Прафэсар Тэры Бэш даў падрабязнае інтэрвію журналістам газэты “Летувос рытас” Марыюсу Ёкубайцісу і Юраце Кілюлене.
Тэры Бэш выкладае ў Тэхнічным унівэрсытэце імя Гедыміна ў Вільні, стварыў тут кансультацыйную кампанію “Leadership Centre”. Ён атрымаў дазвол на сталае жыхарства ў Літве пасьля таго, як быў вымушаны пакінуць Беларусь.
Не працягнуўшы прафэсару візу, улады бяз тлумачэньня прычынаў забаранілі яму ўезд у Беларусь цягам 5 гадоў. У Менску засталася яго нарачоная. Юрыст Валянціна Ханенка прыяжджае ў Вільню на кожныя выходныя, каб сустрэцца з каханым. Неўзабаве яны плянуюць пабрацца шлюбам і жыць разам у Вільні.
Яны пазнаёміліся ў Менску, калі Валянціна прыходзіла на лекцыі прафэсара, і пасьля стала яго асыстэнткай, але першыя два гады іх лучыла толькі праца. Самі яны кажуць: “Зусім ніякае сымпатыі спачатку ня было, наадварот, мы абодва пастаянна спрачаліся”. Яны паразумеліся на тым, што кожны выслухваў думку калегі і пасьля рабіў па-свойму.
Два гады таму ў Менску прафэсара з двума дочкамі пакінула жонка, якая забрала зь іх агульнага рахунку грошы і вярнулася ў Амэрыку. А пасьля прафэсар нечакана для сябе зрабіў адкрыцьцё, што яго каляжанка ня толькі разумная, але й вельмі прыгожая. Яны заручыліся, але Тэры Бэша выслалі зь Беларусі.
Цярпець прыніжэньні і ўціск закаханым даводзіцца ня толькі ад дыктатарскіх уладаў Беларусі, але і ад карумпаваных ды цынічных работнікаў памежнага кантролю ў Літве, як распавядае “Летувос рытас”.
Гэтымі выходнымі амэрыканскі прафэсар са сваёй нарачонай правялі ў арыштанцкай, а кіраўнік зьмены памежнікаў двойчы прапанаваў ім за плату выкарыстаць свой службовы аўтамабіль у якасьці пакою "лав-гатэлю".
Памежнікі ведалі, што Валянціна і Тэры – заручоныя. Ім нават тэлефанавалі зь Вільні студэнты прафэсара. Амэрыканскі прафэсар і юрыст зь Беларусі кажуць, што пункт памежнага кантролю ў Кене будзе заўсёды ім нагадваць пра зьдзекі і прыніжэньні.
Частыя паездкі ў Вільню азначаюць шматлікія штампы ў пашпарце – і патрэбу часта яго мяняць. Калі Валянціна зьмяніла пашпарт, дзейная літоўская віза засталася ў старым – вось да гэтага і прычапіліся літоўскія супрацоўнікі памежнага кантролю, хаця В.Ханенка загадзя патэлефанавала ў літоўскую амбасаду ў Беларусі, дзе яе запэўнілі, што на мяжы ня будзе ніякіх праблемаў.
Аднак у Кене Валянціну высадзілі зь цягніку. Калі Тэры Бэш даведаўся, што ёй не дазволілі ўехаць у Літву, ён прыехаў зь Вільні ў Кену на таксі (станцыя Кена, дзе знаходзіцца пункт памежнага кантролю, за 30 км ад Вільні), дзе знайшоў сваю нарачоную ў арыштанцкай, “белую, як паперу, напужаную, заплаканую.”
Яму дазволілі зь ёй пабыць, але толькі ў закрытым памяшканьні з кратамі на вокнах. Пакуль яны размаўлялі, піша “Летувос рытас”, службовец двойчы запрашаў Валянціну ў калідор і казаў ёй, што яны могуць кахацца ў прыпаркаваным побач службовым мікрааўтобусе, калі скажуць, колькі заплацяць за гэта кіраўніку зьмены.
Праз шэсьць гадзінаў Валянціну адаслалі назад у Менск.
Тэры Бэш кажа, што на літоўскай мытні ўсё – абсталяваньне, памяшканьне, – адпавядае самым сучасным эўрапейскім стандартам, – усё, апрача саміх супрацоўнікаў. Тэры Бэш кажа: “Можна шмат інвэставаць у ахову дзяржаўнае мяжы, аднак, калі там працуюць такія людзі, гэта нічога ня варта.”
Тэры Бэш заявіў, што будзе распавядаць пра гэтую гісторыю паўсюдна, а таксама зьвернецца ў амбасаду ЗША ў Літве і разам са сваім адвакатам падасьць заяву ў паліцыю.
Тэры Бэш выкладае ў Тэхнічным унівэрсытэце імя Гедыміна ў Вільні, стварыў тут кансультацыйную кампанію “Leadership Centre”. Ён атрымаў дазвол на сталае жыхарства ў Літве пасьля таго, як быў вымушаны пакінуць Беларусь.
Не працягнуўшы прафэсару візу, улады бяз тлумачэньня прычынаў забаранілі яму ўезд у Беларусь цягам 5 гадоў. У Менску засталася яго нарачоная. Юрыст Валянціна Ханенка прыяжджае ў Вільню на кожныя выходныя, каб сустрэцца з каханым. Неўзабаве яны плянуюць пабрацца шлюбам і жыць разам у Вільні.
Яны пазнаёміліся ў Менску, калі Валянціна прыходзіла на лекцыі прафэсара, і пасьля стала яго асыстэнткай, але першыя два гады іх лучыла толькі праца. Самі яны кажуць: “Зусім ніякае сымпатыі спачатку ня было, наадварот, мы абодва пастаянна спрачаліся”. Яны паразумеліся на тым, што кожны выслухваў думку калегі і пасьля рабіў па-свойму.
Два гады таму ў Менску прафэсара з двума дочкамі пакінула жонка, якая забрала зь іх агульнага рахунку грошы і вярнулася ў Амэрыку. А пасьля прафэсар нечакана для сябе зрабіў адкрыцьцё, што яго каляжанка ня толькі разумная, але й вельмі прыгожая. Яны заручыліся, але Тэры Бэша выслалі зь Беларусі.
Цярпець прыніжэньні і ўціск закаханым даводзіцца ня толькі ад дыктатарскіх уладаў Беларусі, але і ад карумпаваных ды цынічных работнікаў памежнага кантролю ў Літве, як распавядае “Летувос рытас”.
Гэтымі выходнымі амэрыканскі прафэсар са сваёй нарачонай правялі ў арыштанцкай, а кіраўнік зьмены памежнікаў двойчы прапанаваў ім за плату выкарыстаць свой службовы аўтамабіль у якасьці пакою "лав-гатэлю".
Памежнікі ведалі, што Валянціна і Тэры – заручоныя. Ім нават тэлефанавалі зь Вільні студэнты прафэсара. Амэрыканскі прафэсар і юрыст зь Беларусі кажуць, што пункт памежнага кантролю ў Кене будзе заўсёды ім нагадваць пра зьдзекі і прыніжэньні.
Частыя паездкі ў Вільню азначаюць шматлікія штампы ў пашпарце – і патрэбу часта яго мяняць. Калі Валянціна зьмяніла пашпарт, дзейная літоўская віза засталася ў старым – вось да гэтага і прычапіліся літоўскія супрацоўнікі памежнага кантролю, хаця В.Ханенка загадзя патэлефанавала ў літоўскую амбасаду ў Беларусі, дзе яе запэўнілі, што на мяжы ня будзе ніякіх праблемаў.
Аднак у Кене Валянціну высадзілі зь цягніку. Калі Тэры Бэш даведаўся, што ёй не дазволілі ўехаць у Літву, ён прыехаў зь Вільні ў Кену на таксі (станцыя Кена, дзе знаходзіцца пункт памежнага кантролю, за 30 км ад Вільні), дзе знайшоў сваю нарачоную ў арыштанцкай, “белую, як паперу, напужаную, заплаканую.”
Яму дазволілі зь ёй пабыць, але толькі ў закрытым памяшканьні з кратамі на вокнах. Пакуль яны размаўлялі, піша “Летувос рытас”, службовец двойчы запрашаў Валянціну ў калідор і казаў ёй, што яны могуць кахацца ў прыпаркаваным побач службовым мікрааўтобусе, калі скажуць, колькі заплацяць за гэта кіраўніку зьмены.
Праз шэсьць гадзінаў Валянціну адаслалі назад у Менск.
Тэры Бэш кажа, што на літоўскай мытні ўсё – абсталяваньне, памяшканьне, – адпавядае самым сучасным эўрапейскім стандартам, – усё, апрача саміх супрацоўнікаў. Тэры Бэш кажа: “Можна шмат інвэставаць у ахову дзяржаўнае мяжы, аднак, калі там працуюць такія людзі, гэта нічога ня варта.”
Тэры Бэш заявіў, што будзе распавядаць пра гэтую гісторыю паўсюдна, а таксама зьвернецца ў амбасаду ЗША ў Літве і разам са сваім адвакатам падасьць заяву ў паліцыю.
