За першае паўгодзьдзе налічаны сярэднямесячны заробак у галінах эканомікі Беларусі склаў 557 тысяч рублёў (у эквіваленце каля 270 даляраў). Лідэрамі ў заробках — нафтаперапрацоўчая і банкаўская сфэры, дзе прыбыткі вагаюцца ад 950 тысяч да 1,5 мільёну рублёў. У тры-пяць разоў саступаюць ім заробкі ў сельгасвытворчасці — няшмат больш за 300 тысяч рублёў. Паміж імі — рабочыя прамысловых прадпрыемстваў з 650 тысячамі рублёў.
Адзін зь лідэраў прафсаюзнага руху Генадзь Быкаў лічыць, што бальшыня людзей насамрэч не зарабляе тых грошай, што атрымлівае ў касах. Паводле Быкава, прыбыткі асноўных валютных донараў (“Беларуськалій”, два нафтаперапрацоўчыя заводы, Беларускі мэталюргічны завод) дзеляцца паміж астатнімі сфэрамі. Ускоснае пацьверджаньнем гэтаму — нядаўнія разьлікі фінансістаў “Беларуськалію”: рэальныя заробкі шахтараў мусяць складаць не 2 мільёны рублёў, як цяпер, а ў тры разы больш.
(Быкаў: ) “Зарабляе рабочы насамрэч 300 тысяч рублёў, а атрымлівае 700 тысяч. І пры гэтым прадпрыемствы паміраюць, засталіся толькі шыльды. А самі гэтыя прадпрыемствы ўжо нічога ня могуць зрабіць, яны зьніклі. І яшчэ адна акалічнасьць: траціна людзей у прамысловай вытворчасьці — пэнсіянэры. Чалавек мае гэтыя 700 тысяч, а яшчэ пэнсіі 250 тысяч. Для Беларусі гэта добрыя грошы”.
Самай занядбанай у сэнсе матэрыяльнага дабрабыту застаецца вёска. Пэнсіянэрка са Смаргоншчыны Зінаіда Іванаўна кажа, што пры заробку 250—300 тысяч рублёў чакаць нейкага аднаўленьня цяжка.
(Пэнсіянэрка: ) “Старэе вёска, старэе. Тут яшчэ добра, што сылікатны завод недалёка, дык людзі хоць збудаваліся яго коштам. Але завод ужо ўсё: месяц адпрацуе (нават ня месяц, а тыдні два), потым стаіць, зноў папрацуе, стаіць. Людзей, адпаведна, мала ўжо на заводзе, мала атрымліваюць. А моладзь уся разьяжджаецца ў гарады”.
Як зазначаюць у Міністэрстве фінансаў, заробная плата на асноўным месцы працы па-ранейшаму ёсьць галоўнай крыніцай прыбытку для бальшыні насельніцтва. Як кажа былы кіраўнік Нацыянальнага банку Станіслаў Багданкевіч, у такой сытуацыі гіпатэтычнае аб’яднаньне грашовых сыстэмаў у межах так званай саюзнай дзяржавы ўжо непапулярнае — людзі баяцца страціць тое, што маюць.
(Багданкевіч: ) “Беларускі рубель цяпер дастаткова стабільны. Стабільнасьць, канечне, досыць умоўная, але ўсё ж стабільнасьць яго нічым ня горшая, чым у расейскага рублю. А якая ёсьць неабходнасьць пераходзіць на замежную валюту з рызыкай страціць суверэнітэт? Найперш эканамічны. У нас і ўзровень заробкаў, і цэнаўтварэнне іншае, і канкурэнцыі ў нас такой няма пры дзяржаўнай падтрымцы ў галіне коштаў і вытворчасьці, чаго няма ў Расеі”.
Адзін зь лідэраў прафсаюзнага руху Генадзь Быкаў лічыць, што бальшыня людзей насамрэч не зарабляе тых грошай, што атрымлівае ў касах. Паводле Быкава, прыбыткі асноўных валютных донараў (“Беларуськалій”, два нафтаперапрацоўчыя заводы, Беларускі мэталюргічны завод) дзеляцца паміж астатнімі сфэрамі. Ускоснае пацьверджаньнем гэтаму — нядаўнія разьлікі фінансістаў “Беларуськалію”: рэальныя заробкі шахтараў мусяць складаць не 2 мільёны рублёў, як цяпер, а ў тры разы больш.
(Быкаў: ) “Зарабляе рабочы насамрэч 300 тысяч рублёў, а атрымлівае 700 тысяч. І пры гэтым прадпрыемствы паміраюць, засталіся толькі шыльды. А самі гэтыя прадпрыемствы ўжо нічога ня могуць зрабіць, яны зьніклі. І яшчэ адна акалічнасьць: траціна людзей у прамысловай вытворчасьці — пэнсіянэры. Чалавек мае гэтыя 700 тысяч, а яшчэ пэнсіі 250 тысяч. Для Беларусі гэта добрыя грошы”.
Самай занядбанай у сэнсе матэрыяльнага дабрабыту застаецца вёска. Пэнсіянэрка са Смаргоншчыны Зінаіда Іванаўна кажа, што пры заробку 250—300 тысяч рублёў чакаць нейкага аднаўленьня цяжка.
(Пэнсіянэрка: ) “Старэе вёска, старэе. Тут яшчэ добра, што сылікатны завод недалёка, дык людзі хоць збудаваліся яго коштам. Але завод ужо ўсё: месяц адпрацуе (нават ня месяц, а тыдні два), потым стаіць, зноў папрацуе, стаіць. Людзей, адпаведна, мала ўжо на заводзе, мала атрымліваюць. А моладзь уся разьяжджаецца ў гарады”.
Як зазначаюць у Міністэрстве фінансаў, заробная плата на асноўным месцы працы па-ранейшаму ёсьць галоўнай крыніцай прыбытку для бальшыні насельніцтва. Як кажа былы кіраўнік Нацыянальнага банку Станіслаў Багданкевіч, у такой сытуацыі гіпатэтычнае аб’яднаньне грашовых сыстэмаў у межах так званай саюзнай дзяржавы ўжо непапулярнае — людзі баяцца страціць тое, што маюць.
(Багданкевіч: ) “Беларускі рубель цяпер дастаткова стабільны. Стабільнасьць, канечне, досыць умоўная, але ўсё ж стабільнасьць яго нічым ня горшая, чым у расейскага рублю. А якая ёсьць неабходнасьць пераходзіць на замежную валюту з рызыкай страціць суверэнітэт? Найперш эканамічны. У нас і ўзровень заробкаў, і цэнаўтварэнне іншае, і канкурэнцыі ў нас такой няма пры дзяржаўнай падтрымцы ў галіне коштаў і вытворчасьці, чаго няма ў Расеі”.
