыста апрануты мінак, можа быць каторы дзень пакутуе ад голаду.
Жыхарка Вялейскага раёну Меншчыны Лідзія Пятроўна мае з мужам трох непаўнагадовых дзяцей. Муж атрымлівае 40000 рублёў, Лідзія Пятроўна – 30000: больш прыбытковай працы не знайшлі. 2300 рублёў на пяцёх, альбо 470 рублёў на дзень кожнаму:
(Лідзія Пятроўна: ) “За што жыць – ня ведаем. За кватэру плачу 35000. Сьвятло, газ – каля 15000 выходзіць. Так і жывем, толькі на хлеб, больш ні на што не хапае”.
Узімку ў калгасах заробак складае 40-100 тысячаў рублёў:
(Спадар: ) “Хлеба не дакупіцца, мукі таксама – усё дарагое”.
(Спадарыня: ) “Ва ўсіх грошай няма. Хай бы меншыя кошты ўвялі нам”.
У пэнсіянэркі з Маладзечанскага раёну хворыя ногі, яна зь цяжкасьцю пераадольвае нават некалькі соцень мэтраў да крамы ці мэдпункту:
(Пэнсіянэрка: ) “А мне каб прыйсьці на мэдпункт… І стаяць прасіць, плакаць дайце мне лекі па ільготнай цане, а яна (аптэкарка) ня хоча, кажа, каб ехала ў Маладзечна. Але ж я не заеду, не набуду лекі. Дык дайце мне якую паперку – як мне быць!”
Хворыя людзі, ды нямоглыя, што маюць непаўнагадовых ды хворых сваякоў, і ў вёсцы, і ў горадзе – самыя безабаронныя перад галечай.
(Карэспандэнт: ) “Уваход у мэтро “Кастрычніцкая”. Чарга зь людзей, якія хочуць набыць лятарэйныя білеты ў спадзеве раптоўна разбагацець. Тут жа ж побач стаіць бабуля, якая просіць міласьціну”.
(Спадарыня: ) “Мне трэба ўнука гадаваць. Сын хварэе – увесь час па шпіталях. А нявесткі няма. Даводзіцца дапамагаць”.
У адрозьненьне ад вёскі, у горадзе людзям, што жывуць на мяжы галечы, можна зарабіць, напрыклад, зьбіраньнем пустой шклатары.
(Спадарыня: ) “Вось ідзе прыстойны чалавек з дыпляматам, добра апрануты. Перад носам бутэльку забраў, і пайшоў. Такое часта пачало сустракацца”.
(Спадар: ) “Не адзін жа я зьбіраю. Зьбіраюць усе: і жанчыны, і мужчыны, і дзеці”.
Жыхарка Вялейскага раёну Меншчыны Лідзія Пятроўна мае з мужам трох непаўнагадовых дзяцей. Муж атрымлівае 40000 рублёў, Лідзія Пятроўна – 30000: больш прыбытковай працы не знайшлі. 2300 рублёў на пяцёх, альбо 470 рублёў на дзень кожнаму:
(Лідзія Пятроўна: ) “За што жыць – ня ведаем. За кватэру плачу 35000. Сьвятло, газ – каля 15000 выходзіць. Так і жывем, толькі на хлеб, больш ні на што не хапае”.
Узімку ў калгасах заробак складае 40-100 тысячаў рублёў:
(Спадар: ) “Хлеба не дакупіцца, мукі таксама – усё дарагое”.
(Спадарыня: ) “Ва ўсіх грошай няма. Хай бы меншыя кошты ўвялі нам”.
У пэнсіянэркі з Маладзечанскага раёну хворыя ногі, яна зь цяжкасьцю пераадольвае нават некалькі соцень мэтраў да крамы ці мэдпункту:
(Пэнсіянэрка: ) “А мне каб прыйсьці на мэдпункт… І стаяць прасіць, плакаць дайце мне лекі па ільготнай цане, а яна (аптэкарка) ня хоча, кажа, каб ехала ў Маладзечна. Але ж я не заеду, не набуду лекі. Дык дайце мне якую паперку – як мне быць!”
Хворыя людзі, ды нямоглыя, што маюць непаўнагадовых ды хворых сваякоў, і ў вёсцы, і ў горадзе – самыя безабаронныя перад галечай.
(Карэспандэнт: ) “Уваход у мэтро “Кастрычніцкая”. Чарга зь людзей, якія хочуць набыць лятарэйныя білеты ў спадзеве раптоўна разбагацець. Тут жа ж побач стаіць бабуля, якая просіць міласьціну”.
(Спадарыня: ) “Мне трэба ўнука гадаваць. Сын хварэе – увесь час па шпіталях. А нявесткі няма. Даводзіцца дапамагаць”.
У адрозьненьне ад вёскі, у горадзе людзям, што жывуць на мяжы галечы, можна зарабіць, напрыклад, зьбіраньнем пустой шклатары.
(Спадарыня: ) “Вось ідзе прыстойны чалавек з дыпляматам, добра апрануты. Перад носам бутэльку забраў, і пайшоў. Такое часта пачало сустракацца”.
(Спадар: ) “Не адзін жа я зьбіраю. Зьбіраюць усе: і жанчыны, і мужчыны, і дзеці”.
