Увесь тэрмін існаваньня намётавага лягеру Стас знаходзіўся на ягонай тэрыторыі. Кажа, найлепшым уражаньнем сталіся людзі, якія былі вакол гэтым часам. Дзякуючы асабістай духоўнай моцы кожнага лягчэй пераносіўся нават холад:
(Стас Пачобут: ) “Самым жахлівым было не спаць – асабліва цягам першых двух дзён. Можна было толькі прылегчы ў палатцы, але заснуць – не. Ну, што холад? Танчылі, пілі цёплае пітво – і нічога такога цяжкага…”
Стас здаўна выказвае свае грамадзянскія погляды, беручы актыўны ўдзел у акцыях пратэсту сёньняшняй уладзе. Таму стасункі зь міліцыяй у часе ліквідацыі намётавага лягеру яго зусім не ўразілі.
(Стас Пачобут: ) “Я ня думаю, што там было нешта новае. Мяне затрымліваюць час ад часу з 1994-га году… У 2000-м міліцыянты мне зламалі твар, я меў апэрацыю. На тле тых праблемаў пара пінкоў, пара ўдараў дубінай па сьпіне для мяне – нічога новага і нічога жахлівага”.
У той час, калі зьнішчалі намётавы лягер, брата Стаса, журналіста Андрэя Пачобута, толькі вызвалілі з-пад арышту ў Горадні. 13 сакавіка яго затрымалі ў Менску супрацоўнікі КДБ. Потым даставілі ў Горадню нібыта дзеля допыту і пасадзілі пад арышт. Акурат 23 сакавіка выпусьцілі і ён вярнуўся дахаты. Але ж пад вокнамі хаты чакалі супрацоўнікі міліцыі, гатовыя затрымаць пры кожнай магчымасьці. Андрэй кажа, што адрозна ад брата, ён быў вельмі ўражаны ўседазволам сілавых структураў і таму хваляваўся за фізычны стан Cтаса.
(Андрэй Пачобут: ) “Я ведаў, што Стас будзе ў намётавым лягеры яшчэ да таго, як гэты лягер зьявіўся. Я прытрымліваюся такіх самых поглядаў на рэчаіснасьць. Але я трохі нэрваваўся з-за той атмасфэры ўседазволу, у якой дзейнічала ўлада. Я баяўся, каб яго не пакалечылі. Ніхто з нас не прызвычаіўся да таго, каб правы маглі парушацца настолькі брутальна. Што міліцыя можа вось так проста біць”.
Хлопцы лічаць, што ім моцна пашанцавала мець салідарных зь імі і моцных духам бацькоў. Бо перажыць арышт аднаго сына, а сьледам – арышт другога, – цяжкае выпрабаваньне.
(Стас Пачобут: ) “Маці ўжо прывыкла з 1996 году дазнавацца часам пра мяне з эфіру Радыё Свабода. Бацька заўсёды быў салідарны. Пэўна, што ім было цяжка. Але калі пасадзілі ўжо – дык значыць, усё нармальна – значыцца, катаваньняў нейкіх ужо ня будзе. Больш страшна ім было, калі я на плошчы быў – бо незразумела, як улада будзе спыняць гэты наш пратэст”.
Пратэставаць Стас Пачобут працягваў і ў камэры Жодзінскага ізалятара.
(Стас Пачобут: ) “Усе трымалі галадоўку. Гэта было першы раз, калі гэткая супэрская камэра мне дасталася. Калі ўсе былі салідарныя, усе былі разам. Звычайна я галадаю адзін, або ўдвох… Яны хацелі, каб мы спынілі галадоўку – не пасаваў ім наш пратэст. Яны так нам ежу прапаноўвалі, паасобку да кожнага зьвяртаючыся: “А можа, Вам суп… А можа, Вам хаця б другое… А вось у нас тут гэткія катлеткі, тое-сёе…”
На погляд Стаса Пачобута, факт існаваньня пляцу Каліноўскага пасярод Кастрычніцкай плошчы сьведчыць пра новую хвалю імкненьня беларускага грамадзтва да новага жыцьця. Ён кажа: калі людзі здольныя самаарганізавацца, – яны здольныя арганізаваць і новы, лепшы дзяржаўны лад.
(Стас Пачобут: ) “Самым жахлівым было не спаць – асабліва цягам першых двух дзён. Можна было толькі прылегчы ў палатцы, але заснуць – не. Ну, што холад? Танчылі, пілі цёплае пітво – і нічога такога цяжкага…”
Стас здаўна выказвае свае грамадзянскія погляды, беручы актыўны ўдзел у акцыях пратэсту сёньняшняй уладзе. Таму стасункі зь міліцыяй у часе ліквідацыі намётавага лягеру яго зусім не ўразілі.
(Стас Пачобут: ) “Я ня думаю, што там было нешта новае. Мяне затрымліваюць час ад часу з 1994-га году… У 2000-м міліцыянты мне зламалі твар, я меў апэрацыю. На тле тых праблемаў пара пінкоў, пара ўдараў дубінай па сьпіне для мяне – нічога новага і нічога жахлівага”.
У той час, калі зьнішчалі намётавы лягер, брата Стаса, журналіста Андрэя Пачобута, толькі вызвалілі з-пад арышту ў Горадні. 13 сакавіка яго затрымалі ў Менску супрацоўнікі КДБ. Потым даставілі ў Горадню нібыта дзеля допыту і пасадзілі пад арышт. Акурат 23 сакавіка выпусьцілі і ён вярнуўся дахаты. Але ж пад вокнамі хаты чакалі супрацоўнікі міліцыі, гатовыя затрымаць пры кожнай магчымасьці. Андрэй кажа, што адрозна ад брата, ён быў вельмі ўражаны ўседазволам сілавых структураў і таму хваляваўся за фізычны стан Cтаса.
(Андрэй Пачобут: ) “Я ведаў, што Стас будзе ў намётавым лягеры яшчэ да таго, як гэты лягер зьявіўся. Я прытрымліваюся такіх самых поглядаў на рэчаіснасьць. Але я трохі нэрваваўся з-за той атмасфэры ўседазволу, у якой дзейнічала ўлада. Я баяўся, каб яго не пакалечылі. Ніхто з нас не прызвычаіўся да таго, каб правы маглі парушацца настолькі брутальна. Што міліцыя можа вось так проста біць”.
Хлопцы лічаць, што ім моцна пашанцавала мець салідарных зь імі і моцных духам бацькоў. Бо перажыць арышт аднаго сына, а сьледам – арышт другога, – цяжкае выпрабаваньне.
(Стас Пачобут: ) “Маці ўжо прывыкла з 1996 году дазнавацца часам пра мяне з эфіру Радыё Свабода. Бацька заўсёды быў салідарны. Пэўна, што ім было цяжка. Але калі пасадзілі ўжо – дык значыць, усё нармальна – значыцца, катаваньняў нейкіх ужо ня будзе. Больш страшна ім было, калі я на плошчы быў – бо незразумела, як улада будзе спыняць гэты наш пратэст”.
Пратэставаць Стас Пачобут працягваў і ў камэры Жодзінскага ізалятара.
(Стас Пачобут: ) “Усе трымалі галадоўку. Гэта было першы раз, калі гэткая супэрская камэра мне дасталася. Калі ўсе былі салідарныя, усе былі разам. Звычайна я галадаю адзін, або ўдвох… Яны хацелі, каб мы спынілі галадоўку – не пасаваў ім наш пратэст. Яны так нам ежу прапаноўвалі, паасобку да кожнага зьвяртаючыся: “А можа, Вам суп… А можа, Вам хаця б другое… А вось у нас тут гэткія катлеткі, тое-сёе…”
На погляд Стаса Пачобута, факт існаваньня пляцу Каліноўскага пасярод Кастрычніцкай плошчы сьведчыць пра новую хвалю імкненьня беларускага грамадзтва да новага жыцьця. Ён кажа: калі людзі здольныя самаарганізавацца, – яны здольныя арганізаваць і новы, лепшы дзяржаўны лад.