“Забраны ў няволю з Забранага Краю.
Узяты за краты з спустошаных хат…
Для нас пачалася часіна ліхая,
Мой родны, мой бедны пакрыўджаны брат.
Жыве наш народ як гарох пры дарозе,
Прасьвету ня бачыць у гэтым жыцьці:
Учора на працы, сягоньня ў вастрозе,
А заўтра за працу ў выгнаньне ісьці…”
Гэтыя строфы ў анталёгіі беларускае паэзіі XX стагодзьдзя пададзеныя бяз аўтарства. Алесь Пашкевіч сьцьвярджае, што напісаў іх на гулагаўскіх шляхох Уладзімер Дубоўка. І іх, як і іншыя вершы Дубоўкі, чуў ад аўтара і захаваў у сваёй памяці сябра паэта яшчэ адзін беларускі патрыёт-выгнаньнік Яўхім Кіпель.
(Пашкевіч:) “Хачу выказаць удзячнасьць моцнай, трывалай памяці, а таксама нацыянальнай і грамадзянскай пазыцыі тых людзей, якія прайшлі аднымі этапнымі сібірскімі сьцежкамі з Уладзімерам Дубоўкам, выжылі і данесьлі да нашага часу і гэты верш, і памяць пра Уладзімера Дубоўку. Маю на ўвазе беларускіх эмігрантаў, у першую чаргу Яўхіма Кіпеля, які аднымі сьцежкамі з Уладзімерам Дубоўкам ішоў”.
Напісана кніга ў жанры, які аўтар вызначыў як раман-біяграфія. Гэта суплёт дакумэнтаў зь бэлетрыстычнымі старонкамі. Алесь Пашкевіч тлумачыць, чаму менавіта такі жанр яму падаўся найбольш прыдатным для кнігі пра легендарнага беларускага паэта.
(Пашкевіч:) “Уладзімер Дубоўка – чалавек сам раман. Гэта раман-кніга, якая чытаецца амаль, як сучасны дэтэктыў. І таму баючыся ці не жадаючы прыплёту пад жанравую клясыфікацыю дакумэнтальнасьці, я і вырашыў напісаць кнігу пра Ўладзімера Дубоўку ў жанры рамана-біяграфіі”.
Кніга Пашкевіча – гэта першая спроба скразнога ўзнаўленьня трагічнага шляху паэта. Фрагмэнты рамана-біяграфіі пра Дубоўку гучалі на Радыё Свабода ў 2002 годзе.
У сваёй кнізе Алесь Пашкевіч сабраў шмат новых, невядомых раней ня толькі чытачам, але і літаратуразнаўцам зьвестак пра жыцьцё і творчасьць Уладзімера Дубоўкі. Але бальшыня іх па-ранейшаму застаецца ў архівах спэцворганаў недаступнай для дасьледчыкаў.
Гэтыя строфы ў анталёгіі беларускае паэзіі XX стагодзьдзя пададзеныя бяз аўтарства. Алесь Пашкевіч сьцьвярджае, што напісаў іх на гулагаўскіх шляхох Уладзімер Дубоўка. І іх, як і іншыя вершы Дубоўкі, чуў ад аўтара і захаваў у сваёй памяці сябра паэта яшчэ адзін беларускі патрыёт-выгнаньнік Яўхім Кіпель.
(Пашкевіч:) “Хачу выказаць удзячнасьць моцнай, трывалай памяці, а таксама нацыянальнай і грамадзянскай пазыцыі тых людзей, якія прайшлі аднымі этапнымі сібірскімі сьцежкамі з Уладзімерам Дубоўкам, выжылі і данесьлі да нашага часу і гэты верш, і памяць пра Уладзімера Дубоўку. Маю на ўвазе беларускіх эмігрантаў, у першую чаргу Яўхіма Кіпеля, які аднымі сьцежкамі з Уладзімерам Дубоўкам ішоў”.
Напісана кніга ў жанры, які аўтар вызначыў як раман-біяграфія. Гэта суплёт дакумэнтаў зь бэлетрыстычнымі старонкамі. Алесь Пашкевіч тлумачыць, чаму менавіта такі жанр яму падаўся найбольш прыдатным для кнігі пра легендарнага беларускага паэта.
(Пашкевіч:) “Уладзімер Дубоўка – чалавек сам раман. Гэта раман-кніга, якая чытаецца амаль, як сучасны дэтэктыў. І таму баючыся ці не жадаючы прыплёту пад жанравую клясыфікацыю дакумэнтальнасьці, я і вырашыў напісаць кнігу пра Ўладзімера Дубоўку ў жанры рамана-біяграфіі”.
Кніга Пашкевіча – гэта першая спроба скразнога ўзнаўленьня трагічнага шляху паэта. Фрагмэнты рамана-біяграфіі пра Дубоўку гучалі на Радыё Свабода ў 2002 годзе.
У сваёй кнізе Алесь Пашкевіч сабраў шмат новых, невядомых раней ня толькі чытачам, але і літаратуразнаўцам зьвестак пра жыцьцё і творчасьць Уладзімера Дубоўкі. Але бальшыня іх па-ранейшаму застаецца ў архівах спэцворганаў недаступнай для дасьледчыкаў.
