(Уліцёнак: ) “Першае пытаньне – ад Генадзя Бураўкіна, нашага вядомага паэта”.
(Бураўкін: ) “Шаноўны Анатоль, ці не здаецца вам, што ў дэмакратычным руху ёсьць недаацэнка беларускай культуры, і ў прыватнасьці – беларускай літаратуры. У мяне складваецца ўражаньне, што патэнцыял таленту мастакоў, пісьменьнікаў, патэнцыял іх адданасьці беларускай справе і патэнцыял іх інтэлекту ну палітычныя нашы партыі, ні дэмакратычны рух у цэлым так і ня здолелі дастаткова выкарыстаць”.
(Лябедзька: ) “Генадзь Мікалаевіч, дзьверы Нацыянальнага камітэту , які я ачольваю, адчынены. Адчынены для тых людзей, пра якіх вы гаворыце. Мы гатовы правесьці кансультацыі, як лепш выкарыстаць гэты патэнцыял.
А па-другое, прапаную зрабіць тур. Па Беларусі. Сумесны: палітыкі, літаратары, паэты, каб падвесьці выснову той кампаніі, якая была. Калі мы рэалізуем гэта, то зьявіцца першы сумесны маштабны праект палітыкаў і творчай інтэлігенцыі”.
(Спадарыня: ) “Добры вечар, Анатоль! Даруйце, на ведаю імя па бацьку...”
(Лябедзька: ) “Я не такі стары...”
(Спадарыня: ) “Толя, чаму вы не вылучаеце сваю кандыдатуру? Вы ж асоба!”
(Лябедзька: ) “Ну, я прапанаваў сябе на ролю лідэра беларускіх палітычных аптымістаў... І ім застаюся”
(Уліцёнак: ) “Ну а зараз паслухаем спадара Андрэя зь Бялынічаў...”
(Спадар: ) “Паважаны Анатоль, вы былі ў Вярхоўным Савеце 12-га скліканьня паўнамоцным прадстаўніком Аляксандра Лукашэнкі. Як вы ацэньваеце сваю дзейнасьць і палітычную дзейнасьць Дзьмітрыя Булахава, яго назначэньне Паўнамоцным прадстаўніком Лукашэнкі ў сёньняшнім нацыянальным сходзе?”
(Лябедзька: ) “Ня быў я нічыім прадстаўніком у Вярхоўным Савеце ні 12-га, ні 13-га скліканьня – гэта міт... Я быў туды абраны як дэпутат. А што да пасады Булахава, дык яна мела сэнс у ВС 12-га скліканьня, які быў рэальны парлямэнтам. Які ўплываў на сытуацыю. А сёньняшні Нацыянальны сход – гэта складовая частка адміністрацыі Лукашэнкі. Таму пра тую пасаду нешта сур’ёзнае казаць не даводзіцца. Думаю, і сам Булахаў гэта адчувае”.
(Уліцёнак: ) “Ён, здаецца, магілёвец? Так? Узгадваю пра тое, бо да нас датэлефанававаўся Алесь Каралёў з Магілёву. Давайце паслухаем яго”.
(Каралёў: ) “Паважаны Анатоль, Алесь Каралёў з Магілёва. На Ўсебеларускім кангрэсе дэмакратычных сілаў я і наша арганізацыя падтрымлівала тваю кандыдатуру. Але далей ўсе мы працавалі й будзем працаваць на адзінага кандыдата – Аляксандра Мілінкевіча. Я разумею, што ў душы кожнага чалавека могуць заставацца крыўды пасьля нейкіх жыцьцёвых паразаў...”
(Лябедзька: ) “Тыя рашэньні, якія прымаў Кангрэс, яны тычыліся выбарчай кампаніі. Яна завяршылася, пачынаецца новы этап. Патрэбныя кансультацыі і пашырэньне нашых высілкаў. Вы паглядзіце, колькі людзей выйшла на наш беларускі Майдан?! Новых людзей... Яны ня ведаюць нават прозьвішчаў апазыцыйных лідэраў. Яны прыйшлі туды не за Мілінкевіча, не за Казуліна, не за Лябедзьку. Многія прыйшлі з-за сябе і за сваё годнае месца ў новай Беларусі. Калі не далучыць іх да нашай агульнай справы, можам застацца ў ранейшым атачэньні. Так што тут новыя задачы, які неабходна абмяркоўваць і вырашаць”.
(Шобік: ) “Мяне завуць Віктар Аляксандравіч, прозьвішча Шобік. Маю амаль 77 гадоў. Ну чаму вы даяце па радыё слова тым, хто за Лукашэнку. Ён жа нікога не пускае на сваё! І яшчэ пра судзьдзяў: трэба, каб яны нікуды не выяжджалі!”
(Лябедзька: ) “Па-першае, гадоў вам яшчэ столькі пражыць у добрым здароўі, як зараз... Але ж ведаеце, мы не павінны быць такімі, як яны! Яны за адну думку на беларускі тэлебачаньні, а па мне, дык трэба даваць людзям мажлівасьць выбару. Ня страшна, калі ёсьць некалькі пунктаў гледжаньня!”
(Шобік: ) “Ну а судзьдзі?!”
(Лябедзька: ) “А ў гэтым пытаньні салідарны з вамі. Але трэба не пэрсанальна падыходзіць – Пятроў, Іваноў, Сідараў, а па катэгорыях. Пэўныя сакнцыі трэба ўжываць супраць тых, хто выносіў палітычна матываваныя рашэньні. Тое самае і ў адносінах да кіраўнікоў участковых выбарчых камісіяў, дзе была фальсыфікацыя. Тое самае і ў адносінах да кіраўнікоў вэртыкалі і іхных намесьнікаў па ідэалёгіі. Вось вызначыць чатыры-пяць груп і прыняць ўзважаныя рашэньні”.
(Шобік: ) “А то ж за імі нават Ісус Хрыстос не прайшоў бы ў беларускія прэзыдэнты!”
(Лябедзька: ) “Цалкам згодны з вамі, дзякуй!”
(Лагуновіч: ) “Генадзь Лагуновіч зь Менску. Ці адважыцца Лукашэнка здаць Беларусь Расеі, калі яму дазволяць на карачках упаўзьці ў Крэмль?”
(Лябедзька: ) “Каб дазволілі, то ў лямбард ён бы залажыў, відаць, ня толькі краіну, але й вельмі блізкіх да сябе людзей. Але ж – ніхто такіх прапаноў яму ня зробіць... Таму што 95 працэнтаў беларусаў хочуць жыць у сваім доме, у сваёй краіне. Гэта сацыялёгія. Лукашэнка фактычна ўкраў ўсе лёзунгі – за сувэрэнітэт, за незалежнасьць Беларусі – у сваіх апанэнтаў. Ён таксама ведае сацыялёгію. Пытаньне нашага ўваходжаньня ў Расейскую Фэдэрацыю было актуальным гадоў пятнаццаць таму. Сёньня на парадку дня яго няма”.
(Спадар: ) “Добры вечар. Цяпер вось Казуліна арыштавалі, а вы маўчыце! Ды за Казуліна трэба было стаяць! Ён усім нам адкрыў вочы... Няправільна вы робіце...”
(Лябедзька: ) “Ну, у вас не зусім правільная інфармацыя. Аб’яднаная грамадзянская партыя прыняла прынцыповае рашэньне: для нас самы галоўны прыярытэт зараз – свабода людзей, якія знаходзяцца за кратамі. І гэта ня толькі Казулін. Гэта яшчэ прыблізна пятнаццаць чалавек. Давайце будзем разам...”
(Спадар: ) “Хадзілі, дапамагалі... Казулін – гэта Алег Кашавы, а хто былі на Плошчы – гэта маладагвардзейцы!”
(Сахаруша: ) “Ваша партыя не папрацавала так на адзінага кандыдата ад дэмакратычных сілаў, як яна магла папрацаваць, каб адзіным кандыдатам былі вы. Анатоль Сахаруша, Партыя БНФ, Бярозаўскі раён”.
(Лябедзька: ) “Будзем лічыць, што гэта канструктыўная крытыка. Падчас выбараў больш за 300 сябраў АГП альбо сядзелі ў турме, альбо былі звольненыя з працы, альбо трапілі пад іншыя рэпрэсіі... І я думаю, для нас зараз самае галоўнае, каб мы не адмовіліся ад стратэгіі аб’яднаньня й адказнасьці. І тады прыйдзе посьпех і для АГП, і для БНФ, і для сацыял-дэмакратаў – усіх людзей, якія хочуць, каб былі перамены. Зараз людзей можа аб’яднаць адказ не на пытаньні, хто лепшы ці хто першы... А тлумачэньне: што мы прапануем нашым прыхільнікам, актывістам для працы, для дзейнасьці. І потым хай канкуруюць паміж сабой лідэры – як рэалізаваць гэты плян на практыцы”.
(Уліцёнак: ) “У працяг гэтага адказу – два тэлефанаваньні. Адно – спадара Гарбачова з Баранавічаў”.
(Гарбачоў: ) “Руслан Гарбачоў, горад Баранавічы. Спадар Анатоль, ці зьбіраецеся вы далей змагацца за званьне лідэра апазыцыі, нягледзячы на тое, што пасьля выбараў гэтае званьне замацавалася за Аляксандрам Мілінкевічам?”
(Уліцёнак: ) “Другі званок ад менскага студэнта”.
(Студэнт: ) ““Добры дзень! Мяне завуць Яўген, я студэнт Беларускага дзяржаўнага ўнівэрсытэту. Спадар Анатоль, пасьля выбараў апазыцыя ўсё роўна робіць стаўку на Мілінкевіча. І ў такіх умовах “раскруціцца” іншым палітыкам амаль што немагчыма. Скажыце, калі ласка: можа таму пазыцыя Аляксандра Казуліна на выбарах была цалкам абгрунтаваная?”
(Лябедзька: ) “Я буду змагацца, каб быць лідэрам аб’яднаўчага працэсу. Каб аб’яднаць усе рэалістычныя сілы, стварыць адзін агульнанацыянальны рух. Зрабіць так, каб і Мілінкевіч, і Лябедзька, і Калякін, і ўсе астатнія супольна працавалі над агульнай стратэгіяй і над плянам пераменаў. Трэба зьмяніць прыярытэты й акцэнты”.
(Уліцёнак: ) “Ну а пытаньне студэнта пра тое, што Мілінкевіч нібыта захіляе сабой дарогу для маладых палітыкаў?”
(Лябедзька: ) “У многім Мілінкевіч і Казулін дапамагалі адзін аднаму. Калі правесьці нейкія паралелі зь велатурам, напрыклад, дык на раўніне ў каманднай гонцы Мілінкевіч вельмі добра глядзеўся. А ў індывідуальнай лепшым, відаць, быў Казулін. Калі на раўніне добра каціў Мілінкевіч, то ў гарах нейкія прэфэрэнцыі меў Казулін. Вось каб сабраць іх разам, то гэта вобраз прыбліжаны да моцнага, ідэальнага варыянту лідэра на гэтых выбарах. Таму ня трэба іх разлучаць. Я супраць таго, каб паўтараць досьвед 2001 году”.
(Навуковец: ) “Добры вечар! Доктар эканамічных навук. Экспэрт, нехта Міхаіл. Сёньня афіцыйнае беспрацоўе ў Польшчы 17 працэнтаў, а рэальная больш. Вы што, хочаце, каб у Беларусі былі такія ж праблемы?”
(Лябедзька: ) “Назаву некалькі беларускіх лічбаў. Беспрацоўны чалавек можа атрымаць падтрымку ў сямнаццаць даляраў. У адрозьненьне ад Латвіі, дзе чалавек, які страціў працу, цягам трох месяцаў атрымлівае 90 працэнтаў ад заробку, а наступных трох – 60 працэнтаў. У нас афіцыйнае беспрацоўе нібыта паўтары працэнты, а насамрэч гэта колькасьць зарэгістраваных на біржы працы! Ва ўзгаданай вамі Польшчы 240 даляраў атрымліваюць па беспрацоўю – каб столькі давалі ў Беларусі, ўзровень беспрацоўя быў бы каля 18 працэнтаў”.
(Уліцёнак: ) “Наступнае пытаньне – пра далейшае разьвіцьцё стасункаў розных палітычных, дэмакратычных структураў грамадзтва”.
(Стукаў: ) “Я старшыня свабоднага прафсаюзу з Полацку. Ці дастаткова супрацоўніцтва прафсаюзных суполак з партыйнымі?”
(Лябедзька: ) “Нас ня так шмат, мы не такія моцныя, каб кожны працаваў у рамках сваёй стратэгіі. Гэта адзін патэнцыял і адна крыніца, зь якіх мы можам чэрпаць перамогу. Зараз на першае траўня рыхтуецца вялікая акцыя і пачынаецца кампанія за збор подпісаў супраць кантрактаў. Гэта магла быць супольная праграма дзейнасьці для прафсаюзаў і палітычных структураў”.
(Уліцёнак: ) “SMS-пытаньне: “Паважаны Анатоль, ці дастаткова лідэры і прадстаўнікі апазыцыі ставяць пытаньне аб крытычнай сытуацыі зь інфармацыяй, са станам газэтаў. Дзякую, Алена”. І пытаньне ад Сьвятланы”.
(Cьвятлана: ) “Некалі падчас дэбатаў на тэму прарыву інфармацыйнай блякады вы гаварылі, што трэба ствараць новыя тэлеканалы, радыёстанцыі і ня варта падтрымліваць мясцовыя выданьні, якія ўжо даўно існавалі... А выбары паказалі: новыя СМІ не дасягнулі сваёй мэты. Што вы думаеце на гэты конт?”
(Лябедзька: ) “Калі ёсьць праблемы зь незалежнымі мас-мэдыямі, значыць лідэры працуюць ня так і добра... Ну а што лепш: радыё, тэлебачаньне, дык трэба вызначыцца з прыярытэтамі. Калі мы хочам ахапіць большую колькасьць людзей, то прыярытэт нумар адзін – гэта спадарожнікавы тэлеканал. Другі накірунак – радыё. Трэба палепшыць прыём раскручанага радыёканалу Свабода. І трэцяе – тыя незалежныя сродкі, якія засталіся. Плюс андэграўндавая (падпольная) прэса. Далёка ня ўсе грамадзка-палітычныя газэты могуць пісаць на любую тэму: ёсьць ужо ўнутраны цэнтар – патрэбна падпольная”.
(Уліцёнак: ) “У якім кірунку будзе фінансавацца прарыў інфармацыйнай блякады? Андрэй, Віцебск”.
(Лябедзька: ) “Андрэй, вы задаяце пытаньне як быццам не Анатолю Лябедзьку, а Білу Гейтсу – маўляў, у яго ёсьць фінансы, і ён вырашае, куды іх накіроўваць... Мы ўжо крыху раней вызначылі прыярытэты. Інвэстыцыі патрэбны ў тое, што падтрымае выбаршчык, падаткаплацельшчык. Падаўляючая большасьць падтрымае спадарожнікавы тэлевізійны канал. І мы разарвем інфармацыйную блякаду”.
(Сіліч: ) “Саюзная дзяржава, увядзеньне расейскага рубля – гэта ж страта незалежнасьці... Ці ня так?”
(Лябедзька: ) “Я салідарны: трэба ўмацоўваюць сваю грашовую адзінку”.
(Сіліч: ) “Машына для галасаваньня выдасьць 90 працэнтаў!”
(Лябедзька: ) “Так, але ж “правитель белорсский” ведае настроі грамадзтва. Лукашэнка можа пайсьці на нейкі “change” – нейкі абмен сувэрэнітэту толькі тады, калі яму дадуць месца ў Крамлі. Але ж там разумеюць пагрозу для сваёй краіны...”
(Сіліч: ) “А ці не пагодзіцца ён на нешта меншае?”
(Лябедзька: ) “Не, пакуль ён хацеў быць першым хлопцам на вёсцы, чым 99-м у расейскім горадзе”.
(Уліцёнак: ) “Пытаньне ад Віктара Буто...”
(Буто: ) “...Пра судовы працэс Анатоля Лябедзькі супраць журналіста-прыстасаванца ад улады. Вам дужа пашанцавала: ня трапілі за краты, калі пачалі шукаць справядлівасьць у судзе...”
(Уліцёнак: ) “І яшчэ: пытаньне зь Віцебску, ад Алены: “Спадар Лябедзька, міжнародны каардынатар “Хартыі” Андрэй Саньнікаў ставіць пытаньне так: трэба не абмяжоўваць паездкі прадстаўнікоў рэжыму, а пачынаць міжнародны суд над імі. Як вы ставіцеся да такой “гааскай” пэрспэктывы для беларускай вэртыкалі?”
(Лябедзька: ) “Што да пытаньня спадара Буто, дык ведаеце, кропка не пастаўлена ў гэтым судовым працэсе – ёсьць толькі коска! Вынесенае судзьдзёй Масальскай рашэньне не канчатковае. У нас у недалёкай пэрспэктыве будзе незалежная судовая сыстэма. І я гарантую вам, што, ня ведаю – мільярд не мільярд, але Зімоўскаму й астатнім давядзецца выплаціць кампэнсацыю.
Усё гэта будзе. Трэба зьвяртацца ў суды, даказваць, што ў нас няма незалежнай суда. Што да трыбуналу, дык гэта ідэя ня новая, яна абмяркоўваецца. Я тут прыхільнік ня слоў, а спраў. І ў бліжэйшай пэрспэктыве вы атрымаеце інфармацыю, што тут пайшоў працэс”.
(Уліцёнак: ) “Пытаньне з Воршы: “Зянон Пазьняк, які тыдзень таму заклікаў забыцца пра ўсе крыўды дзеля яднаньня, у прывітаньні да сойму КХП-БНФ назваў Аляксандра Казуліна й Аляксандра Мілінкевіча “прамаскоўскімі квазіапазыцыйнымі” лідэрамі. Што вы думаеце пра такую тактыку?”
(Лябедзька: ) “Я выбраў бы размову сам насам дзе-небудзь у Беларусі з удзелам усіх траіх ды й астатніх. Ня варта дыскуціраваць з дапамогай факсаў – лепш размаўляць гледзячы ў вочы адзін аднаму”.
(Спадар: ) “Пытаньне Лябедзьку пра магчымасьць увядзеньня антыдэмпінгавага падатку на беларускія тавары з мэтай кампэнсацыі затрат апазыцыі”.
(Лябедзька: ) “Я ня думаю, што апазыцыя павінна зарабляць грошы такім чынам. Па-першае, гэта меры для абароны свайго рынку, якія ўводзяць краіны Эўразьвязу. У нас другі падыход. Трэба вырашаць палітычнае пытаньне ў Беларусі, рабіць яе прыстойнай краінай і весьці перамовы з Брусэлем, каб ён адкрываў свае рынкі для беларускіх тавараў”.
(Багдановіч: ) “Марына Багдановіч, сябра Нацыянальнага камітэту АГП. Чаму вы, Анатоль, не павялі ці то на Цэнтарвыбаркам, ці то на прэзыдэнцкі дварэц людзей, якія сабраліся на Кастрычніцкай плошчы? 20-га, калі вы яшчэ былі на свабодзе, вы маглі гэта зрабіць? Чаму ж не зрабілі?”
(Лябедзька: ) “Насамрэч я не інтрыган. Я выконваў рашэньні Кангрэсу, працаваў разам з калегамі ў гэтай кампаніі прыстойна, не зыходзячы на абочыну. Мы былі разам зь Мілінкевічам – гэта прыстойная пазыцыя. Быў штаб, быў плян дзеяньняў і перашкаджаць яго рэалізацыі ці браць нейкія ініцыятывы на сябе, гэта, відаць, некарэктна ў адносінах ні да Мілінкевіча, ні да Казуліна. На гэтым Майдане хапала двух лідэраў. Іх не магло быць 10 ці 15”.
(Уліцёнак: ) “SMS ад Натальлі Арцеменкі: “Наколькі трывалай зьяўляецца сёньняшняя кааліцыя (мяне цікавіць час "да перамогі") - калі можна, не агульнымі фразамі, але трошкі пра тое, што адчуваюць людзі, якія "у штабе".
(Лябедзька: ) “Кааліцыя даказала сваю дзеяздольнасьць падчас выбарчай кампаніі. Зараз мы што прапануем? Пасьля таго, што ў нас адбылося, і Палітычная рада, і Нацыянальны камітэт павінны прайсьці праз рэфармаваньне. Я за тое, каб мы стварылі двухузроўневы рух. На першы аб’яднаць усе арганізаваныя структуры, а другі – тых людзей, хто ніколі ня пойдуць у арганізаваныя суполкі – партыю ці НЖО. Ім трэба прапанаваць мэханізм, каб яны ідэнтыфікавалі сябе як частка руху, што працуе на супольныя мэты і задачы. Калі зробім тое – будзе крок наперад”.
(Дашкевіч: ) “Уладзіміравіч, гэта Дашкевіч, Капыль. Чаму такі малы сьпіс выйшаў – усяго трыццаць адзін чалавек?”
(Лябедзька: ) “Гэта рашэньне эўрапейскіх структураў. Прапановы былі значна шырэйшыя. Але, відаць, ня трэба ставіць й кропку. Асобныя краіны могуць прымаць дадатковыя рашэньні”.
(Дашкевіч: ) “А чаму ў тым сьпісе няма жонак, дзяцей?”
(Лябедзька: ) “Тут даволі далікатнае пытаньне. Таму што не заўсёды нават у адной сям’і дзеці і бацькі займаюць адну і тую ж пазыцыю. Вось і ня можа быць аднаго рашэньня. Усе ведаюць сумна вядомага Ледніка. Але ж ня ўсе ведаюць, што калі ён прыехаў дахаты, ягоны родны дзядзька пабіў і выгнаў с хаты. Я за індывідуальны разгляд сытуацый. Ведаю, што такімі сьпісамі займаюцца праваабарончыя арганізацыі”.
(Уліцёнак: ) “Дазвольце ўмяшацца ў вашу гутарку. SMS з Баранавічаў: “Варта памятаць 1986-1991 гады, калі асобныя сыны загадчыкаў аддзелаў ЦК станавіліся на чале нацыянальна-дэмакратычнага руху Беларусі”.
(Дашкевіч: ) “Такіх прыкладаў, мусіць, адзінкі...”
(Лябедзька: ) “Мы за тое, каб людзі не траплялі пад нож, за індывідуальны падыход”.
(Дашкевіч: ) “Што далей будзем рабіць?”
(Лябедзька: ) “А далей – толькі працаваць. Самае галоўнае, у бліжэйшы час правесьці велізарную кампанію ўнутры краіны па дэлегітымізацыі вынікаў выбарчай кампаніі”.
(Уліцёнак: ) “Складваецца ўражаньне, што нармальнай апазыцыі пасьля Пазьняка ў нас няма. Два “праекты” праваліліся – далей трэці... Мяркую, трэба сыходзіць, прайграўшы аднойчы. Дайце прастору нармальнай прабеларускай апазыцыі. З павагай, Канстанцін”.
(Лябедзька: ) “Што да аб’яднаньня, дык няма ніякіх дыскусій. Я тут пагаджаюся. А вось з каго рабіць ікону – гэта ўласная справа людзей. Гэта пытаньне нейкіх сымпатый. Я ня думаю, што гэта самае галоўнае. Самае галоўнае – выпрацаваць разумную стратэгію і ясны зразумелы плян”.
(Уліцёнак: ) “І зноў SMS: “Паважаны Анатоль! У мяне да вас пытаньнi: Першае: якi колер (акрамя бел-чырвона-белага) павiнен быцьу Беларускай рэвалюцыi? Другое: якую пасаду ва ўрадзе вы будзеце займаць? Дзякуй. Посьпехаў вам”.
(Лябедзька: ) “Я сяджу зараз тут у студыі ў джынсах – мне джынсавы колер вельмі падабаецца. І джынсавае адзеньне. Гэта свабодна, гэта дэмакратычна... А ў свой час гэта было і пратэстна. А якую пасаду... Ведаеце, я ўжо прайшоў той этап свайго жыцьця, калі мяне можна было спакусіць нейкімі кабінэтамі...”
(Уліцёнак: ) “Дзьмітрый Маракоў: “Я вельмі вас паважаю, дзякуй за ўсё. Маё пытаньне такое – якія пляны на 26-е красавіка?”
(Лябедзька: ) “За 25-м ідзе 26-е... Для мяне яно – адказ на пытаньні: вось 19-е – велізарная колькасьць людзей на Плошчы сабраліся выпадкова? Ці гэта тэндэнцыя? Тэндэнцыя, якая сьведчыць, што людзі падымаюцца? Калі 26-га выйдзе некалькі дзясяткаў тысяч людзей, гэта азначае, што Беларусь падымаецца з кален...”
(Бураўкін: ) “Шаноўны Анатоль, ці не здаецца вам, што ў дэмакратычным руху ёсьць недаацэнка беларускай культуры, і ў прыватнасьці – беларускай літаратуры. У мяне складваецца ўражаньне, што патэнцыял таленту мастакоў, пісьменьнікаў, патэнцыял іх адданасьці беларускай справе і патэнцыял іх інтэлекту ну палітычныя нашы партыі, ні дэмакратычны рух у цэлым так і ня здолелі дастаткова выкарыстаць”.
(Лябедзька: ) “Генадзь Мікалаевіч, дзьверы Нацыянальнага камітэту , які я ачольваю, адчынены. Адчынены для тых людзей, пра якіх вы гаворыце. Мы гатовы правесьці кансультацыі, як лепш выкарыстаць гэты патэнцыял.
А па-другое, прапаную зрабіць тур. Па Беларусі. Сумесны: палітыкі, літаратары, паэты, каб падвесьці выснову той кампаніі, якая была. Калі мы рэалізуем гэта, то зьявіцца першы сумесны маштабны праект палітыкаў і творчай інтэлігенцыі”.
(Спадарыня: ) “Добры вечар, Анатоль! Даруйце, на ведаю імя па бацьку...”
(Лябедзька: ) “Я не такі стары...”
(Спадарыня: ) “Толя, чаму вы не вылучаеце сваю кандыдатуру? Вы ж асоба!”
(Лябедзька: ) “Ну, я прапанаваў сябе на ролю лідэра беларускіх палітычных аптымістаў... І ім застаюся”
(Уліцёнак: ) “Ну а зараз паслухаем спадара Андрэя зь Бялынічаў...”
(Спадар: ) “Паважаны Анатоль, вы былі ў Вярхоўным Савеце 12-га скліканьня паўнамоцным прадстаўніком Аляксандра Лукашэнкі. Як вы ацэньваеце сваю дзейнасьць і палітычную дзейнасьць Дзьмітрыя Булахава, яго назначэньне Паўнамоцным прадстаўніком Лукашэнкі ў сёньняшнім нацыянальным сходзе?”
(Лябедзька: ) “Ня быў я нічыім прадстаўніком у Вярхоўным Савеце ні 12-га, ні 13-га скліканьня – гэта міт... Я быў туды абраны як дэпутат. А што да пасады Булахава, дык яна мела сэнс у ВС 12-га скліканьня, які быў рэальны парлямэнтам. Які ўплываў на сытуацыю. А сёньняшні Нацыянальны сход – гэта складовая частка адміністрацыі Лукашэнкі. Таму пра тую пасаду нешта сур’ёзнае казаць не даводзіцца. Думаю, і сам Булахаў гэта адчувае”.
(Уліцёнак: ) “Ён, здаецца, магілёвец? Так? Узгадваю пра тое, бо да нас датэлефанававаўся Алесь Каралёў з Магілёву. Давайце паслухаем яго”.
(Каралёў: ) “Паважаны Анатоль, Алесь Каралёў з Магілёва. На Ўсебеларускім кангрэсе дэмакратычных сілаў я і наша арганізацыя падтрымлівала тваю кандыдатуру. Але далей ўсе мы працавалі й будзем працаваць на адзінага кандыдата – Аляксандра Мілінкевіча. Я разумею, што ў душы кожнага чалавека могуць заставацца крыўды пасьля нейкіх жыцьцёвых паразаў...”
(Лябедзька: ) “Тыя рашэньні, якія прымаў Кангрэс, яны тычыліся выбарчай кампаніі. Яна завяршылася, пачынаецца новы этап. Патрэбныя кансультацыі і пашырэньне нашых высілкаў. Вы паглядзіце, колькі людзей выйшла на наш беларускі Майдан?! Новых людзей... Яны ня ведаюць нават прозьвішчаў апазыцыйных лідэраў. Яны прыйшлі туды не за Мілінкевіча, не за Казуліна, не за Лябедзьку. Многія прыйшлі з-за сябе і за сваё годнае месца ў новай Беларусі. Калі не далучыць іх да нашай агульнай справы, можам застацца ў ранейшым атачэньні. Так што тут новыя задачы, які неабходна абмяркоўваць і вырашаць”.
(Шобік: ) “Мяне завуць Віктар Аляксандравіч, прозьвішча Шобік. Маю амаль 77 гадоў. Ну чаму вы даяце па радыё слова тым, хто за Лукашэнку. Ён жа нікога не пускае на сваё! І яшчэ пра судзьдзяў: трэба, каб яны нікуды не выяжджалі!”
(Лябедзька: ) “Па-першае, гадоў вам яшчэ столькі пражыць у добрым здароўі, як зараз... Але ж ведаеце, мы не павінны быць такімі, як яны! Яны за адну думку на беларускі тэлебачаньні, а па мне, дык трэба даваць людзям мажлівасьць выбару. Ня страшна, калі ёсьць некалькі пунктаў гледжаньня!”
(Шобік: ) “Ну а судзьдзі?!”
(Лябедзька: ) “А ў гэтым пытаньні салідарны з вамі. Але трэба не пэрсанальна падыходзіць – Пятроў, Іваноў, Сідараў, а па катэгорыях. Пэўныя сакнцыі трэба ўжываць супраць тых, хто выносіў палітычна матываваныя рашэньні. Тое самае і ў адносінах да кіраўнікоў участковых выбарчых камісіяў, дзе была фальсыфікацыя. Тое самае і ў адносінах да кіраўнікоў вэртыкалі і іхных намесьнікаў па ідэалёгіі. Вось вызначыць чатыры-пяць груп і прыняць ўзважаныя рашэньні”.
(Шобік: ) “А то ж за імі нават Ісус Хрыстос не прайшоў бы ў беларускія прэзыдэнты!”
(Лябедзька: ) “Цалкам згодны з вамі, дзякуй!”
(Лагуновіч: ) “Генадзь Лагуновіч зь Менску. Ці адважыцца Лукашэнка здаць Беларусь Расеі, калі яму дазволяць на карачках упаўзьці ў Крэмль?”
(Лябедзька: ) “Каб дазволілі, то ў лямбард ён бы залажыў, відаць, ня толькі краіну, але й вельмі блізкіх да сябе людзей. Але ж – ніхто такіх прапаноў яму ня зробіць... Таму што 95 працэнтаў беларусаў хочуць жыць у сваім доме, у сваёй краіне. Гэта сацыялёгія. Лукашэнка фактычна ўкраў ўсе лёзунгі – за сувэрэнітэт, за незалежнасьць Беларусі – у сваіх апанэнтаў. Ён таксама ведае сацыялёгію. Пытаньне нашага ўваходжаньня ў Расейскую Фэдэрацыю было актуальным гадоў пятнаццаць таму. Сёньня на парадку дня яго няма”.
(Спадар: ) “Добры вечар. Цяпер вось Казуліна арыштавалі, а вы маўчыце! Ды за Казуліна трэба было стаяць! Ён усім нам адкрыў вочы... Няправільна вы робіце...”
(Лябедзька: ) “Ну, у вас не зусім правільная інфармацыя. Аб’яднаная грамадзянская партыя прыняла прынцыповае рашэньне: для нас самы галоўны прыярытэт зараз – свабода людзей, якія знаходзяцца за кратамі. І гэта ня толькі Казулін. Гэта яшчэ прыблізна пятнаццаць чалавек. Давайце будзем разам...”
(Спадар: ) “Хадзілі, дапамагалі... Казулін – гэта Алег Кашавы, а хто былі на Плошчы – гэта маладагвардзейцы!”
(Сахаруша: ) “Ваша партыя не папрацавала так на адзінага кандыдата ад дэмакратычных сілаў, як яна магла папрацаваць, каб адзіным кандыдатам былі вы. Анатоль Сахаруша, Партыя БНФ, Бярозаўскі раён”.
(Лябедзька: ) “Будзем лічыць, што гэта канструктыўная крытыка. Падчас выбараў больш за 300 сябраў АГП альбо сядзелі ў турме, альбо былі звольненыя з працы, альбо трапілі пад іншыя рэпрэсіі... І я думаю, для нас зараз самае галоўнае, каб мы не адмовіліся ад стратэгіі аб’яднаньня й адказнасьці. І тады прыйдзе посьпех і для АГП, і для БНФ, і для сацыял-дэмакратаў – усіх людзей, якія хочуць, каб былі перамены. Зараз людзей можа аб’яднаць адказ не на пытаньні, хто лепшы ці хто першы... А тлумачэньне: што мы прапануем нашым прыхільнікам, актывістам для працы, для дзейнасьці. І потым хай канкуруюць паміж сабой лідэры – як рэалізаваць гэты плян на практыцы”.
(Уліцёнак: ) “У працяг гэтага адказу – два тэлефанаваньні. Адно – спадара Гарбачова з Баранавічаў”.
(Гарбачоў: ) “Руслан Гарбачоў, горад Баранавічы. Спадар Анатоль, ці зьбіраецеся вы далей змагацца за званьне лідэра апазыцыі, нягледзячы на тое, што пасьля выбараў гэтае званьне замацавалася за Аляксандрам Мілінкевічам?”
(Уліцёнак: ) “Другі званок ад менскага студэнта”.
(Студэнт: ) ““Добры дзень! Мяне завуць Яўген, я студэнт Беларускага дзяржаўнага ўнівэрсытэту. Спадар Анатоль, пасьля выбараў апазыцыя ўсё роўна робіць стаўку на Мілінкевіча. І ў такіх умовах “раскруціцца” іншым палітыкам амаль што немагчыма. Скажыце, калі ласка: можа таму пазыцыя Аляксандра Казуліна на выбарах была цалкам абгрунтаваная?”
(Лябедзька: ) “Я буду змагацца, каб быць лідэрам аб’яднаўчага працэсу. Каб аб’яднаць усе рэалістычныя сілы, стварыць адзін агульнанацыянальны рух. Зрабіць так, каб і Мілінкевіч, і Лябедзька, і Калякін, і ўсе астатнія супольна працавалі над агульнай стратэгіяй і над плянам пераменаў. Трэба зьмяніць прыярытэты й акцэнты”.
(Уліцёнак: ) “Ну а пытаньне студэнта пра тое, што Мілінкевіч нібыта захіляе сабой дарогу для маладых палітыкаў?”
(Лябедзька: ) “У многім Мілінкевіч і Казулін дапамагалі адзін аднаму. Калі правесьці нейкія паралелі зь велатурам, напрыклад, дык на раўніне ў каманднай гонцы Мілінкевіч вельмі добра глядзеўся. А ў індывідуальнай лепшым, відаць, быў Казулін. Калі на раўніне добра каціў Мілінкевіч, то ў гарах нейкія прэфэрэнцыі меў Казулін. Вось каб сабраць іх разам, то гэта вобраз прыбліжаны да моцнага, ідэальнага варыянту лідэра на гэтых выбарах. Таму ня трэба іх разлучаць. Я супраць таго, каб паўтараць досьвед 2001 году”.
(Навуковец: ) “Добры вечар! Доктар эканамічных навук. Экспэрт, нехта Міхаіл. Сёньня афіцыйнае беспрацоўе ў Польшчы 17 працэнтаў, а рэальная больш. Вы што, хочаце, каб у Беларусі былі такія ж праблемы?”
(Лябедзька: ) “Назаву некалькі беларускіх лічбаў. Беспрацоўны чалавек можа атрымаць падтрымку ў сямнаццаць даляраў. У адрозьненьне ад Латвіі, дзе чалавек, які страціў працу, цягам трох месяцаў атрымлівае 90 працэнтаў ад заробку, а наступных трох – 60 працэнтаў. У нас афіцыйнае беспрацоўе нібыта паўтары працэнты, а насамрэч гэта колькасьць зарэгістраваных на біржы працы! Ва ўзгаданай вамі Польшчы 240 даляраў атрымліваюць па беспрацоўю – каб столькі давалі ў Беларусі, ўзровень беспрацоўя быў бы каля 18 працэнтаў”.
(Уліцёнак: ) “Наступнае пытаньне – пра далейшае разьвіцьцё стасункаў розных палітычных, дэмакратычных структураў грамадзтва”.
(Стукаў: ) “Я старшыня свабоднага прафсаюзу з Полацку. Ці дастаткова супрацоўніцтва прафсаюзных суполак з партыйнымі?”
(Лябедзька: ) “Нас ня так шмат, мы не такія моцныя, каб кожны працаваў у рамках сваёй стратэгіі. Гэта адзін патэнцыял і адна крыніца, зь якіх мы можам чэрпаць перамогу. Зараз на першае траўня рыхтуецца вялікая акцыя і пачынаецца кампанія за збор подпісаў супраць кантрактаў. Гэта магла быць супольная праграма дзейнасьці для прафсаюзаў і палітычных структураў”.
(Уліцёнак: ) “SMS-пытаньне: “Паважаны Анатоль, ці дастаткова лідэры і прадстаўнікі апазыцыі ставяць пытаньне аб крытычнай сытуацыі зь інфармацыяй, са станам газэтаў. Дзякую, Алена”. І пытаньне ад Сьвятланы”.
(Cьвятлана: ) “Некалі падчас дэбатаў на тэму прарыву інфармацыйнай блякады вы гаварылі, што трэба ствараць новыя тэлеканалы, радыёстанцыі і ня варта падтрымліваць мясцовыя выданьні, якія ўжо даўно існавалі... А выбары паказалі: новыя СМІ не дасягнулі сваёй мэты. Што вы думаеце на гэты конт?”
(Лябедзька: ) “Калі ёсьць праблемы зь незалежнымі мас-мэдыямі, значыць лідэры працуюць ня так і добра... Ну а што лепш: радыё, тэлебачаньне, дык трэба вызначыцца з прыярытэтамі. Калі мы хочам ахапіць большую колькасьць людзей, то прыярытэт нумар адзін – гэта спадарожнікавы тэлеканал. Другі накірунак – радыё. Трэба палепшыць прыём раскручанага радыёканалу Свабода. І трэцяе – тыя незалежныя сродкі, якія засталіся. Плюс андэграўндавая (падпольная) прэса. Далёка ня ўсе грамадзка-палітычныя газэты могуць пісаць на любую тэму: ёсьць ужо ўнутраны цэнтар – патрэбна падпольная”.
(Уліцёнак: ) “У якім кірунку будзе фінансавацца прарыў інфармацыйнай блякады? Андрэй, Віцебск”.
(Лябедзька: ) “Андрэй, вы задаяце пытаньне як быццам не Анатолю Лябедзьку, а Білу Гейтсу – маўляў, у яго ёсьць фінансы, і ён вырашае, куды іх накіроўваць... Мы ўжо крыху раней вызначылі прыярытэты. Інвэстыцыі патрэбны ў тое, што падтрымае выбаршчык, падаткаплацельшчык. Падаўляючая большасьць падтрымае спадарожнікавы тэлевізійны канал. І мы разарвем інфармацыйную блякаду”.
(Сіліч: ) “Саюзная дзяржава, увядзеньне расейскага рубля – гэта ж страта незалежнасьці... Ці ня так?”
(Лябедзька: ) “Я салідарны: трэба ўмацоўваюць сваю грашовую адзінку”.
(Сіліч: ) “Машына для галасаваньня выдасьць 90 працэнтаў!”
(Лябедзька: ) “Так, але ж “правитель белорсский” ведае настроі грамадзтва. Лукашэнка можа пайсьці на нейкі “change” – нейкі абмен сувэрэнітэту толькі тады, калі яму дадуць месца ў Крамлі. Але ж там разумеюць пагрозу для сваёй краіны...”
(Сіліч: ) “А ці не пагодзіцца ён на нешта меншае?”
(Лябедзька: ) “Не, пакуль ён хацеў быць першым хлопцам на вёсцы, чым 99-м у расейскім горадзе”.
(Уліцёнак: ) “Пытаньне ад Віктара Буто...”
(Буто: ) “...Пра судовы працэс Анатоля Лябедзькі супраць журналіста-прыстасаванца ад улады. Вам дужа пашанцавала: ня трапілі за краты, калі пачалі шукаць справядлівасьць у судзе...”
(Уліцёнак: ) “І яшчэ: пытаньне зь Віцебску, ад Алены: “Спадар Лябедзька, міжнародны каардынатар “Хартыі” Андрэй Саньнікаў ставіць пытаньне так: трэба не абмяжоўваць паездкі прадстаўнікоў рэжыму, а пачынаць міжнародны суд над імі. Як вы ставіцеся да такой “гааскай” пэрспэктывы для беларускай вэртыкалі?”
(Лябедзька: ) “Што да пытаньня спадара Буто, дык ведаеце, кропка не пастаўлена ў гэтым судовым працэсе – ёсьць толькі коска! Вынесенае судзьдзёй Масальскай рашэньне не канчатковае. У нас у недалёкай пэрспэктыве будзе незалежная судовая сыстэма. І я гарантую вам, што, ня ведаю – мільярд не мільярд, але Зімоўскаму й астатнім давядзецца выплаціць кампэнсацыю.
Усё гэта будзе. Трэба зьвяртацца ў суды, даказваць, што ў нас няма незалежнай суда. Што да трыбуналу, дык гэта ідэя ня новая, яна абмяркоўваецца. Я тут прыхільнік ня слоў, а спраў. І ў бліжэйшай пэрспэктыве вы атрымаеце інфармацыю, што тут пайшоў працэс”.
(Уліцёнак: ) “Пытаньне з Воршы: “Зянон Пазьняк, які тыдзень таму заклікаў забыцца пра ўсе крыўды дзеля яднаньня, у прывітаньні да сойму КХП-БНФ назваў Аляксандра Казуліна й Аляксандра Мілінкевіча “прамаскоўскімі квазіапазыцыйнымі” лідэрамі. Што вы думаеце пра такую тактыку?”
(Лябедзька: ) “Я выбраў бы размову сам насам дзе-небудзь у Беларусі з удзелам усіх траіх ды й астатніх. Ня варта дыскуціраваць з дапамогай факсаў – лепш размаўляць гледзячы ў вочы адзін аднаму”.
(Спадар: ) “Пытаньне Лябедзьку пра магчымасьць увядзеньня антыдэмпінгавага падатку на беларускія тавары з мэтай кампэнсацыі затрат апазыцыі”.
(Лябедзька: ) “Я ня думаю, што апазыцыя павінна зарабляць грошы такім чынам. Па-першае, гэта меры для абароны свайго рынку, якія ўводзяць краіны Эўразьвязу. У нас другі падыход. Трэба вырашаць палітычнае пытаньне ў Беларусі, рабіць яе прыстойнай краінай і весьці перамовы з Брусэлем, каб ён адкрываў свае рынкі для беларускіх тавараў”.
(Багдановіч: ) “Марына Багдановіч, сябра Нацыянальнага камітэту АГП. Чаму вы, Анатоль, не павялі ці то на Цэнтарвыбаркам, ці то на прэзыдэнцкі дварэц людзей, якія сабраліся на Кастрычніцкай плошчы? 20-га, калі вы яшчэ былі на свабодзе, вы маглі гэта зрабіць? Чаму ж не зрабілі?”
(Лябедзька: ) “Насамрэч я не інтрыган. Я выконваў рашэньні Кангрэсу, працаваў разам з калегамі ў гэтай кампаніі прыстойна, не зыходзячы на абочыну. Мы былі разам зь Мілінкевічам – гэта прыстойная пазыцыя. Быў штаб, быў плян дзеяньняў і перашкаджаць яго рэалізацыі ці браць нейкія ініцыятывы на сябе, гэта, відаць, некарэктна ў адносінах ні да Мілінкевіча, ні да Казуліна. На гэтым Майдане хапала двух лідэраў. Іх не магло быць 10 ці 15”.
(Уліцёнак: ) “SMS ад Натальлі Арцеменкі: “Наколькі трывалай зьяўляецца сёньняшняя кааліцыя (мяне цікавіць час "да перамогі") - калі можна, не агульнымі фразамі, але трошкі пра тое, што адчуваюць людзі, якія "у штабе".
(Лябедзька: ) “Кааліцыя даказала сваю дзеяздольнасьць падчас выбарчай кампаніі. Зараз мы што прапануем? Пасьля таго, што ў нас адбылося, і Палітычная рада, і Нацыянальны камітэт павінны прайсьці праз рэфармаваньне. Я за тое, каб мы стварылі двухузроўневы рух. На першы аб’яднаць усе арганізаваныя структуры, а другі – тых людзей, хто ніколі ня пойдуць у арганізаваныя суполкі – партыю ці НЖО. Ім трэба прапанаваць мэханізм, каб яны ідэнтыфікавалі сябе як частка руху, што працуе на супольныя мэты і задачы. Калі зробім тое – будзе крок наперад”.
(Дашкевіч: ) “Уладзіміравіч, гэта Дашкевіч, Капыль. Чаму такі малы сьпіс выйшаў – усяго трыццаць адзін чалавек?”
(Лябедзька: ) “Гэта рашэньне эўрапейскіх структураў. Прапановы былі значна шырэйшыя. Але, відаць, ня трэба ставіць й кропку. Асобныя краіны могуць прымаць дадатковыя рашэньні”.
(Дашкевіч: ) “А чаму ў тым сьпісе няма жонак, дзяцей?”
(Лябедзька: ) “Тут даволі далікатнае пытаньне. Таму што не заўсёды нават у адной сям’і дзеці і бацькі займаюць адну і тую ж пазыцыю. Вось і ня можа быць аднаго рашэньня. Усе ведаюць сумна вядомага Ледніка. Але ж ня ўсе ведаюць, што калі ён прыехаў дахаты, ягоны родны дзядзька пабіў і выгнаў с хаты. Я за індывідуальны разгляд сытуацый. Ведаю, што такімі сьпісамі займаюцца праваабарончыя арганізацыі”.
(Уліцёнак: ) “Дазвольце ўмяшацца ў вашу гутарку. SMS з Баранавічаў: “Варта памятаць 1986-1991 гады, калі асобныя сыны загадчыкаў аддзелаў ЦК станавіліся на чале нацыянальна-дэмакратычнага руху Беларусі”.
(Дашкевіч: ) “Такіх прыкладаў, мусіць, адзінкі...”
(Лябедзька: ) “Мы за тое, каб людзі не траплялі пад нож, за індывідуальны падыход”.
(Дашкевіч: ) “Што далей будзем рабіць?”
(Лябедзька: ) “А далей – толькі працаваць. Самае галоўнае, у бліжэйшы час правесьці велізарную кампанію ўнутры краіны па дэлегітымізацыі вынікаў выбарчай кампаніі”.
(Уліцёнак: ) “Складваецца ўражаньне, што нармальнай апазыцыі пасьля Пазьняка ў нас няма. Два “праекты” праваліліся – далей трэці... Мяркую, трэба сыходзіць, прайграўшы аднойчы. Дайце прастору нармальнай прабеларускай апазыцыі. З павагай, Канстанцін”.
(Лябедзька: ) “Што да аб’яднаньня, дык няма ніякіх дыскусій. Я тут пагаджаюся. А вось з каго рабіць ікону – гэта ўласная справа людзей. Гэта пытаньне нейкіх сымпатый. Я ня думаю, што гэта самае галоўнае. Самае галоўнае – выпрацаваць разумную стратэгію і ясны зразумелы плян”.
(Уліцёнак: ) “І зноў SMS: “Паважаны Анатоль! У мяне да вас пытаньнi: Першае: якi колер (акрамя бел-чырвона-белага) павiнен быцьу Беларускай рэвалюцыi? Другое: якую пасаду ва ўрадзе вы будзеце займаць? Дзякуй. Посьпехаў вам”.
(Лябедзька: ) “Я сяджу зараз тут у студыі ў джынсах – мне джынсавы колер вельмі падабаецца. І джынсавае адзеньне. Гэта свабодна, гэта дэмакратычна... А ў свой час гэта было і пратэстна. А якую пасаду... Ведаеце, я ўжо прайшоў той этап свайго жыцьця, калі мяне можна было спакусіць нейкімі кабінэтамі...”
(Уліцёнак: ) “Дзьмітрый Маракоў: “Я вельмі вас паважаю, дзякуй за ўсё. Маё пытаньне такое – якія пляны на 26-е красавіка?”
(Лябедзька: ) “За 25-м ідзе 26-е... Для мяне яно – адказ на пытаньні: вось 19-е – велізарная колькасьць людзей на Плошчы сабраліся выпадкова? Ці гэта тэндэнцыя? Тэндэнцыя, якая сьведчыць, што людзі падымаюцца? Калі 26-га выйдзе некалькі дзясяткаў тысяч людзей, гэта азначае, што Беларусь падымаецца з кален...”
