Спадар: “Канечне, павінны ведаць”.
Юнак: “Я думаю, што народ павінен ведаць. Таму што, калі дрэнны стан здароўя ў кіраўнікоў дзяржавы, то што тады наогул казаць пра дзяржаву?”
Спадар: “Я думаю, што не. Гэта асабістае пытаньне кожнага”.
Карэспандэнтка: “А Вас цікавіць стан здароўя кіраўнікоў краіны?”
Спадар: “Канечне, цікавіць. Асабліва псыхалягічны”.
Спадарыня: “З аднаго боку, я лічу, што народ павінен ведаць. З другога боку, не пра ўсе праблемы, толькі калі нейкія сур’ёзныя моманты”.
Спадар: “Я лічу, што стан здароўя кіраўнікоў – гэта іх асабістыя праблемы”.
Юнак: “Канечне, народ павінен ведаць. Чаму б не?”
Спадар: “Мяне не цікавяць такія пытаньні”.
Спадарыня: “Стан здароўя прэзыдэнта і прэм’ер-міністра павінен быць выдатным”.
Спадарыня: “Навошта ўсім гэта ведаць? Столькі хваробаў ва ўсіх. Яны такія ж людзі, як і ўсе астатнія. Я, да прыкладу, не хацела б, каб корпаліся ў маіх хваробах”.
Спадар: “Абавязкова людзі павінны ведаць пра здароўе нашага прэзыдэнта. Але я ведаю, што ён не згаджаецца, каб яго дасьледавалі, але гэта трэба зрабіць”.
Юнак: “На маю думку, не. Кіраўнікі дзяржавы са сваім здароўем самі ў стане разабрацца. А вось пра іншыя пытаньні народ павінен ведаць. Кіраўнік дзяржавы – ня зорка эстрады, і яго асабістыя пытаньні – не для народа”.
Спадарыня: “Думаю, што так. Таму што той, хто намі кіруе, калі ён пагадзіўся на гэтую пасаду, павінен быць цалкам адкрыты для народа”.
Дзяўчына: “Я думаю, што народ павінен ведаць. Кіраўнікі дзяржавы вызначаюць наш лёс”.
Спадар: “Яны ж публічныя фігуры, таму яны павінны быць адкрытымі”.
Спадарыня: “Пра нейкія сур’ёзныя хваробы мы павінны ведаць, асабліва што тычыцца псыхічнага здароўя”.
Дзяўчына: “Так, неабходна ведаць. Гэта можа ўплываць на ўладу, кіраваньне”.
Спадар: “Трэба паглядзець, якое здароўе, ці духоўнае, псыхічнае, ці фізычнае. Фізычнае здароўе не заўсёды галоўным зьяўляецца. А больш трэба глядзець на духоўнае здароўе чалавека. Калі чалавек крыху нездаровы ў гэтым пляне, гэта неяк паўплывае і на тое, як ён будзе кіраваць краінай”.
Дзядок: “Пажадана ведаць. Каб бачыць, як ён працуе, як выконвае свае абавязкі. А калі ён увесь час “працуе з дакумэнтамі”, як Ельцын, нам такі не падыходзіць кіраўнік. Ён павінен быць актыўны, дзейны і здаровы”.
Карэспандэнтка: “А вы ведаеце наагул, ці здаровыя нашы кіраўнікі?”
Дзядок: “Я ня ведаю”.
Юнак: “Я думаю, што народ павінен ведаць. Таму што, калі дрэнны стан здароўя ў кіраўнікоў дзяржавы, то што тады наогул казаць пра дзяржаву?”
Спадар: “Я думаю, што не. Гэта асабістае пытаньне кожнага”.
Карэспандэнтка: “А Вас цікавіць стан здароўя кіраўнікоў краіны?”
Спадар: “Канечне, цікавіць. Асабліва псыхалягічны”.
Спадарыня: “З аднаго боку, я лічу, што народ павінен ведаць. З другога боку, не пра ўсе праблемы, толькі калі нейкія сур’ёзныя моманты”.
Спадар: “Я лічу, што стан здароўя кіраўнікоў – гэта іх асабістыя праблемы”.
Юнак: “Канечне, народ павінен ведаць. Чаму б не?”
Спадар: “Мяне не цікавяць такія пытаньні”.
Спадарыня: “Стан здароўя прэзыдэнта і прэм’ер-міністра павінен быць выдатным”.
Спадарыня: “Навошта ўсім гэта ведаць? Столькі хваробаў ва ўсіх. Яны такія ж людзі, як і ўсе астатнія. Я, да прыкладу, не хацела б, каб корпаліся ў маіх хваробах”.
Спадар: “Абавязкова людзі павінны ведаць пра здароўе нашага прэзыдэнта. Але я ведаю, што ён не згаджаецца, каб яго дасьледавалі, але гэта трэба зрабіць”.
Юнак: “На маю думку, не. Кіраўнікі дзяржавы са сваім здароўем самі ў стане разабрацца. А вось пра іншыя пытаньні народ павінен ведаць. Кіраўнік дзяржавы – ня зорка эстрады, і яго асабістыя пытаньні – не для народа”.
Спадарыня: “Думаю, што так. Таму што той, хто намі кіруе, калі ён пагадзіўся на гэтую пасаду, павінен быць цалкам адкрыты для народа”.
Дзяўчына: “Я думаю, што народ павінен ведаць. Кіраўнікі дзяржавы вызначаюць наш лёс”.
Спадар: “Яны ж публічныя фігуры, таму яны павінны быць адкрытымі”.
Спадарыня: “Пра нейкія сур’ёзныя хваробы мы павінны ведаць, асабліва што тычыцца псыхічнага здароўя”.
Дзяўчына: “Так, неабходна ведаць. Гэта можа ўплываць на ўладу, кіраваньне”.
Спадар: “Трэба паглядзець, якое здароўе, ці духоўнае, псыхічнае, ці фізычнае. Фізычнае здароўе не заўсёды галоўным зьяўляецца. А больш трэба глядзець на духоўнае здароўе чалавека. Калі чалавек крыху нездаровы ў гэтым пляне, гэта неяк паўплывае і на тое, як ён будзе кіраваць краінай”.
Дзядок: “Пажадана ведаць. Каб бачыць, як ён працуе, як выконвае свае абавязкі. А калі ён увесь час “працуе з дакумэнтамі”, як Ельцын, нам такі не падыходзіць кіраўнік. Ён павінен быць актыўны, дзейны і здаровы”.
Карэспандэнтка: “А вы ведаеце наагул, ці здаровыя нашы кіраўнікі?”
Дзядок: “Я ня ведаю”.
