Спадарыня: “Няма сумневу – павінен папрасіць прабачэньня, паколькі тое, што я асабіста бачыла па тэлевізару, мяне вельмі абурыла”.
Спадар: “Ён, як прэзыдэнт, не павінен быў наагул казаць такое”.
Хлопец: “Я думаю, што павінен папрасіць прабачэньня, паколькі гэтыя выказваньні выклікалі міжнародны розгалас. А, наагул, ня хочацца, каб розныя міжнародныя скандалы былі зьвязаны з нашай краінай”.
Хлопец: “Усё ж павінен папрасіць прабачэньня: зараз жа на вуліцы не фашызм, а ён – ня Гітлер. І чаму ён павінен так ненавідзець габрэяў, ды яшчэ казаць, што пры іх быў брудным горад”.
Спадар: “Не павінен ён прабачацца. Ня ведаю чаму, але не павінен”.
Ягоны сябра: “А чаго ён павінен прабачацца, мне здаецца, у Беларусі добрае жыцьцё”.
Карэспандэнт: “За сваё выказваньне...”
Спадар: “Не, не павінен. У кожнага чалавека павінен быць свой пункт погляду. Ён сказаў і гэтым самым выказаў свой пункт погляду. У нашай краіне кожны можа мець свае погляды. Ды й калі ён памыляўся? Ды ніколі”.
Дзяўчына: “Думаю, варта яму перапрасіць, гэта ж яўная дыскрымінацыя іншага народа”.
Дзяўчына: “Ой, варта яму прасіць прабачэньня й, наагул, нельга сябе так паводзіць”.
Спадар: “Для яго ж будзе лепш, калі папросіць прабачэньня”.
Спадар: “Мне здаецца, што не павінен прасіць прабачэньня. Ён выказваў свой пункт погляду й афіцыйна нікога не пакрыўдзіў. Іншая справа, што часам трэба быць больш уважлівым да сваіх словаў, бо гэта дастаткова тонкая матэрыя. А так ён выказаўся не як афіцыйная асоба й не ў афіцыйных дакумэнтах”.
Карэспандэнт: “Ён публічна заявіў гэта на прэс-канфэрэнцыі...”
Спадар: “На прэс-канфэрэнцыях бываюць розныя рэчы й потым гэта па-рознаму падаецца, у розных аспэктах, а ў матэрылізаваным сьвеце насамрэч выглядае па-іншаму. Гэта я ведаю, як дасьледчык. І другое. Калі б людзі хацелі даведацца да канца, пра што казаў прэзыдэнт, яны маглі задаць другое пытаньне, каб паглядзець на рэнтгенаскапіі погляды дзяржаўнага дзеяча. Але...”
Дзяўчына: “Мне здаецца, ня трэба паддавацца эмоцыям, а трэба ведаць, пра што ты кажаш, разьлічваць свае словы, каб потым не ўзьнікала сытуацыі: трэба прасіць прабачэньня альбо не”.
Спадар: “Ён, як прэзыдэнт, не павінен быў наагул казаць такое”.
Хлопец: “Я думаю, што павінен папрасіць прабачэньня, паколькі гэтыя выказваньні выклікалі міжнародны розгалас. А, наагул, ня хочацца, каб розныя міжнародныя скандалы былі зьвязаны з нашай краінай”.
Хлопец: “Усё ж павінен папрасіць прабачэньня: зараз жа на вуліцы не фашызм, а ён – ня Гітлер. І чаму ён павінен так ненавідзець габрэяў, ды яшчэ казаць, што пры іх быў брудным горад”.
Спадар: “Не павінен ён прабачацца. Ня ведаю чаму, але не павінен”.
Ягоны сябра: “А чаго ён павінен прабачацца, мне здаецца, у Беларусі добрае жыцьцё”.
Карэспандэнт: “За сваё выказваньне...”
Спадар: “Не, не павінен. У кожнага чалавека павінен быць свой пункт погляду. Ён сказаў і гэтым самым выказаў свой пункт погляду. У нашай краіне кожны можа мець свае погляды. Ды й калі ён памыляўся? Ды ніколі”.
Дзяўчына: “Думаю, варта яму перапрасіць, гэта ж яўная дыскрымінацыя іншага народа”.
Дзяўчына: “Ой, варта яму прасіць прабачэньня й, наагул, нельга сябе так паводзіць”.
Спадар: “Для яго ж будзе лепш, калі папросіць прабачэньня”.
Спадар: “Мне здаецца, што не павінен прасіць прабачэньня. Ён выказваў свой пункт погляду й афіцыйна нікога не пакрыўдзіў. Іншая справа, што часам трэба быць больш уважлівым да сваіх словаў, бо гэта дастаткова тонкая матэрыя. А так ён выказаўся не як афіцыйная асоба й не ў афіцыйных дакумэнтах”.
Карэспандэнт: “Ён публічна заявіў гэта на прэс-канфэрэнцыі...”
Спадар: “На прэс-канфэрэнцыях бываюць розныя рэчы й потым гэта па-рознаму падаецца, у розных аспэктах, а ў матэрылізаваным сьвеце насамрэч выглядае па-іншаму. Гэта я ведаю, як дасьледчык. І другое. Калі б людзі хацелі даведацца да канца, пра што казаў прэзыдэнт, яны маглі задаць другое пытаньне, каб паглядзець на рэнтгенаскапіі погляды дзяржаўнага дзеяча. Але...”
Дзяўчына: “Мне здаецца, ня трэба паддавацца эмоцыям, а трэба ведаць, пра што ты кажаш, разьлічваць свае словы, каб потым не ўзьнікала сытуацыі: трэба прасіць прабачэньня альбо не”.
