(Студэнт: ) “Я вучуся, ёсьць пэрспэктыва з працай, у прынцыпе мне ўсяго хапае для шчасьця. У мяне ёсьць мэта ў жыцьці: вывучыцца, каб атрымаць добрую працу. Я лічу, што гэта і ёсьць шчасьце”.
(Спадар: ) “Для шчасьця? (Са сьмехам). Здароўя і грошай, больш нічога ня трэба, бо каханьне ёсьць”.
(Жонка: ) “Аналягічна. Для дзяцей — здароўя, дабрабыту ў сям’і. Грошай таксама, каб можна было на лекі выдаткоўвацца”.
(Сталы спадар: ) “Для шчасьця? Свабоды”.
(Дзяўчына: ) “Грошай!”
(Іншая дзяўчына: ) “Для гэтага хапае ўсяго”.
(Маладая спадарыня: ) “У мяне ўсяго хапае, усё ў мяне ў парадку”.
(Дзяўчына: ) “Для шчасьця? Калі падумаць, дык напэўна не хапае грошай. А таксама (са сьмехам) маладога чалавека для гэтага не хапае”.
(Іншая дзяўчына: ) “Пярсьцёнка з дыямэнтам” (сьмяецца).
(Сябар: ) “А ў мяне ўсё нармальна, усё добра й так”.
(Спадар: ) “О, для шчасьця? (Зьдзіўлена, са сьмехам). Ды многа чаго не хапае, у асноўным фінансавага дастатку”.
(Маладзён: ) “Для шчасьця? Здаецца ўсё ёсьць. Хаця, можа, лепшай работы высокааплатнай”.
(Спадар: ) “Добрага надвор’я (жартую). Ды многа чаго не хапае. Цяжка адказаць адразу, чалавеку заўсёды чагосьці не хапае… Зрэшты, у мяне ўсё ёсьць. Я лепей скажу — чаго хапае: галоўнае, што ціха, спакойна і мір”.
(Сталы спадар: ) “Трэба доўга думаць. Я знаю адказ. Гэта трэба якісьці сказаць больш канкрэтна: ну, мне не хапае… Не хапае, канечне. Не, трэба падумаць”.
(Спадар: ) “Вы памыліліся з пытаньнем. Ведаеце, чаму? Мы шчасьлівыя людзі, аказваецца”.
(Спадарыня: ) “Мы багатыя людзі”.
(Спадар: ) “Багацеем мы не ад гэтага сьвету, а ад Госпада, і шукаем мы ня тое, што тут усе шукаюць, а шукаем гасподняга, таго, чаго моль не папсуе ды ржа ня зьесьці”.
(Спадарыня: ) “Мы свабодныя людзі”.
(Іншая спадарыня: ) “Грошай не хапае для шчасьця”.
(Муж: ) “Мне хапае”.
(Жонка: ) “Мне не хапае магчымасьці атрымаць нармальную працу, каб зарабляць добрыя грошы. На сёньняшні дзень мне гэта вельмі патрэбна”.
(Муж: ) “А мне — наважыцца на бізнэс ў рэшце рэшт. Хочаш быць шчасьлівым — будзь ім”. (Жонка сьмяецца).
(Студэнт: ) “Ды мы шчасьліва жывем, але нам не хапае Захаду. У нашым узросьце хочацца сьвет пабачыць, але ня можам гэтага”.
(Спадар: ) “Для шчасьця? (Са сьмехам). Здароўя і грошай, больш нічога ня трэба, бо каханьне ёсьць”.
(Жонка: ) “Аналягічна. Для дзяцей — здароўя, дабрабыту ў сям’і. Грошай таксама, каб можна было на лекі выдаткоўвацца”.
(Сталы спадар: ) “Для шчасьця? Свабоды”.
(Дзяўчына: ) “Грошай!”
(Іншая дзяўчына: ) “Для гэтага хапае ўсяго”.
(Маладая спадарыня: ) “У мяне ўсяго хапае, усё ў мяне ў парадку”.
(Дзяўчына: ) “Для шчасьця? Калі падумаць, дык напэўна не хапае грошай. А таксама (са сьмехам) маладога чалавека для гэтага не хапае”.
(Іншая дзяўчына: ) “Пярсьцёнка з дыямэнтам” (сьмяецца).
(Сябар: ) “А ў мяне ўсё нармальна, усё добра й так”.
(Спадар: ) “О, для шчасьця? (Зьдзіўлена, са сьмехам). Ды многа чаго не хапае, у асноўным фінансавага дастатку”.
(Маладзён: ) “Для шчасьця? Здаецца ўсё ёсьць. Хаця, можа, лепшай работы высокааплатнай”.
(Спадар: ) “Добрага надвор’я (жартую). Ды многа чаго не хапае. Цяжка адказаць адразу, чалавеку заўсёды чагосьці не хапае… Зрэшты, у мяне ўсё ёсьць. Я лепей скажу — чаго хапае: галоўнае, што ціха, спакойна і мір”.
(Сталы спадар: ) “Трэба доўга думаць. Я знаю адказ. Гэта трэба якісьці сказаць больш канкрэтна: ну, мне не хапае… Не хапае, канечне. Не, трэба падумаць”.
(Спадар: ) “Вы памыліліся з пытаньнем. Ведаеце, чаму? Мы шчасьлівыя людзі, аказваецца”.
(Спадарыня: ) “Мы багатыя людзі”.
(Спадар: ) “Багацеем мы не ад гэтага сьвету, а ад Госпада, і шукаем мы ня тое, што тут усе шукаюць, а шукаем гасподняга, таго, чаго моль не папсуе ды ржа ня зьесьці”.
(Спадарыня: ) “Мы свабодныя людзі”.
(Іншая спадарыня: ) “Грошай не хапае для шчасьця”.
(Муж: ) “Мне хапае”.
(Жонка: ) “Мне не хапае магчымасьці атрымаць нармальную працу, каб зарабляць добрыя грошы. На сёньняшні дзень мне гэта вельмі патрэбна”.
(Муж: ) “А мне — наважыцца на бізнэс ў рэшце рэшт. Хочаш быць шчасьлівым — будзь ім”. (Жонка сьмяецца).
(Студэнт: ) “Ды мы шчасьліва жывем, але нам не хапае Захаду. У нашым узросьце хочацца сьвет пабачыць, але ня можам гэтага”.
