(Спадар: ) “У мяне мабільнага тэлефона няма, а звычайны ёсьць. Напэўна, кожнаму непрыемна было б, каб яго праслухоўвалі”.
(Дзяўчына: ) “А чаго баяцца?”
(Яе сябра: ) “Нам няма чаго хаваць”.
(Дзяўчына: ) “А мне здаецца, што варта праслухоўваць, бо шмат наркотыкаў цяпер прадаецца”.
(Яе сябра: ) “Вось менавіта наконт гэтага дамаўляюцца па тэлефонах”.
(Дзяўчына: ) “Таму варта праслухоўваць, я лічу”.
(Дзяўчаты: ) “Баімся, усе баяцца. Мы ня хочам, каб слухалі, тэлефонныя размовы — гэта наша прыватнае”.
(Першая дзяўчына: ) “Злачынцаў, канечне, можна праслухоўваць”.
(Другая: ) “Калі адносна чалавека нейкае абвінавачаньне існуе, тады выдаецца пэўны дакумэнт ці ордэр, а проста праслухоўваць, я думаю, ня маюць права”.
(Трэцяя дзяўчына: ) “Я думаю, што мабільны тэлефон нельга праслухоўваць — у звычайных людзей, ні ў чым не вінаватых”.
(Малады спадар: ) “Я не баюся праслухоўваньня. Я не займаюся палітыкай, не цікаўлюся ёю, я свабодны чалавек, мастак, мне баяцца няма чаго, у мяне іншы сьвет”.
(Спадар: ) “Тое, чаго ня хочаш, па тэлефоне не гаворыш, бо верыць нікому нельга”.
(Спадар: ) “Шчыра кажучы, баюся, але што рабіць? Тым больш, лаем па тэлефоне ўсё тое, што навокал робіцца. Таму, калі тэлефон будзе праслухоўвацца, гэта, вядома, непрыемна. Мы жывем у такой дзяржаве, што ўсяго такога баімся”.
(Маладзён: ) “Так, я гэтага баюся, і па мабільным тэлефоне стараюся нічога такога не гаварыць”.
(Сябра: ) “Шчыра кажучы, у мяне былі падазрэньні. Дый сябры гавораць, што ўсё праслухоўваецца. Там пры гучаньні пэўных словаў, каранёў пачынае ўключацца запіс: накшталт слова “бомба”, яны тады запісваюць”.
(Маладзён: ) “Я ня ў курсе гэтых справаў, але ў мяне існуе нават не падазрэньне, а боязь, што тэлефоны могуць праслухоўваць”.
(Дзяўчына: ) “Баяцца, напэўна, асабліва няма чаго, бо ў размовах тэлефонных нічога, што кампрамэтуе, няма, але гэта — асабістае жыцьцё, якое нікога не павінна датычыць”.
(Яе сябра: ) “А ў мяне няма мабільнага тэлефона”.
(Дзяўчына: ) “Але каб быў, ты, я думаю, быў бы супраць праслухоўваньня?”
(Яе сябра: ) “Ну, безумоўна”.
(Маладзён: ) “Я і так лічу, што праслухоўваюць”.
(Дзяўчына: ) “Гэта ў нас у Беларусі? Я чула, што ў Літве такое. Мы болей баімся, што нехта можа выпадкова падключыцца і пачуць размову. Але і праслухоўваньне, канечне, непажаданае”.
Гл. таксама Мабільныя тэлефоны будуць праслухоўвацца ў Беларусі на законных падставах
(Дзяўчына: ) “А чаго баяцца?”
(Яе сябра: ) “Нам няма чаго хаваць”.
(Дзяўчына: ) “А мне здаецца, што варта праслухоўваць, бо шмат наркотыкаў цяпер прадаецца”.
(Яе сябра: ) “Вось менавіта наконт гэтага дамаўляюцца па тэлефонах”.
(Дзяўчына: ) “Таму варта праслухоўваць, я лічу”.
(Дзяўчаты: ) “Баімся, усе баяцца. Мы ня хочам, каб слухалі, тэлефонныя размовы — гэта наша прыватнае”.
(Першая дзяўчына: ) “Злачынцаў, канечне, можна праслухоўваць”.
(Другая: ) “Калі адносна чалавека нейкае абвінавачаньне існуе, тады выдаецца пэўны дакумэнт ці ордэр, а проста праслухоўваць, я думаю, ня маюць права”.
(Трэцяя дзяўчына: ) “Я думаю, што мабільны тэлефон нельга праслухоўваць — у звычайных людзей, ні ў чым не вінаватых”.
(Малады спадар: ) “Я не баюся праслухоўваньня. Я не займаюся палітыкай, не цікаўлюся ёю, я свабодны чалавек, мастак, мне баяцца няма чаго, у мяне іншы сьвет”.
(Спадар: ) “Тое, чаго ня хочаш, па тэлефоне не гаворыш, бо верыць нікому нельга”.
(Спадар: ) “Шчыра кажучы, баюся, але што рабіць? Тым больш, лаем па тэлефоне ўсё тое, што навокал робіцца. Таму, калі тэлефон будзе праслухоўвацца, гэта, вядома, непрыемна. Мы жывем у такой дзяржаве, што ўсяго такога баімся”.
(Маладзён: ) “Так, я гэтага баюся, і па мабільным тэлефоне стараюся нічога такога не гаварыць”.
(Сябра: ) “Шчыра кажучы, у мяне былі падазрэньні. Дый сябры гавораць, што ўсё праслухоўваецца. Там пры гучаньні пэўных словаў, каранёў пачынае ўключацца запіс: накшталт слова “бомба”, яны тады запісваюць”.
(Маладзён: ) “Я ня ў курсе гэтых справаў, але ў мяне існуе нават не падазрэньне, а боязь, што тэлефоны могуць праслухоўваць”.
(Дзяўчына: ) “Баяцца, напэўна, асабліва няма чаго, бо ў размовах тэлефонных нічога, што кампрамэтуе, няма, але гэта — асабістае жыцьцё, якое нікога не павінна датычыць”.
(Яе сябра: ) “А ў мяне няма мабільнага тэлефона”.
(Дзяўчына: ) “Але каб быў, ты, я думаю, быў бы супраць праслухоўваньня?”
(Яе сябра: ) “Ну, безумоўна”.
(Маладзён: ) “Я і так лічу, што праслухоўваюць”.
(Дзяўчына: ) “Гэта ў нас у Беларусі? Я чула, што ў Літве такое. Мы болей баімся, што нехта можа выпадкова падключыцца і пачуць размову. Але і праслухоўваньне, канечне, непажаданае”.
Гл. таксама Мабільныя тэлефоны будуць праслухоўвацца ў Беларусі на законных падставах
