Разьвітацца зь Цімохам Вострыкавым – удзельнікам групы, якая была скінутая на парашутах у Беларусь для арганізацыі нацыянальнага падпольля – прыехаў і вязень ГУЛАГу, пастар Эрнэст Сабіла.
У памінальным слове пастар прыгадаў:
“Сустрэўся я зь Цімохам Вострыкавым у мардоўскім лягеры і адразу пазнаў у ім шчырага беларуса, патрыёта. Яшчэ да таго, як мяне пасадзілі ў лягер на зьняволеньне, будучы студэнтам, я слухаў перадачу “Б-52”. Гэта пра іхнюю групу, якую закінулі ў Налібоцкую пушчу. Гэта быў нязломны чалавек, гэта быў шчыры чалавек. Гэта быў беларус-баец, гэта быў беларус-змагар. Да апошняй хвіліны, будучы сярод рускамоўных у лягеры, ён размаўляў толькі па-беларуску – і з адміністрацыяй, і са зьняволенымі. Гэта выклікала ў каго зьдзіўленьне, а ў каго пахвалу і радасьць”.
Цімох Вострыкаў, як і іншыя ўдзельнікі дэсантнай групы, быў арыштаваны і засуджаны, прайшоў лягеры і пасьля 22 гадоў няволі вярнуўся легальна ў Беларусь. Пасяліўся ў Гомелі. Родам ён вёскі Баршчоўка, што ў Добрускім раёне. Працаваў на “Гомсельмашы” звычайным рабочым. Ажаніўся, калі яму было больш за пяцьдзясят гадоў. З жонкай Аленай вырасьцілі сына Ільлю.
Сын, нягледзячы на тое, што вырас у гарадзкім, пераважна расейскамоўным асяродку, выдатна валодае роднай мовай:
“У мяне за плячамі звычайная школа. Гэта ўсё дзякуючы майму бацьку, ён мяне навучыў нашай мове. Ён заўсёды змагаўся, ніколі не гаварыў па-руску. Ён змагаўся за сваю гісторыю, за свой народ. Ён колькі раз казаў: “Гісторыю майго існаваньня зразумее толькі той, хто пабываў у кіпцюрах КДБ”.
Гомельскія актывісты адзначаюць, што, нягледзячы на шматгадовыя рэпрэсіі, Цімох Вострыкаў духам не зламаўся. Пакуль мог, ён нават дапамагаў людзям.
Успамінае Алесь Яўсеенка, першы кіраўнік рэгіянальнай суполкі БНФ:
“Яшчэ калі толькі пачалася адліга Шушкевіча, мы, талакоўцы, пачалі ствараць Беларускі народны фронт. Алесь Бяляцкі вучыўся ў асьпірантуры і даведаўся з архіваў, што ў Гомелі жывуць тры знакавыя беларускія асобы – гэта Цімох Вострыкаў, Рыгор Клімовіч і Уладзімер Стрыгуцкі. Гэта людзі, якія жыцьцё сваё паклалі на алтар нашай сапраўднай незалежнасьці. Калі зачынілі наш ліцэй і я быў бяз працы – я, жонка, дзіця нарадзілася, Цімох Акімавіч матэрыяльна нам дапамог. У нас тады проста не было за што хлеба купіць”.
Цімоха Вострыкава пахавалі на могілках у вёсцы Раманавічы, што за дзесяць кілямэтраў ад Гомеля.
На здымках: пахаваньне Цімоха Вострыкава
У памінальным слове пастар прыгадаў:
“Сустрэўся я зь Цімохам Вострыкавым у мардоўскім лягеры і адразу пазнаў у ім шчырага беларуса, патрыёта. Яшчэ да таго, як мяне пасадзілі ў лягер на зьняволеньне, будучы студэнтам, я слухаў перадачу “Б-52”. Гэта пра іхнюю групу, якую закінулі ў Налібоцкую пушчу. Гэта быў нязломны чалавек, гэта быў шчыры чалавек. Гэта быў беларус-баец, гэта быў беларус-змагар. Да апошняй хвіліны, будучы сярод рускамоўных у лягеры, ён размаўляў толькі па-беларуску – і з адміністрацыяй, і са зьняволенымі. Гэта выклікала ў каго зьдзіўленьне, а ў каго пахвалу і радасьць”.
Цімох Вострыкаў, як і іншыя ўдзельнікі дэсантнай групы, быў арыштаваны і засуджаны, прайшоў лягеры і пасьля 22 гадоў няволі вярнуўся легальна ў Беларусь. Пасяліўся ў Гомелі. Родам ён вёскі Баршчоўка, што ў Добрускім раёне. Працаваў на “Гомсельмашы” звычайным рабочым. Ажаніўся, калі яму было больш за пяцьдзясят гадоў. З жонкай Аленай вырасьцілі сына Ільлю.
Сын, нягледзячы на тое, што вырас у гарадзкім, пераважна расейскамоўным асяродку, выдатна валодае роднай мовай:
“У мяне за плячамі звычайная школа. Гэта ўсё дзякуючы майму бацьку, ён мяне навучыў нашай мове. Ён заўсёды змагаўся, ніколі не гаварыў па-руску. Ён змагаўся за сваю гісторыю, за свой народ. Ён колькі раз казаў: “Гісторыю майго існаваньня зразумее толькі той, хто пабываў у кіпцюрах КДБ”.
Гомельскія актывісты адзначаюць, што, нягледзячы на шматгадовыя рэпрэсіі, Цімох Вострыкаў духам не зламаўся. Пакуль мог, ён нават дапамагаў людзям.
Успамінае Алесь Яўсеенка, першы кіраўнік рэгіянальнай суполкі БНФ:
“Яшчэ калі толькі пачалася адліга Шушкевіча, мы, талакоўцы, пачалі ствараць Беларускі народны фронт. Алесь Бяляцкі вучыўся ў асьпірантуры і даведаўся з архіваў, што ў Гомелі жывуць тры знакавыя беларускія асобы – гэта Цімох Вострыкаў, Рыгор Клімовіч і Уладзімер Стрыгуцкі. Гэта людзі, якія жыцьцё сваё паклалі на алтар нашай сапраўднай незалежнасьці. Калі зачынілі наш ліцэй і я быў бяз працы – я, жонка, дзіця нарадзілася, Цімох Акімавіч матэрыяльна нам дапамог. У нас тады проста не было за што хлеба купіць”.
Цімоха Вострыкава пахавалі на могілках у вёсцы Раманавічы, што за дзесяць кілямэтраў ад Гомеля.
На здымках: пахаваньне Цімоха Вострыкава