(Дзяўчына: ) “Я думаю, што павінна. Ім там будзе значна лепш. У нас дзяржава ня здольная забясьпечыць іх і прадаставіць усе неабходныя сродкі для нармальнага жыцьця”.
(Спадарыня: ) “Калі там прапаноўваюць стварыць нармальныя ўмовы, забясьпечыць добрае выхаваньне, адукацыю, то чаму не?”
(Дзяўчына: ) “Не. Я супраць. Таму што іх грамадзяне павінны мець сваіх дзяцей, а нашы сваіх”.
(Дзяўчына: ) “Калі ў нас такіх дзяцей шмат, то няхай, вядома ж, бяруць. Усё роўна, мне здаецца, там і будзе лепш жыць, чым у нашых дзіцячых дамах”.
(Спадар: ) “Не. Нядаўна ў Амэрыцы быў выпадак, калі паказвалі, як зьбіваюць нашых дзяцей і дрэнна імі апякуюцца. Я супраць гэтага”.
(Спадарыня: ) “Калі ёсьць магчымасьць, няхай усынаўляюць. А што? Раз нашы людзі ня могуць гэтага зрабіць, то няхай гэта робяць чужыя”.
(Сталы спадар: ) “Ня ведаю”.
(Спадарыня: ) “А што тут такога? Вядома можна, тым больш, што яны ўсынаўляюць у асноўным хворых дзетак”.
(Спадар: ) “А чаму не? Гэта нармалёвая зьява: калі ў іх ёсьць магчымасьць гэта зрабіць, а ў нашых людзей такой магчымасьці няма. Вядома, можна”.
(Сталы спадар: ) “Калі б там толькі дзетак нашых давалі прыстойным людзям. На маю думку, гэта будзе значна лепш, чым яны будуць знаходзіцца ў сіроцкіх прытулках”.
(Спадарыня: ) “Калі ўжо атрымліваецца так, што дзіця зусім нікому непатрэбнае, то, напэўна, можна”.
(Спадарыня: ) “Калі сапраўды ў добрыя рукі, і яшчэ ад дзіцяці адмовіліся родныя бацькі, то, натуральна, што можна”.
(Дзяўчына: ) “Адназначна – не. Бо мы ня ведаем, што яны там зь імі робяць, адсутнічае які-кольвек кантроль. У нас тут таксама шмат сем’яў, якія ня маюць дзяцей і якія могуць іх тут усынавіць. Навошта дзяцей адпраўляць за мяжу – вы думаеце, ім будзе там лепш?”
(Спадарыня: ) “Калі там прапаноўваюць стварыць нармальныя ўмовы, забясьпечыць добрае выхаваньне, адукацыю, то чаму не?”
(Дзяўчына: ) “Не. Я супраць. Таму што іх грамадзяне павінны мець сваіх дзяцей, а нашы сваіх”.
(Дзяўчына: ) “Калі ў нас такіх дзяцей шмат, то няхай, вядома ж, бяруць. Усё роўна, мне здаецца, там і будзе лепш жыць, чым у нашых дзіцячых дамах”.
(Спадар: ) “Не. Нядаўна ў Амэрыцы быў выпадак, калі паказвалі, як зьбіваюць нашых дзяцей і дрэнна імі апякуюцца. Я супраць гэтага”.
(Спадарыня: ) “Калі ёсьць магчымасьць, няхай усынаўляюць. А што? Раз нашы людзі ня могуць гэтага зрабіць, то няхай гэта робяць чужыя”.
(Сталы спадар: ) “Ня ведаю”.
(Спадарыня: ) “А што тут такога? Вядома можна, тым больш, што яны ўсынаўляюць у асноўным хворых дзетак”.
(Спадар: ) “А чаму не? Гэта нармалёвая зьява: калі ў іх ёсьць магчымасьць гэта зрабіць, а ў нашых людзей такой магчымасьці няма. Вядома, можна”.
(Сталы спадар: ) “Калі б там толькі дзетак нашых давалі прыстойным людзям. На маю думку, гэта будзе значна лепш, чым яны будуць знаходзіцца ў сіроцкіх прытулках”.
(Спадарыня: ) “Калі ўжо атрымліваецца так, што дзіця зусім нікому непатрэбнае, то, напэўна, можна”.
(Спадарыня: ) “Калі сапраўды ў добрыя рукі, і яшчэ ад дзіцяці адмовіліся родныя бацькі, то, натуральна, што можна”.
(Дзяўчына: ) “Адназначна – не. Бо мы ня ведаем, што яны там зь імі робяць, адсутнічае які-кольвек кантроль. У нас тут таксама шмат сем’яў, якія ня маюць дзяцей і якія могуць іх тут усынавіць. Навошта дзяцей адпраўляць за мяжу – вы думаеце, ім будзе там лепш?”
