(Міхаіл Леках: ) “Спадарства! Мяне зьдзіўляе, што вы паведамляеце паўпраўду нават там, дзе можна казаць праўду. Вось, напрыклад, вы кажаце, што міліцыянты разагналі дэманстрацыю людзей, якія шлі да турмы. Цяпер толькі што я праслухаў перадачу спадарыні Сурмач з Францыі. Але вось пра гэтыя ўсе дэманстрацыі на Захадзе вы чамусьці ня кажаце вельмі важную рэч, а менавіта, што арганізатары дэманстрацыі загадзя зьвяртаюцца да ўладаў аб дазволе на гэтую дэманстрацыю. Улады забясьпечваюць парадак, паліцыю і г.д. Гэта ж прынцыповае пытаньне! Дык чаму вы ня кажаце пра гэты прынцыпова важны момант?”
(Спадар: ) “Хачу выказаць сваё абурэньне з нагоды перасьледу сяброў Маладога Фронту і іншых моладзевых арганізацыяў з боку КДБ. Улада фактычна хоча зьнішчыць нацыянальную моладзевую эліту Беларусі. Разам з гэтым мяне непакоіць факт росту фашысцкіх груповак і арганізацыяў у Беларусі. Напрыклад, у Гомелі палова гораду заклеена ўлёткамі РНЕ а ўладам чамусьці да гэтага справы няма”.
(Спадар: ) “Хачу праз Радыё Свабода зьвярнуцца да радыёслухачкі, якая абуралася тым, што быццам бы амбасадар Расеі ўмешваецца ва ўнутраныя справы Беларусі. Хачу запытаць гэтую даму: а тое, што пад час прэзыдэнцкай кампаніі Чэхаславацкая амбасада вазіла падрыўную літаратуру ў Беларусь для беларускіх апазыцыянэраў – гэта што, не ўмяшаньне ва ўнутраныя справы Беларусі? А тое, што ўсе амбасадары эўрапейскіх краін хадзілі на беларускі майдан пасьля выбараў – гэта што, не ўмяшаньне? А тое, што на мінулым тыдні ўсе лідэры беларускай апазыцыі сабраліся на інструктаж у Польскай амбасадзе – гэта што, не ўмяшаньне ва ўнутраныя справы Беларусі? А тое, што штогод мільёны даляраў атрымліваюць ад заходніх краінаў беларускія апазыцыянэры – гэта што, не ўмяшаньне? Добрая прымаўка ёсьць: “Чем кумушек судить-рядиться, не лучше ль на себя, кума, оборотиться”.
(Спадар: ) “Ня трэба абяцаць, што ўрад Лукашэнкі разваліцца да наступных выбараў. Вам не здаецца, што народ выжывае сам па сабе, як можа, а ўрад робіць выгляд, што ён кіруе?”
(Міхаіл Леках: ) “У мяне пытаньне да спадара Мілінкевіча, а таксама да рэдакцыі “Свабоды” і да журналіста, дарэчы, неблагога, які рабіў перадачу па гутарцы слухачоў зь Мілінкевічам. Чаму па-за перадачай аказаліся сур’ёзныя пытаньні? Я задаў канкрэтнае пытаньне, чаму не была ў друку апублікавана праграма сацыяльна-эканамічнай перабудовы Беларусі? Буду ў Менску, паспрабую знайсьці, але мяркую, што яе няма. Таксама спадар Мілінкевіч у некалькіх выпадках казаў паўпраўду: пра тое, што большасьць інтэлігенцыі падтрымлівае, пра тое, што моцны навуковы патэнцыял у апазыцыі ёсьць. Ды нічога гэтага няма!”
(Спадарыня: ) “З задавальненьнем увесь час слухаю званкі радыёслухачоў. І па сумленна скажу, што тыя людзі, якія тэлефануюць і хваляць свайго самазванца, ведаеце, часам яны вельмі раздражняюць. Я тады адключаю радыё, але тады ж магу прапусьціць нейкі цікавы званок. Хачу прапанаваць, каб вы сабралі ўсе гэтыя званкі тых, хто вам тэлефануе ад імя Лукашэнкі, вылучыце ім 5-10 хвілін, каб была магчымасьць выключыць і ня чуць гэтую іх бязглузьдзіцу. А астатнія смаглі ўключыць зноў радыёпрымач і слухаць далей. А то і сэрца пачынае непакоіць, слухаючыя іх хвалебныя псалмы. Ці магчыма такое зрабіць ці не?”
(Спадарыня: ) “Учора пагаварыла з Аляксандрам Мілінкевічам. Такое добрае ўражаньне. Вялікі яму дзякуй. Мне было вельмі прыемна зь ім размаўляць. Па праўдзе кажучы, я ня верыла, што можна пазваніць на “Свабоду” і задаць пытаньне самому Аляксандру Мілінкевічу. Вельмі прыемна. Я яму тры пытаньні задала, ён мне адказаў. І вось такое ўражаньне, быццам бы уцешыў, было так цяжка жыць, здавалася, так складана, так нядобра, а вось, пасьля размовы зь ім, такія пазытыўныя эмоцыі. Вялікі вам дзякуй! Я за яго галасавала і цяпер я ўпэўнілася, што недарэмна. І вось цяпер усім кажу, каб тэлефанавалі на “Свабоду”, выказвалі свае думкі, уражаньні. На жаль, вельмі шмат хто яшчэ ня слухае гэтае радыё, нават няма прымачоў. Я вось тры гады таму пэнсію атрымала, купіла прымач, і вось ужо тры гады слухаю “Свабоду” і без яе ўжо проста не магу”.
(Спадар: ) “Паглядзеў навіны на беларускім тэлебачаньні. Там паказалі сюжэт, як Аляксандар Мілінкевіч садзіўся ў цягнік. І сказалі, што ён куплены за 20 тысяч даляраў, і цяпер езьдзіць па замежжы і траціць гэтыя грошы. Гэта ж хлусьня! Проста глядзець брыдка! Тут усё зразумела: калі воўка заганяюць у кут, то ён гатовы, каб выратаваць сваю скуру, пакусаць каго заўгодна. Сёньня ўкусілі Мілінкевіча, а заўтра яшчэ каго-небудзь. Хацелася б запытаць гэтых лукашэнкаўскіх халуёў беларускага тэлебачаньня: за колькі даляраў яны самі купленыя?”
(Ніна Аляксееўна, Менск: ) “Добрай ночы, “Свабода”! Слухаю вас штодзённа і называю гэта “зводкі 37-га году”: арышты, зьбіцьцё, вобыскі, вызавы ў КДБ, суды, звальненьне і выключэньне з вузаў, наручнікі ў кандыдатаў у прэзыдэнты, людзі ў чорным разганяюць пікеты. Гэта ўжо не Беларусь, а фантастыка, плянэта абсалютнага абсурду. І да завяршэньня візыт на востраў свабоды да састарэлага Фідэля, пра якога ўжо ўсе сталі забываць”.
(Віктар Бутто: ) “Ліквідатар ЧАЭС з артыкулам 19 зь Менску. У 1986 годзе дзяржавы СССР і БССР аднялі ў мяне здароўе і зрабілі непрацаздольным інвалідам, калі прымусова накіравалі жыць і працаваць у трыццаці кілямэтровую забруджаную чарнобыльскую зону, што мяне вымушае ўжываць вельмі шмат небясьпечных абязбольваючых, без якіх немагчыма нават ляжаць. Некампэтэнтныя, неаб’ектыўныя дзяржаўныя служачыя ў Рэспубліцы Беларусь не жадаюць мне даць нават пасьведчаньне інваліда чарнобыльскай групы, з-за чаго мне прыходзіцца працаваць на цяжкіх і на вельмі небясьпечных працах у непрацаздольным стане. То бок, у любы дзень магу апынуцца ў інваліднай калясцы і ў яшчэ горшым стане. Такая рэчаіснасьць з-за нашага клапатлівага прэзыдэнта Беларусі і такіх самых яго вэртыкальшчыкаў”.
(Спадар, Лунінец: ) “Скажыце мне, калі ласка, як зьвязацца мне зь Мілінкевічам. У нас вельмі крытычнае становішча нашага дому, ён на мяжу развалу, усё патрэскалася. Жыць немагчыма ў гэтым доме, а ўсе чыноўнікі пішуць, што ён у выдатным становішчы. Калі ласка, дапамажыце гэтаму дому”.
(Мікалай Бельскі: ) “Даволі цікавая зьява, можа, Дубавец пракамэнтуе. Адносна савецкага патрыятызму. Палова насельніцтва Ўкраіны – калябаранты. Ды ці толькі на Ўкраіне, а Беларусь? Як адбіўную амаль што цалкам праглынулі пераможцы. Можа назва шакіруе – калябаранты? Няўжо галовы горшыя ў дэмакратаў?”
(Спадар: ) “Спыніцеся займацца балбатнёй! Беларусь на чале з прэзыдэнтам была і будзе. На чацьверты тэрмін будзем выбіраць яго!”
(Спадар: ) “Ну, можа хоць цяпер нарэшце вы рускі фашызм назавіце рускім фашызмам”.
(Уладзімер Навагрудзкі: ) “Балдзею я часам ад дзеяньняў гэтага Лябедзькі! Ну, праўда, ж нейкі дзіцячы садок. Ён хоча правесьці першае паседжаньне. Дык хачу ўпэўніць яго, што мы ўжо правялі і апошняе і нават вынесьлі рашэньне. Калі ён хоча азнаёміцца – дзеля Бога. Ці ён лічыць што ў гэтай прававой пясочніцы толькі яму дазволены гуляцца?”
(Дзяніс, Шаркаўшчына: ) “Пасьля развалу Савецкага Саюзу ва ўсіх былых рэспубліках зьмянілася сымболіка на сапраўдную нацыянальную, гістарычную. І толькі ў Беларусі Лукашэнка вярнуў бальшавіцкую сымболіку, якая вельмі люба цяперашняй уладзе. Такое ўражаньне складаецца, што цяперашняя ўлада зусім ня ведае гісторыю нашай старажытнай дзяржавы. І ў мяне ў сувязі з гэтым пытаньне. Ці будзе з прыходам дэмакратычных сілаў (дай Бог, каб ён хутчэй быў!) зьмененая сымболіка на сапраўды нацыянальную, гістарычную? І які будзе ў Беларусі герб, калі зараз герб “Пагоня” замацаваны за Літвой?”
(Спадарыня: ) “Апазыцыянэры! Хто ж так робіць? Вы ж вымушаны рабіць тое, што робіць большая частка людзей па дэмакратычнаму прынцыпу: меншасьць падпарадкоўваецца большасьці. Кахаць свой народ, сваю радзіму. Беларусы сапраўдныя кахаюць сваю радзіму, свой народ, свайго “бацьку”, бо “бацька” кахае і іх і абараняе, як сапраўдны бацька. А вы езьдзіце па Эўропе і ЗША, маніце, хлусіце на свой народ, на сваю радзіму, просіце санкцыі. Дык хто ж за вас пойдзе галасаваць? Насільна каханым ня будзеце. А вы кахаеце замежнага бацьку, які кроў праліў у Югаславіі, у Іраку, і хоча праліць у Ірану. Трэба паважаць пасьляваеннае пагадненьне патcдамскае і помніць мюнхэнскі працэс 1946 году. А не падабаецца рэжым, дык можна зьехаць. Падабаецца Літва? Зь Літвы трэцяя частка насельніцтва зьехала на заробкі, бо няма працы. Няма працы – няма грошаў, а няма грошаў – няма і жыцьця. Сьвятым духам жыць ня будзеш. Але помніце, Літва любіць камфорт, этыку і эстэтыку, але ня вельмі любіць тых, хто паліць, ужывае гарэлку, шпрыцы. Можа, вас такіх гаротных і прыме Вільня, Віленскі край падаруе. А Беларусь бяз вас не прападзе, жыве і жыць будзе, бо яна ўжо даўно на Захадзе”.
(Анастас Семяновіч: ) “Сьвятлана Калінкіна! Вялікае Вам дзякуй і Вашаму калектыву за Вашу вельмі цікавую працу ў пэрыяд бальшавікоў-лукашыстаў. Для маёй сям’і сьвята, калі мы атрымоўваем нашу любімую газэту “Народная Воля”. Яшчэ раз вам дзякуй. І не здавайцеся лукашыстам”.
(Банкевіч, Менск: ) “Сёньня 19-га красавіка ў 7:58 была выключана перадача. Не далі даказаць некалькі словаў спадару Бушлякову. Ня думаю, што ў Празе няма свайго эталёну часу і ня можа быць. Што паміж копіямі часу Менску і Прагі ёсьць розьніца ў 2 хвіліны. Гэта непавага ня толькі да радыё, але і да нас, слухачоў. Прычым такое здараецца вельмі часта. Прашу даць тлумачэньне па радыё, у чым справа”.
(Спадар: ) “Сталін – кіраўнік Савецкага Саюзу! Гэта першы здраднік радзімы! Ён здраднік і яго камуністычная партыя ВКПБ – ордэн мечаносцаў! Гэта партыя здраднікаў і бандытаў! Аб гэтым трэба казаць часта і ў голас! Гэта яны, камуністы: Ленін, Сталін, Малянкоў, Молатаў, Берыя зьнішчалі свой народ. Фашысты нават так не рабілі! І трэба над камунізмам зьдзейсьніць міжнародны трыбунал! І падсуднымі павінны быць: Ленін, Сталін, Дзямітраў, Тэльман, Берыя, Фідэль Кастра, Молатаў і іншыя”.
(Павал Андрэевіч Давідзенка, г.п. Парычы: ) “Я сам беларус. Мяне, як інваліда Чарнобыля, зрабілі ворагам народу. Пэнсію мне не павялічваюць, а наадварот уразаецца. Мне пэнсію плацяць як не пацярпеламу, не чарнобыльскую пэнсію, а працоўную. Кожны месяц пэнсія не павялічваецца, а памяншаецца! А нам трубяць, што вельмі клапоціцца дзяржава пра нас, інвалідаў-чарнобыльцаў. Куды дзяваюцца грошы? А ў сацзабесьпячэньні мне адказалі: “Пацалуеш ёй туды, дзе ў яе не замярзае”. Хай паслухае паважаны наш прэзыдэнт, як адказваюць яго чыноўнікі”.
(Спадар: ) “Ганаруся тымі, хто выйшаў на плошчу Кастрычніцкую. Я хацеў бы, каб і мае вучні там былі. Але ня чуў ні аднаго прозьвішча. Я настаўнік. А вось сярод тых, хто стаяў у ачапленьні, там былі мае вучні, Дзяніс і Саша. Хачу зьвярнуцца і да Мілінкевіча, і да Лябедзькі і іншых. Трэба памятаць, што гэта нашы дзеці ў АМОНе. Іх прымусілі там махаць дубінкамі. Але ж мы ведаем, што яны вернуцца дадому. Якімі ж яны вернуцца адтуль, пасьля такой ідэалягічнай накачкі, пасьля такіх стрэсаў? Я не хачу, каб блыталі АМОН і людзей у чорным адзеньні. Гэта гестапа, зь імі працаваць ня трэба, там зь імі працуе Паўлічэнка, палітрук, Філарэт. А вось тых пашкадуйце, трэба зьвяртацца да іх як да сваіх дзяцей”.
(Спадар: ) “Хачу выказаць сваё абурэньне з нагоды перасьледу сяброў Маладога Фронту і іншых моладзевых арганізацыяў з боку КДБ. Улада фактычна хоча зьнішчыць нацыянальную моладзевую эліту Беларусі. Разам з гэтым мяне непакоіць факт росту фашысцкіх груповак і арганізацыяў у Беларусі. Напрыклад, у Гомелі палова гораду заклеена ўлёткамі РНЕ а ўладам чамусьці да гэтага справы няма”.
(Спадар: ) “Хачу праз Радыё Свабода зьвярнуцца да радыёслухачкі, якая абуралася тым, што быццам бы амбасадар Расеі ўмешваецца ва ўнутраныя справы Беларусі. Хачу запытаць гэтую даму: а тое, што пад час прэзыдэнцкай кампаніі Чэхаславацкая амбасада вазіла падрыўную літаратуру ў Беларусь для беларускіх апазыцыянэраў – гэта што, не ўмяшаньне ва ўнутраныя справы Беларусі? А тое, што ўсе амбасадары эўрапейскіх краін хадзілі на беларускі майдан пасьля выбараў – гэта што, не ўмяшаньне? А тое, што на мінулым тыдні ўсе лідэры беларускай апазыцыі сабраліся на інструктаж у Польскай амбасадзе – гэта што, не ўмяшаньне ва ўнутраныя справы Беларусі? А тое, што штогод мільёны даляраў атрымліваюць ад заходніх краінаў беларускія апазыцыянэры – гэта што, не ўмяшаньне? Добрая прымаўка ёсьць: “Чем кумушек судить-рядиться, не лучше ль на себя, кума, оборотиться”.
(Спадар: ) “Ня трэба абяцаць, што ўрад Лукашэнкі разваліцца да наступных выбараў. Вам не здаецца, што народ выжывае сам па сабе, як можа, а ўрад робіць выгляд, што ён кіруе?”
(Міхаіл Леках: ) “У мяне пытаньне да спадара Мілінкевіча, а таксама да рэдакцыі “Свабоды” і да журналіста, дарэчы, неблагога, які рабіў перадачу па гутарцы слухачоў зь Мілінкевічам. Чаму па-за перадачай аказаліся сур’ёзныя пытаньні? Я задаў канкрэтнае пытаньне, чаму не была ў друку апублікавана праграма сацыяльна-эканамічнай перабудовы Беларусі? Буду ў Менску, паспрабую знайсьці, але мяркую, што яе няма. Таксама спадар Мілінкевіч у некалькіх выпадках казаў паўпраўду: пра тое, што большасьць інтэлігенцыі падтрымлівае, пра тое, што моцны навуковы патэнцыял у апазыцыі ёсьць. Ды нічога гэтага няма!”
(Спадарыня: ) “З задавальненьнем увесь час слухаю званкі радыёслухачоў. І па сумленна скажу, што тыя людзі, якія тэлефануюць і хваляць свайго самазванца, ведаеце, часам яны вельмі раздражняюць. Я тады адключаю радыё, але тады ж магу прапусьціць нейкі цікавы званок. Хачу прапанаваць, каб вы сабралі ўсе гэтыя званкі тых, хто вам тэлефануе ад імя Лукашэнкі, вылучыце ім 5-10 хвілін, каб была магчымасьць выключыць і ня чуць гэтую іх бязглузьдзіцу. А астатнія смаглі ўключыць зноў радыёпрымач і слухаць далей. А то і сэрца пачынае непакоіць, слухаючыя іх хвалебныя псалмы. Ці магчыма такое зрабіць ці не?”
(Спадарыня: ) “Учора пагаварыла з Аляксандрам Мілінкевічам. Такое добрае ўражаньне. Вялікі яму дзякуй. Мне было вельмі прыемна зь ім размаўляць. Па праўдзе кажучы, я ня верыла, што можна пазваніць на “Свабоду” і задаць пытаньне самому Аляксандру Мілінкевічу. Вельмі прыемна. Я яму тры пытаньні задала, ён мне адказаў. І вось такое ўражаньне, быццам бы уцешыў, было так цяжка жыць, здавалася, так складана, так нядобра, а вось, пасьля размовы зь ім, такія пазытыўныя эмоцыі. Вялікі вам дзякуй! Я за яго галасавала і цяпер я ўпэўнілася, што недарэмна. І вось цяпер усім кажу, каб тэлефанавалі на “Свабоду”, выказвалі свае думкі, уражаньні. На жаль, вельмі шмат хто яшчэ ня слухае гэтае радыё, нават няма прымачоў. Я вось тры гады таму пэнсію атрымала, купіла прымач, і вось ужо тры гады слухаю “Свабоду” і без яе ўжо проста не магу”.
(Спадар: ) “Паглядзеў навіны на беларускім тэлебачаньні. Там паказалі сюжэт, як Аляксандар Мілінкевіч садзіўся ў цягнік. І сказалі, што ён куплены за 20 тысяч даляраў, і цяпер езьдзіць па замежжы і траціць гэтыя грошы. Гэта ж хлусьня! Проста глядзець брыдка! Тут усё зразумела: калі воўка заганяюць у кут, то ён гатовы, каб выратаваць сваю скуру, пакусаць каго заўгодна. Сёньня ўкусілі Мілінкевіча, а заўтра яшчэ каго-небудзь. Хацелася б запытаць гэтых лукашэнкаўскіх халуёў беларускага тэлебачаньня: за колькі даляраў яны самі купленыя?”
(Ніна Аляксееўна, Менск: ) “Добрай ночы, “Свабода”! Слухаю вас штодзённа і называю гэта “зводкі 37-га году”: арышты, зьбіцьцё, вобыскі, вызавы ў КДБ, суды, звальненьне і выключэньне з вузаў, наручнікі ў кандыдатаў у прэзыдэнты, людзі ў чорным разганяюць пікеты. Гэта ўжо не Беларусь, а фантастыка, плянэта абсалютнага абсурду. І да завяршэньня візыт на востраў свабоды да састарэлага Фідэля, пра якога ўжо ўсе сталі забываць”.
(Віктар Бутто: ) “Ліквідатар ЧАЭС з артыкулам 19 зь Менску. У 1986 годзе дзяржавы СССР і БССР аднялі ў мяне здароўе і зрабілі непрацаздольным інвалідам, калі прымусова накіравалі жыць і працаваць у трыццаці кілямэтровую забруджаную чарнобыльскую зону, што мяне вымушае ўжываць вельмі шмат небясьпечных абязбольваючых, без якіх немагчыма нават ляжаць. Некампэтэнтныя, неаб’ектыўныя дзяржаўныя служачыя ў Рэспубліцы Беларусь не жадаюць мне даць нават пасьведчаньне інваліда чарнобыльскай групы, з-за чаго мне прыходзіцца працаваць на цяжкіх і на вельмі небясьпечных працах у непрацаздольным стане. То бок, у любы дзень магу апынуцца ў інваліднай калясцы і ў яшчэ горшым стане. Такая рэчаіснасьць з-за нашага клапатлівага прэзыдэнта Беларусі і такіх самых яго вэртыкальшчыкаў”.
(Спадар, Лунінец: ) “Скажыце мне, калі ласка, як зьвязацца мне зь Мілінкевічам. У нас вельмі крытычнае становішча нашага дому, ён на мяжу развалу, усё патрэскалася. Жыць немагчыма ў гэтым доме, а ўсе чыноўнікі пішуць, што ён у выдатным становішчы. Калі ласка, дапамажыце гэтаму дому”.
(Мікалай Бельскі: ) “Даволі цікавая зьява, можа, Дубавец пракамэнтуе. Адносна савецкага патрыятызму. Палова насельніцтва Ўкраіны – калябаранты. Ды ці толькі на Ўкраіне, а Беларусь? Як адбіўную амаль што цалкам праглынулі пераможцы. Можа назва шакіруе – калябаранты? Няўжо галовы горшыя ў дэмакратаў?”
(Спадар: ) “Спыніцеся займацца балбатнёй! Беларусь на чале з прэзыдэнтам была і будзе. На чацьверты тэрмін будзем выбіраць яго!”
(Спадар: ) “Ну, можа хоць цяпер нарэшце вы рускі фашызм назавіце рускім фашызмам”.
(Уладзімер Навагрудзкі: ) “Балдзею я часам ад дзеяньняў гэтага Лябедзькі! Ну, праўда, ж нейкі дзіцячы садок. Ён хоча правесьці першае паседжаньне. Дык хачу ўпэўніць яго, што мы ўжо правялі і апошняе і нават вынесьлі рашэньне. Калі ён хоча азнаёміцца – дзеля Бога. Ці ён лічыць што ў гэтай прававой пясочніцы толькі яму дазволены гуляцца?”
(Дзяніс, Шаркаўшчына: ) “Пасьля развалу Савецкага Саюзу ва ўсіх былых рэспубліках зьмянілася сымболіка на сапраўдную нацыянальную, гістарычную. І толькі ў Беларусі Лукашэнка вярнуў бальшавіцкую сымболіку, якая вельмі люба цяперашняй уладзе. Такое ўражаньне складаецца, што цяперашняя ўлада зусім ня ведае гісторыю нашай старажытнай дзяржавы. І ў мяне ў сувязі з гэтым пытаньне. Ці будзе з прыходам дэмакратычных сілаў (дай Бог, каб ён хутчэй быў!) зьмененая сымболіка на сапраўды нацыянальную, гістарычную? І які будзе ў Беларусі герб, калі зараз герб “Пагоня” замацаваны за Літвой?”
(Спадарыня: ) “Апазыцыянэры! Хто ж так робіць? Вы ж вымушаны рабіць тое, што робіць большая частка людзей па дэмакратычнаму прынцыпу: меншасьць падпарадкоўваецца большасьці. Кахаць свой народ, сваю радзіму. Беларусы сапраўдныя кахаюць сваю радзіму, свой народ, свайго “бацьку”, бо “бацька” кахае і іх і абараняе, як сапраўдны бацька. А вы езьдзіце па Эўропе і ЗША, маніце, хлусіце на свой народ, на сваю радзіму, просіце санкцыі. Дык хто ж за вас пойдзе галасаваць? Насільна каханым ня будзеце. А вы кахаеце замежнага бацьку, які кроў праліў у Югаславіі, у Іраку, і хоча праліць у Ірану. Трэба паважаць пасьляваеннае пагадненьне патcдамскае і помніць мюнхэнскі працэс 1946 году. А не падабаецца рэжым, дык можна зьехаць. Падабаецца Літва? Зь Літвы трэцяя частка насельніцтва зьехала на заробкі, бо няма працы. Няма працы – няма грошаў, а няма грошаў – няма і жыцьця. Сьвятым духам жыць ня будзеш. Але помніце, Літва любіць камфорт, этыку і эстэтыку, але ня вельмі любіць тых, хто паліць, ужывае гарэлку, шпрыцы. Можа, вас такіх гаротных і прыме Вільня, Віленскі край падаруе. А Беларусь бяз вас не прападзе, жыве і жыць будзе, бо яна ўжо даўно на Захадзе”.
(Анастас Семяновіч: ) “Сьвятлана Калінкіна! Вялікае Вам дзякуй і Вашаму калектыву за Вашу вельмі цікавую працу ў пэрыяд бальшавікоў-лукашыстаў. Для маёй сям’і сьвята, калі мы атрымоўваем нашу любімую газэту “Народная Воля”. Яшчэ раз вам дзякуй. І не здавайцеся лукашыстам”.
(Банкевіч, Менск: ) “Сёньня 19-га красавіка ў 7:58 была выключана перадача. Не далі даказаць некалькі словаў спадару Бушлякову. Ня думаю, што ў Празе няма свайго эталёну часу і ня можа быць. Што паміж копіямі часу Менску і Прагі ёсьць розьніца ў 2 хвіліны. Гэта непавага ня толькі да радыё, але і да нас, слухачоў. Прычым такое здараецца вельмі часта. Прашу даць тлумачэньне па радыё, у чым справа”.
(Спадар: ) “Сталін – кіраўнік Савецкага Саюзу! Гэта першы здраднік радзімы! Ён здраднік і яго камуністычная партыя ВКПБ – ордэн мечаносцаў! Гэта партыя здраднікаў і бандытаў! Аб гэтым трэба казаць часта і ў голас! Гэта яны, камуністы: Ленін, Сталін, Малянкоў, Молатаў, Берыя зьнішчалі свой народ. Фашысты нават так не рабілі! І трэба над камунізмам зьдзейсьніць міжнародны трыбунал! І падсуднымі павінны быць: Ленін, Сталін, Дзямітраў, Тэльман, Берыя, Фідэль Кастра, Молатаў і іншыя”.
(Павал Андрэевіч Давідзенка, г.п. Парычы: ) “Я сам беларус. Мяне, як інваліда Чарнобыля, зрабілі ворагам народу. Пэнсію мне не павялічваюць, а наадварот уразаецца. Мне пэнсію плацяць як не пацярпеламу, не чарнобыльскую пэнсію, а працоўную. Кожны месяц пэнсія не павялічваецца, а памяншаецца! А нам трубяць, што вельмі клапоціцца дзяржава пра нас, інвалідаў-чарнобыльцаў. Куды дзяваюцца грошы? А ў сацзабесьпячэньні мне адказалі: “Пацалуеш ёй туды, дзе ў яе не замярзае”. Хай паслухае паважаны наш прэзыдэнт, як адказваюць яго чыноўнікі”.
(Спадар: ) “Ганаруся тымі, хто выйшаў на плошчу Кастрычніцкую. Я хацеў бы, каб і мае вучні там былі. Але ня чуў ні аднаго прозьвішча. Я настаўнік. А вось сярод тых, хто стаяў у ачапленьні, там былі мае вучні, Дзяніс і Саша. Хачу зьвярнуцца і да Мілінкевіча, і да Лябедзькі і іншых. Трэба памятаць, што гэта нашы дзеці ў АМОНе. Іх прымусілі там махаць дубінкамі. Але ж мы ведаем, што яны вернуцца дадому. Якімі ж яны вернуцца адтуль, пасьля такой ідэалягічнай накачкі, пасьля такіх стрэсаў? Я не хачу, каб блыталі АМОН і людзей у чорным адзеньні. Гэта гестапа, зь імі працаваць ня трэба, там зь імі працуе Паўлічэнка, палітрук, Філарэт. А вось тых пашкадуйце, трэба зьвяртацца да іх як да сваіх дзяцей”.
