Уліцёнак: “Зараз у “трэцім сэктары” дыскутуецца пытаньне мэтазгоднасьці стасункаў з вэртыкальлю. Ваш погляд?”
Кудлацкая: “Як з чыноўнікамі нашага райвыканкаму, так і з вышэйшымі кантакты ў нас маюцца. Гэта супрацоўніцтва павінна быць. Згодная: калі ёсьць прынцыповыя пытаньні, ад іх адступаць нельга. Але мы можам сёньня знайсьці шэраг кропак, у якіх будзем мець агульныя памкненьні. Дарэчы, новыя веды патрэбны найперш уладзе. Бо ў большасьці выпадкаў яна працуе па састарэлых савецкіх мэтодах”.
Уліцёнак: “Давайце прывядзем колькі прыкладаў плённага супрацоўніцтва з чыноўнікамі?”
Кудлацкая: “Верхнядзьвінскі раён лічыўся нейкім расейскім кутком. Напрыклад, яшчэ нядаўна тут не было ніводнай абвесткі па-беларуску. Аднак пасьля нашага звароту да выканкаму зьявіліся назвы на роднай мове. Ці яшчэ прыклад. Прывезьлі мы вялікую праграму, у выніку якой была аказаная значная дапамога тэрытарыяльнаму цэнтру сацыяльнага абслугоўваньня насельніцтва. Таксама зацікавілі раёнам адзін галяндзкі фонд, зь якім і цяпер працуе аддзел адукацыі”.
Уліцёнак: “Былая дэпутатка райсавету спадарыня Кудлацкая працуе сёньня зь мясцовымі дэпутатамі?”
Кудлацкая: “У нас ёсьць вельмі цікавыя партнэры. Гэта Асацыяцыя мясцовых абшчынаў са Швэцыі, яшчэ – Латвія, Літва, Польшча, Нямеччына, Расея, Чэхія, Украіна… Сёньня гэты праект працягваецца. І зараз ёсьць магчымасьць паехаць у тую самую Літву, каб паглядзець на мэханізм мясцовага самакіраваньня”.
Уліцёнак: “Няўжо дома зусім цяжка з такім досьведам?”
Кудлацкая: “Ёсьць у Беларусі канцэпцыя мясцовага самакіраваньня, прыняцьце яе да дзеяньня – справа толькі палітычнага рашэньня. Але ж яно можа пацягнуць за сабой разбурэньне вэртыкалі… Я вялікі-вялікі аптыміст. Ня толькі чыноўнікаў трэба вучыць. Яшчэ й дэпутатаў актыўных. Наагул трэба вучыць актыўных людзей, што мы й не перастаем рабіць. Прыйдзе час і для нашых “вучняў”.
Разуменьне замест расколу – вось пазыцыя, якой я цалкам прытрымліваюся”.
Кудлацкая: “Як з чыноўнікамі нашага райвыканкаму, так і з вышэйшымі кантакты ў нас маюцца. Гэта супрацоўніцтва павінна быць. Згодная: калі ёсьць прынцыповыя пытаньні, ад іх адступаць нельга. Але мы можам сёньня знайсьці шэраг кропак, у якіх будзем мець агульныя памкненьні. Дарэчы, новыя веды патрэбны найперш уладзе. Бо ў большасьці выпадкаў яна працуе па састарэлых савецкіх мэтодах”.
Уліцёнак: “Давайце прывядзем колькі прыкладаў плённага супрацоўніцтва з чыноўнікамі?”
Кудлацкая: “Верхнядзьвінскі раён лічыўся нейкім расейскім кутком. Напрыклад, яшчэ нядаўна тут не было ніводнай абвесткі па-беларуску. Аднак пасьля нашага звароту да выканкаму зьявіліся назвы на роднай мове. Ці яшчэ прыклад. Прывезьлі мы вялікую праграму, у выніку якой была аказаная значная дапамога тэрытарыяльнаму цэнтру сацыяльнага абслугоўваньня насельніцтва. Таксама зацікавілі раёнам адзін галяндзкі фонд, зь якім і цяпер працуе аддзел адукацыі”.
Уліцёнак: “Былая дэпутатка райсавету спадарыня Кудлацкая працуе сёньня зь мясцовымі дэпутатамі?”
Кудлацкая: “У нас ёсьць вельмі цікавыя партнэры. Гэта Асацыяцыя мясцовых абшчынаў са Швэцыі, яшчэ – Латвія, Літва, Польшча, Нямеччына, Расея, Чэхія, Украіна… Сёньня гэты праект працягваецца. І зараз ёсьць магчымасьць паехаць у тую самую Літву, каб паглядзець на мэханізм мясцовага самакіраваньня”.
Уліцёнак: “Няўжо дома зусім цяжка з такім досьведам?”
Кудлацкая: “Ёсьць у Беларусі канцэпцыя мясцовага самакіраваньня, прыняцьце яе да дзеяньня – справа толькі палітычнага рашэньня. Але ж яно можа пацягнуць за сабой разбурэньне вэртыкалі… Я вялікі-вялікі аптыміст. Ня толькі чыноўнікаў трэба вучыць. Яшчэ й дэпутатаў актыўных. Наагул трэба вучыць актыўных людзей, што мы й не перастаем рабіць. Прыйдзе час і для нашых “вучняў”.
Разуменьне замест расколу – вось пазыцыя, якой я цалкам прытрымліваюся”.