Лінкі ўнівэрсальнага доступу

• Дзяцей-інвалідаў многа, пуцёвак мала…


Сяргей Астраўцоў, Менск Тэма грамадзкага рэдактара тыдня Дар’і Ліс У Горадні існуе гарадзкі Цэнтар карэкцыйна-разьвіваючага навучаньня і рэабілітацыі. У ім аказваецца дапамога 143-м дзецям-інвалідам. 39 зь іх навучаюцца ў цэнтры паводле адмысловых праграмаў, яшчэ 87 атрымліваюць карэкцыйную дапамогу, самі яны вучацца ў школах гораду. Для 18-ці ажыцьцяўляецца навучаньне на даму. Гарадзенскі цэнтар наведаў наш карэспандэнт.

Намесьнік дырэктара ўстановы Натальля Сьцяпура распавяла: тут дапамагаюць ня толькі самім дзецям, але й іхнім бацькам.

Сьцяпура: “У нас дзеці асаблівыя, а бацькі, якія маюць такіх дзяцей, таксама бываюць часта асаблівымі. У іх ёсьць свае праблемы, якія мы дзелім разам зь імі. Каб у бацькоў была магчымасьць кантактаваць адным з аднымі, у нас існуе клюб “У ласкавых руках” для мамаў малых да трох гадоў. Задача гэтага клюба — у асноўным разьвіцьцё камунікатыўных формаў паводзінаў у бацькоў, стварэньня спрыяльнага эмацыйнага клімату ў сем’ях, што маюць дзяцей з праблемамі”.

Натальля Сьцяпура расказала – да розных групаў дзяцей з абмежаванымі магчымасьцямі існуе адрозны падыход.

Сьцяпура: “Мы пачынаем новую работу зь дзецьмі-вазочнікамі, гэта група дзяцей, якія навучаюцца на даму. Мы спрабуем стварыць ім тут умовы для таго, каб яны маглі займацца нейкім відам спорту, прымальным для іх. Плянуем атрымаць аўтобус для цэнтру, каб дастаўляць дзяцей-вазочнікаў менавіта на заняткі”.

Яны спадзяюцца атрымаць спэцаўтобус да канца году. А яшчэ – чатыры інвалідныя вазкі з пад’ёмнікам для іх.

Перад цэнтрам мы сустрэлі маладую маму зь дзіцём:

Маладая спадарыня: “Яны тут як паўнацэнныя дзеці, яны могуць размаўляць адно з адным, могуць займацца, чамусьці вучыцца. І, канечне, гэта аграмадная дапамога для бацькоў. Таму што калі дзіця знаходзіцца тут, бацькі могуць таксама працаваць. Адным словам: гэта вялікая дапамога”.

Карэспандэнт: “Скажыце, а калі ў вас такое дзіця хворае, вы можаце паехаць у адпачынак? Ці для вас гэта немагчыма?”

Маладая спадарыня: “Я не магу паехаць у адпачынак з самай простай прычыны. Гэтаму дзіцяці раз на год пуцёўка павінна выдавацца, я гэта называю адпачынкам свайго роду, для мяне зь дзіцём. Дзяцей такіх многа, можа, не віна той арганізацыі, дзе выдаюцца гэтыя пуцёўкі. Але ў любым выпадку, сёлета мы ў санаторый так і ня зьезьдзілі, нам нават не прапанавалі”.

Карэспандэнт: “А хоць раз вам удавалася?”

Маладая спадарыня: “Удавалася, і не адзін раз. Вось вельмі я задаволеная санаторыем у Друскеніках”.

Карэспандэнт: “Гэта “Беларусь”?

Маладая спадарыня: “Так, “Беларусь”, вельмі добры санаторый. Сапраўды настолькі мне спадабалася стаўленьне саміх працаўнікоў. Хаця мы —эўрапейская краіна, але вось у Літве настолькі мне спадабалася стаўленьне да дзяцей, да бацькоў гэтых дзяцей. Я вельмі задаволеная засталася”.

Карэспандэнт: “Там штосьці прыстасавана для дзяцей-інвалідаў?”

Маладая спадарыня: “Тэрмін пуцёўкі – месяц, там усе трыццаць дзён займаюцца з тваім дзіцём на поўную сілу. І натуральна, канечне, аздараўліваюцца бацькі. Працэдуры вельмі патрэбныя бацькам, таму што калі дзіця ня ходзіць, яго даводзіцца насіць на руках. Самі разумееце, у што гэта потым выліваецца. Так, зайка? (зьвяртаючыся да дзіцяці)”.

Маладая мама сказала, што раней замест пуцёўкі давалі грашовую кампэнсацыю. Спэцыяліст па аздараўленьні Ленінскага раёну паведаміў нашаму карэспандэнту, што сёлета была выдзелена 31 пуцёўка амаль на 300 дзяцей-інвалідаў. У аддзеле сацыяльнага забесьпячэньня раёну зазначылі, што тым, хто не атрымаў пуцёўкі, выплочвалі кампэнсацыю — 102 або 120 тысяч рублёў — пэўны працэнт кошту пуцёўкі. Аднак чакаецца, што з наступнага году кампэнсацый больш ня будзе.

Камэнтар грамадзкага рэдактара тыдня Дар’і Ліс:

“Ад бацькоў, ад стаўленьня да інваліднасьці ў сям’і залежыць вельмі многа. Розныя мадэлі паводзінаў – розны стыль жыцця. Скіраванасць на вучобу, працу, самарэалізацыю, зносіны зь людзьмі і сьветам насуперак хваробе або “самазьнішчэньне” ў чатырох сьценах, нешанаваньне асобы чалавека, яе прыніжэньне.

Зрэшты, бацькам дзетак-інвалідаў самім вельмі патрэбная падтрымка – і псыхалягічная, і фінансавая.

Патрэбна дапамога грамадзкіх арганізацый, якіх вельмі мала на Беларусі.

Патрэбныя нармальныя, а не мізэрныя дзяржаўныя пэнсіі. У многіх выпадках маці хворага дзіцяці вымушаная кінуць працу і стала знаходзіцца зь ім дома. Як пражыць на зарплату мужа і бацькі (калі яму хопіць мужнасьці сваю сям’ю ня кінуць?), плюс маленькія пэнсіі?

Вельмі добра, што цяпер маладыя бацькі хворага дзіцяці маюць Інтэрнэт, могуць знайсьці там шмат карыснай інфармацыі і сустрэць людзей з аналягічнымі праблемамі, знайсьці аднадумцаў.

У маіх бацькоў у свой час такога шанцу не было, і прыходзілася маю рэдкую хваробу, сродкі змаганьня зь ёй вывучаць цалкам самастойна”.
Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG