Лінкі ўнівэрсальнага доступу

У “Доме літаратара” Адам Глёбус, Леанід Дранько-Майсюк, Зоя Луцэвіч, Ігар Палівода


Радыё Свабода (эфір 4 сакавіка)

Кніга і аўтар

Адам Глёбус: “Я напісаў гнюсную кнігу, але не зьбіраюся ў гэтым раскайвацца”

Валянціна Аксак, Менск

У менскім выдавецтве “Логвінаў” выйшла новая кніга прозы Адама Глёбуса “Фацэціі”, якая мае падзагаловак “Сучасьнікі”. Героі кнігі — рэальныя людзі, нашыя сучасьнікі, якіх аўтар паказвае не заўсёды ў лепшых іхных чалавечых якасьцях. Публікацыя гэтых тэкстаў на старонках пэрыёдыкі яшчэ да зьяўленьня кнігі выклікала нэгатыўную рэакцыю многіх чытачоў. Ці хвалюе гэта аўтара? Ці не шкадуе ён, што пакрыўдзіў многіх шаноўных людзей? Адам Глёбус адказвае на гэтыя ды іншыя пытаньні нашае карэспандэнткі.

(Валянціна Аксак: ) “Віншуем шаноўнага спадара Адама Глёбуса з новай кнігай, якая мае назву “Фацэціі” і падзагаловак “Сучасьнікі”. У свой час многія з гэтых тэкстаў былі надрукаваныя на старонках “Нашай Нівы”, і тады яны мелі агульным загалоўкам гэтае слова з націскам на другі склад. Чаму цяпер націск перайшоў на першы?”

(Адам Глёбус: ) “Толькі таму, што рэдактары “Нашай Нівы” не зразумелі, што трэба на першы націскаць. Яны зрабілі ў сваім фармаце газэты”.

(Аксак: ) “Аўтар ад самага пачатку называў “Сучасьнікі”?”

(Глёбус: ) “Так”.

(Аксак:) “Гэта і выклікала ў многіх, найперш герояў гэтых тэкстаў, даволі нэгатыўнае стаўленьне да такой назвы. Скажыце, вас не бянтэжыла, што ўжо самім фактам такога загалоўка, а цяпер гэта ўжо падзагаловак, вы выклікалі нэгатыўную рэакцыю сваіх герояў?”

(Глёбус: ) “Справа ў тым, што я напісаў гнюсную кнігу, кепскую кнігу — я гэта разумею, але не раскайваюся, і не зьбіраюся раскайвацца. Проста гэтая кніга адпавядае маім чытачам. Атрымліваецца так, што кепскіх чытачоў у нас значна больш, чым разумных і харошых. Для харошых я напісаў кніжку “Падарожжы”, кніжку “Парк”. А вось для сваіх кепскіх чытачоў — аказваецца, іх шмат — я напісаў кніжку “Сучасьнікі”.

(Аксак: ) “І вось гэтыя кепскія чытачы кажуць: “Нашае грамадзтва, нашая эліта, нашыя пісьменьнікі і так разьяднаныя. Навошта спадар Адам Глёбус вось гэтымі тэкстамі яшчэ больш разьядноўвае нас?”

(Глёбус: ) “Я нікога не разьядноўваў, таму што тэксты з гэтай кнігі друкаваліся ня толькі ў “Нашай Ніве”, яны друкаваліся ў “Беларуси сегодня”, яны друкаваліся амаль што ва ўсіх беларускіх выданьнях у розных формах і выходзілі нават у выдавецтве “Мастацкая літаратура” ва ўспамінах пра Караткевіча. А тое, што людзі крыўдзяцца… Я ня думаю, што адзін чалавек можа некага аб’яднаць-разьяднаць… Ну я ж усіх і аб’яднаў у гэтай кніжцы…”

(Аксак: ) “Пералічваючы выданьні, у якіх друкаваліся тэксты з гэтай кніжкі, вы назвалі як недзяржаўныя, так і дзяржаўныя. Аднак вось маем копію такога дакумэнту: “В связи с созданием общественного объединения “Союз писателей Беларуси” (председатель Н.И.Чергинец) поручаем принять меры по недопущению проведения в учреждениях образования мероприятий по линии общественного объединения “Союз белорусских писателей”, других мероприятий с участием литературных деятелей без согласования с местными органами власти, а также по организации сотрудничества с государственными издательствами и редакциями литературно-художественных изданий РИУ “Литература и искусство”. Гэткім чынам выглядае, што магчымасьці друкавацца ў дзяржаўных выданьнях, застаючыся сябрам Саюзу беларуских пісьменьнікаў, у вас болей ня будзе. Што вы думаеце пра ўсё гэта?”

(Глёбус: ) “Застануся Адамам Глёбусам незалежна ад таго, будзе ў нас пятнаццаць саюзаў пісьменьнікаў, ці дваццаць пяць. І канфлікты паміж гэтымі саюзамі мне ўжо нават проста не цікавыя. І я думаю, што канфрантацыя тая, што адбываецца, — гэта канфрантацыя чынавенства ўжо нейкага там пятага прызыву”.

(Аксак: ) “Але гаворка ідзе пра немагчымасьць друкавацца ў дзяржаўных СМІ”.

(Глёбус: ) “Буду друкавацца пад псэўданімам”.

(Аксак: ) “Цудоўна. Ваша новая кніжка выдадзеная ў выдавецтве “Логвінаў”, аднак вядома, што пісьменьнік Адам Глёбус мае і свае выдавецкія магчымасьці. Скажыце, чаму вы не выдаяце свае ўласныя кнігі ў сваім выдавецтве?”

(Глёбус: ) “Таму што адна справа — за свой кошт выдаваць, іншая справа — за кошт іншых. Калі мне прапанавалі фінансава вельмі выгадны праект, то нягледзячы на тое, што кніжка павінна была выйсьці ў верасьні, а выйшла толькі цяпер — ну разам з тым, калі людзі згодныя ўкладаць грошы ў маю творчасьць, чаму я павінен гэтым людзям адмаўляць? Канечне, не. І гэта доказ таго, што нехта з маіх, хай не найлепшых і не любімых чытачоў, мяне ўсё ж паважае, любіць і дапамагае мне”.

(Аксак: ) “Скажыце, які тэкст з гэтай кніжкі вы маглі б прачытаць для нашых слухачоў, самы такі ляпідарны і самы прымальны для эфіру?”

(Глёбус: ) “Усе гавораць пра гэтую кніжку як пра збор цалкам адмоўных вобразаў, а тут шмат вобразаў станоўчых. Але вось у нас людзі прывыклі не любіць станоўчыя вобразы, іх нават не заўважаць. І дзіўныя рэчы — тут вялікі разьдзел, прысьвечаны маім настаўнікам, людзям, якія мяне выхавалі, якія мяне любілі, гадавалі, дапамагалі ў жыцьці. Шмат цёплых словаў тут напісана пра маму, шмат цёплых словаў напісана пра маіх сяброў-паэтаў, такіх, як Толя Сыс, Лёня Галубовіч… Але ўсіх цікавіць адмоўнасьць, і таму каб самакрытыкай доўга не займацца, я прачытаю які-небудзь цёплы тэкст.

Бацька і ягоныя нататкі

Калі я прыходзіў да таты за некага прасіць ці прыносіў опус, напісаны з кімсьці разам, ён казаў: “Валодзя, глядзі сябе, пішы сваё, займайся сабою”. І паўтаралася тое шматкроць. А тут я чытаю ў бацькавых лірычных запісах: “Які гэта страшны выраз — глядзі сябе”.



Леанід Дранько-Майсюк: “Пустой ніколі не бывае душа, свабода і турма”

Міхась Скобла, Менск

Паэт Леанід Дранько-Майсюк зьмяняе тапанімічную мапу Менску. Вуліцу імя Леніна, на якой жыве, ён жартоўна называе вуліцай Першага Пацалунку, безыменны мост церазь Сьвіслач паблізу гасьцініцы “Беларусь” атрымаў імя Зьмітрака Бядулі, а сталічны Міхайлаўскі сквэр стаў сквэрам Сястры — у гонар герояў аднайменнага рамана Кузьмы Чорнага. На савецкіх паводле назваў вуліцах беларускай сталіцы творцу бракуе архітэктурнай паэзіі. У вандроўку па менскіх вуліцах з паэтам выправіўся наш карэспандэнт.

(Міхась Скобла: ) “Леанід, ты жывеш у Менску каля самай плошчы Свабоды, каля новазбудаванай ратушы. Як узьдзейнічае на цябе гэткі архітэктурны ляндшафт?”

(Леанід Дранько-Майсюк: ) “Я вельмі ўзрадаваўся, калі аднавілася ратуша. Гэта вельмі прыгожы з гледзішча архітэктурнай паэзіі будынак. Калі я гляджу на ратушу, я радуюся, мая душа сьвятлее, мне хочацца сьпяваць. Ратуша вельмі ўпрыгожыла наш Менск, яна — архітэктурнае сьвятло, якое зьяўляецца адным з сымбаляў нашай нацыянальнай вечнасьці”.

(Скобла: ) “Існуе такі праект — перад ратушай на плошчы зьмясьціць губэрнатарскую брычку-помнік з коньмі й фурманам, якія нібыта чакаюць губэрнатара. Як ты да такога праекту ставісься?”

(Дранько-Майсюк: ) “Я спадзяюся, што на тым помніку ня будзе ніякага надпісу, што гэта менавіта губэрнатарская брычка. Галоўнае, каб ад той новай скульптурнай кампазыцыі на нас ішло сьвятло паэзіі і нашай гісторыі. Мы, літаратары, прыдумаем адпаведную назву. Тую брычку трэба будзе разглядаць як працяг скульптурных кампазыцыяў, якія ўзьніклі на Камароўскім рынку ці ў Міхайлаўскім сквэры непадалёк ад вакзалу. Там стаяць фігуры юнака і элегантнай дамы, якія мне асабіста нагадваюць пэрсанажаў раману Кузьмы Чорнага “Сястра”. Юнак — гэта Ваця Браніславец, а дама — Маня Ермалевічанка, каралева Маня Ермалевічанка. І дарэчы, побач з тым месцам, дзе яны стаяць, у 1920-я гады праходзіла вуліца Каломенская, на якой знаходзіўся Віленскі базарчык, дзе была славутая піўная. Акурат у ёй і зьбіраліся галоўныя героі раману Чорнага, вакол яе круцілася ўсё дзеяньне. І таму мы з Уладзімерам Някляевым параіліся і назвалі Міхайлаўскі сквэр сквэрам Сястры”.

(Скобла: ) “Апошнім часам, асабліва перад прэзыдэнцкімі выбарамі, плошча Свабоды становіцца мітынговай. Ты пішаш вершы, а ў цябе пад вокнамі скандуюць: “Мі-лін-ке-віч!”. Не перашкаджае?”

(Дранько-Майсюк: ) “Не перашкаджае. Галоўнае, каб людзі выяўлялі сябе, свае пачуцьці, свае эмоцыі творча і памяркоўна. А ў недалёкай пэрспэктыве праўда пераможа”.

(Скобла: ) “Пачаўся сакавік — для беларусаў месяц свабодалюбны. 25 сакавіка — Дзень Волі; 15 сакавіка — Дзень Канстытуцыі, якую, праўда, зьмянілі і дапоўнілі; 8 сакавіка — Дзень жанчын, які таксама разьнявольвае. Якое з гэтых сьвятаў табе бліжэй?”

(Дранько-Майсюк: ) “Я люблю ўсе пералічаныя сьвяты. Яны дастаткова жывыя, яны нам вельмі патрэбныя. Дарэчы, 25 Сакавіка неяк незаўважна ператварылася ў сямейнае сьвята, яго сьвяткуюць у нашых сем’ях. І гэта вельмі добра”.

Дранько-Майсюк. З новых вершаў

* * * Хварэць, каб рукі халадзелі Бясконцым ледзяным агнём, І каб здавалася нядзеля У тыдні — не апошнім днём;

І каб, старая і сівая, Шаптала музыка сама: “Пустой ніколі не бывае Душа, свабода і турма…”

* * * Паводле аналойных ведаў: Жыцьцё — заўсёды пекната… Як проста ўсё: любі суседа, І спраўдзіцца закон Хрыста.

Любіць суседа — чалавека?! Магчыма людзтва палюбіць Усё — ад фіна і да грэка, А чалавека, чалавека… Бронь Божа, толькі б не забіць!

* * * А можа, я нешта Міцкевічу вінен?.. Ён Польшчы сапраўднай ня бачыў ніколі, А я на варшаўскай разводненай гліне Арэхавым кіем выводзіў крамзолі.

І цешыўся вельмі з такога мастацтва (Сырэне пісьмёнаў гліняных ня сьцерці!) І надта ня думаў, што можна сабрацца Імгненна ў дарогу і ў турках памерці.

* * * Адкрыць адкрытае: “…і ты памрэш!” Пакуль жывы, падварушы глаголы, Прыдумай надпіс намагільны — верш (Ня сумны і ня надта каб вясёлы), Яго анёлы вывучаць найперш І прачытаюць мудрыя жывёлы.

“Безнадзейнасьць”. Скарына

Ты сонца зь месяцам зьвёў у адно, Кірыліцу лячыў пчаліным мёдам, Піў Салямона мудрае віно, Еў хлеб Майсея, апускаўся ў одум, —

І нас, цяперашніх, не аб’яднаў… І таямніца ўсё ж, я так мяркую, — Зь якое мовы Ты перакладаў І на якую?!

* * * У старэчай млосьці-злосьці, Як ня раз было, загіне Шал нястрымны маладосьці! Юр навек душу пакіне…

Ты, душа, такое сьніла, Нават бачыла наяве: Старасьць — шчырая магіла Кожнай маладой забаве.

* * * Усё часьцей я думаю аб тым, Што вырасла сьцяна (гара гарою!) Паміж пісьмом эвангельскім сьвятым І золатам атручанай царквою.

Не разбуру высокае сьцяны, Бо ад яе займеў ужо надзею Хрыста спазнаці без папоўскае маны І без ксяндзоўскага ялею.



Галерэя

Зоя Луцэвіч: “Я не падзяляю мастацтва на жаночае і мужчынскае”

Вячаслаў Ракіцкі, Менск

1 сакавіка ў Менску ў Палацы мастацтваў адкрылася выстава, прымеркаваная да Міжнароднага жаночага дня. У экспазыцыі, якую штогод у сакавіку арганізоўвае Саюз мастакоў, свае творы дэманструюць толькі жанчыны. Сёлета ўдзельніцамі выставы сталі болей як дзьве сотні мастачак, якія працуюць у розных стылях і жанрах. Чаму ў Беларусі жанчыны маюць сваю, асобную ад мужчынаў, масавую імпрэзу? Ці ёсьць падставы гаварыць пра нейкую адрознасьць мастацтва, што ствараюць жанчыны, ад таго, што робяць мастакі-мужчыны? Пра гэта пасьля адкрыцьця выставы наш карэспандэнт гутарыў з адной з удзельніц — Зояй Луцэвіч.

(Вячаслаў Ракіцкі: ) “Зоя, якія вашы ўражаньні ад выставы?”

(Зоя Луцэвіч: ) “Не магу сказаць, што ўсё гэта мне вельмі спадабалася. Я не падзяляю мастацтва на жаночае і мужчынскае. І бальшыня мастачак, якіх я лічу арыгінальнымі, ня ўдзельнічалі ў гэтай выставе”.

(Ракіцкі: ) “З вашага гледзішча, падзел мастакоў паводле палавой прыкметы — гэта проста непрафэсійны падыход, ці, можа, нават абразьлівы для жанчын?”

(Луцэвіч: ) “У нашай краіне ўвогуле да жанчын ставяцца ня вельмі сур’ёзна, ня так, як на Захадзе. Тут увогуле няма фэміністычнага руху. А калі б такая выстава была, прыкладам, у Нямеччыне, дык, напэўна, кабеты раззлаваліся б”.

(Ракіцкі: ) “А ў Беларусі не злуюцца, і нават выстаўляюцца. Тады чаму і вы ўзялі ўдзел у гэтай выставе?”

(Луцэвіч: ) “Многія жанчыны маюць вельмі малыя магчымасьці выставіцца, і таму для іх гэта вялікае сьвята. Увогуле, цяпер у Беларусі выстаўляцца вельмі праблемна. У краіне невялікая колькасьць галерэяў, музэяў”.

(Ракіцкі: ) “Але ж вы, напэўна, ня можаце адмаўляць, што мужчына і жанчына бачаць сьвет крыху па-рознаму?”

(Луцэвіч: ) “Гэта так. Вось гавораць, што жанчыны-мастачкі бачаць колер лепш, чым мужчыны. А пра мужчынаў кажуць, што яны лепей малююць. Але… Добры мастак усё робіць добра”.

(Ракіцкі: ) “А ці можна сказаць, што жанчыны аддаюць перавагу іншым жанрам, чым мужчыны? Так, можна пачуць, што жанчыны больш любяць натурморт”.

(Луцэвіч: ) “Для мяне каштоўныя тэма, ідэя. Іншыя прафэсійныя мастачкі таксама так лічаць. Натуральна, ёсьць жанчыны-мастачкі, якія малююць толькі кветачкі ды птушачак, але ж і мужчыны такія ёсьць”.

(Ракіцкі: ) “Натуральна. Вы сказалі пра тэму. Але ж і гэтая зборная выстава прымеркаваная да Міжнароднага жаночага дня і Году маці. Значыць, тэма ўсё ж акрэсьлена?”

(Луцэвіч: ) “Я ня ўбачыла шмат працаў, якія тычыліся б гэтай тэматыкі — каханьня, мацярынства. Ніхто да гэтай выставы адмыслова не маляваў, а проста прынесьлі тое, што мелі. Я таксама выставіла частку свайго праекту, якім апошнім часам займаюся, — “Гульнявыя карты”. Пакуль я зрабіла палову праекту, яго я і выставіла”.

(Ракіцкі: ) “Зоя, а як вы ставіцеся да таго, што гэтая, скажам так, жаночая выстава стала традыцыйнай, штогадовай? Хіба кожная з болей як дзьвюх сотняў мастачак, можа штогод выстаўляць свае новыя, значныя творы?”

(Луцэвіч: ) “Я ўжо чула якраз ад сур’ёзных мастачак, якія ўдзельнічалі ў гэтай выставе, што сёлетняя імпрэза стане апошняй, бо яна не падабаецца…”

(Ракіцкі: ) “Каму?”

(Луцэвіч: ) “Добрым мастачкам не падабаецца, што ў выставе могуць удзельнічаць усе, хто хоча. Якасьць выставы губляецца”.

(Ракіцкі: ) “Ці не здаецца вам, што ў сучаснай Беларусі, як і за савецкім часам, вельмі часта адбываюцца гэтак званыя зборныя выставы, прымеркаваныя да пэўных датаў, а канцэптуальныя экспазыцыі — вялікая рэдкасьць?”

(Луцэвіч: ) “Гэта сапраўды так. І калі я чую пра канцэптуальную выставу, я кідаю ўсё і бягу туды. У Беларусі гэта вельмі рэдка адбываецца. Многа добрых мастакоў пакінулі Беларусь, таму што вельмі цяжка і нецікава тут працаваць цяпер”.

(Ракіцкі: ) “У тым ліку, і жанчыны?”

(Луцэвіч: ) “І жанчыны таксама. Амаль усе мае сябры зьехалі. І яны вельмі добра выстаўляюцца ў Нямеччыне, у Аўстрыі, Італіі, іншых краінах сьвету”.

(Ракіцкі: ) “А ці могуць у Беларусі жанчыны, з вашага гледзішча, дасягнуць тых жа вышыняў у мастацтве, як і мужчыны? Ці можа жанчына стаць народнай мастачкай, ці нават героем Беларусі, як некалькі дзён таму ім стаў адзін мужчына-мастак?”

(Луцэвіч: ) “Тэарэтычна так, а практычна — не. Нашы мужчыны не дазваляюць нашым жанчынам займаць нейкія пасады, атрымліваць усялякія прэміі. Але… Нашы жанчыны-мастачкі маюць вельмі добры ўзровень. Яны лепшыя за многіх-многіх мужчынаў-мастакоў”.

(Ракіцкі: ) “Але, Зоя, мужчыны з гурту “Крыві”, сярод якіх і ваш муж Піт Паўлаў, выказалі сваё захапленьне вамі нават у песьні “Сьветлая Зоя”.



Нотны сшытак

Ігар Палівода: сьвяты творца

Дзьмітры Падбярэскі, Менск

28 лютага споўнілася дзесяць гадоў з таго дня, як ад нас пайшоў выдатны музыкант, кампазытар Ігар Палівода. Больш яркай асобы, творцы гісторыя беларускай папулярнай музыкі, бадай, і ня ведала.

(Дзьмітры Падбярэскі: ) “Ігар Палівода быў таленавіты літаральна ва ўсім: і як кампазытар, і як аранжавальнік, як пісьменьнік-хранікёр і фантаст, валодаў каліграфічным почыркам і непараўнальна вострым, тонкім словам, меў незвычайны гумар. Апрача таго, быў проста вельмі зычлівы, прыязны чалавек, пра якога можна казаць даслоўна “згарэў на рабоце”. Ён пакінуў ня вельмі багатую, але надзвычай якасную спадчыну. Гэта і вялікая кампазыцыя на вершы Максіма Багдановіча, цыклі песень на вершы Аркадзя Куляшова і Робэрта Бэрнза, цудоўны твор для камэрнага аркестру “Раймонда”, дзясяткі песень, аранжаваньняў.

Удзельнік ансамблю “Песьняры”, піяніст Дзяржаўнага канцэртнага аркестру, удзельнік джаз-групы Ігара Сафонава, ён увайшоў у гісторыю беларускай папулярнай музыкі найперш дзякуючы песьням. Некалькі зь іх былі напісаны на вершы Генадзя Бураўкіна”.

(Генадзь Бураўкін: ) “Мне было вельмі прыемна, што мае вершы прыцягнулі ўвагу Ігара і што ён нават знайшоў у іх тую музыку, якую я, можа, і ня надта чуў. Я ведаў яго як высокапрафэсійнага музыку, вельмі інтэлігентнага і вельмі глыбокага. Ня так часта ў той час (пра наш я ня буду тут гаварыць) сярод кампазытараў сустракаліся людзі, для якіх такі, як кажуць, сёньняшні шумны посьпех ня быў важнейшы за пранікненьне ў нейкія глыбіні творчасьці. Дык вось Ігар, у маім уяўленьні, заўсёды быў чалавекам, для якога творчасьць была нечым сьвятым, нечым, калі так можна сказаць, вышэйшым. І ён не дазваляў сабе прыніжаць гэта сьвятое. Тое, што ён рабіў на вершы Багдановіча і іншых, для мяне бясспрэчна сьведчыла, як тонка ён і разумее, і адчувае паэзію”.

(Падбярэскі: ) “З запісу ў дзёньніку Ігара ад 11 жніўня 1992 году: “Буду, відаць, спрабаваць нарадзіць. Хоць Купала — гэта ўжо дзядзька сур’ёзны, ня Робэрт Бэрнз, не Максім Багдановіч і нават не Лявон Пранчак. Тут на раз-два зарыесься ў зямлю па самую шыю. Тут трэба камяні, што за пахай, пераўтварыць у будаўнічы матэрыял і не сьпяшаючыся выкласьці зь яго нешта ня надта змрочнае (нават для нашай роднай Змракляндыі), але і ня гэткае пацешнае… Насамрэч, Іван Дамінікавіч глядзеў далёка наперад… Які час, такія і песьні. Гэтае старое правіла прыдатнае ня толькі для вялікіх імёнаў — кампазытараў хуткага рэагаваньня, — але і для нас, простых неханкоў”.

Барыс Бернштэйн быў і блізкім сябрам Ігара, і калегам па сцэне”.

(Барыс Бернштэйн: ) “Гэта быў надзвычай таленавіты чалавек, і я са скрухай назіраю, што ўсё ж такі ягоны талент да канца не прызнаны ў ягонай краіне, там, дзе ён жыў. І я проста ўпэўнены, што рана ці позна прыйдзе той момант, калі музыку Ігара і ўсё тое, што ён зрабіў і для сябе, і за іншых, ацэняць належным чынам. Я проста ў гэтым перакананы!”

(Падбярэскі: ) “Ёсьць такі слэнгавы выраз — “музычны раб”. Гэта чалавек, які працуе ананімна замест вядомага кампазытара. Ніхто ня ведае, колькі шэрых мэлёдыяў перапісаў Ігар Палівода, колькі зь іх ён расквеціў як аранжавальнік”.

(Бернштэйн: ) “Каб зразумець, наколькі ягоная праца глыбокая і важная, трэба разумець, што аранжыроўка — гэта ёсьць суаўтарства па меншай меры. А то і больш! Ягоная роля ў гэтых аранжаваньнях — гэта роля другога кампазытара”.

(Падбярэскі: ) “Ігар Палівода быў зь ліку тых творцаў, якія не імкнуліся за колькасьцю, а бралі якасьцю. Можа, таму ягоныя песьні не старэюць, адрозна ад соцень аднадзёнак, па якіх у памяці не застаецца ані словаў, ані мэлёдыі”.

(Бураўкін: ) “Мне вельмі шкада, што напісаў ён ня так багата за сваё кароткае жыцьцё. Мне здаецца, што ён вельмі беражліва ставіўся да творчасьці, вельмі баяўся колькасна адсунуць на задні плян якасны бок, але тое, што ў Ігара была гэтая павага да творчасьці — і сваёй, і чужой, адказнасьць перад людзьмі за сваю творчасьць — гэта для мяне бясспрэчна. І таму, хоць мы і не былі блізкімі сябрамі, але Ігар Палівода быў для мяне сярод тых музыкаў, да якіх я ставіўся з высокай павагай, ад якіх я вельмі-вельмі многа заўсёды чакаў. І тое, што пасьля маіх чаканьняў я адчуваў, ні разу мяне не расчаравала, у тым ліку і тады, калі гэта датычылася і нашай зь ім творчай сустрэчы”.

(Падбярэскі: ) “Жыцьцё і творчасьць Ігара Паліводы, як і кожнай бясспрэчна таленавітай асобы, суправаджалі легенды. Згодна з адной зь іх, часам падчас канцэртаў, непасрэдна на сцэне, музыкант, граючы на сынтэзатарах, адначасова вырашаў шахматныя задачы. Барыс Бернштэйн ня стаў абвяргаць гэта”.

(Бернштэйн: ) “Часам, можа быць, калі канцэртаў было не адзін у дзень, а па два-тры, калі ўсё гэта ператваралася ў нейкую машыну перапрацоўкі музыкаў, ён мог сабе нешта там такое дазволіць. Але я магу сказаць толькі адно — што гэта аніяк не адбівалася на тым, што адбывалася на сцэне”.

(Падбярэскі: ) “Многіх з тых, хто працаваў зь Ігарам, выконваў ягоныя песьні, лёс параскідаў па сьвеце. Барыс Бернштэйн жыве ў Атланце (Джорджыя), сьпявак Уладзімер Кудрын — у Аўстраліі. Менавіта ён у свой час выканаў адзін зь лепшых нумароў з кампазыцыі “Максім” на верш Багдановіча”.
Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG