Двор катэджу вялікі. Пры жаданьні тут можна зьмясьціць некалькі соцень гледачоў. Няма сцэны, няма крэслаў, партэру, ложаў і галёркі. Няма кулісаў. Усе атрыбуты тэатру імправізаваныя.
Толькі за мяжой “Свабодны тэатар” грае спэктаклі ў клясычных тэатральных умовах. У Беларусі заляй і сцэнай робяцца кватэры, кавярні, нават лясныя паляны.
“Свабодны тэатар” экспэрымэнтуе. Сцэнарысты і рэжысэры не баяцца выходзіць за межы клясычных тэатральных канонаў. Адна зь глядачак – Вольга – прызналася: пасьля знаёмства з творчасьцю “Свабоднага тэатру” спыніла хадзіць на спэктаклі дзяржаўных тэатраў:
“Трэба штосьці актуальнае пра нас. Бо ўжо надакучыла слухаць п’есы пра сялян, мне гэта ня вельмі блізка. Хочацца чагосьці, што можа здарыцца са мной – сучаснае і актуальнае”.
Практычна ўсе спэктаклі “Свабоднага тэатру” маюць актуальную тэматыку. Гэта можа быць эпізод у бытоўцы рабочых на будоўлі Нацыянальнай бібліятэкі. Альбо маналёг вязьня Акрэсьціна, альбо – як у “Легендах дзяцінства” – у фінале вядзецца гаворка пра гісторыю беларускай сіраты Вікі Мароз, якой беларускія ўлады не дазволілі застацца ў італьянскай сям’і:
Актор Дзяніс Тарасенка гаворыць, што ў прафэсійным асяродку шмат хто з сучасных беларускіх актораў з зайздрасьцю глядзіць на “Свабодны тэатар” – беларускую трупу, якая не залежыць ад дзяржавы і найбольш гастралюе за мяжой:
“Мне сустракаліся акторы вельмі бедныя духоўна і маральна. Іх найперш цікавіць не мастацтва, іх цікавіць узровень заробку, і ўсё”.
Зрэшты, “Свабодны тэатар” карыстаецца вялікай папулярнасьцю ў беларускіх тэатральных гурманаў. Больш за тое, магчымасьць патрапіць на спэктакль “падпольнай трупы” – свайго кшталту знак далучанасьці да элітнага кола.
Рэжысэр тэатру Ўладзімер Шчэрбань гаворыць, што пастаянны міліцэйскі ціск можа стамляць адно фізычна:
“Стамляе ня гэта. Стамляюць пастаянныя хлусьня і фальш”.
Мікалай Халезін: “Улады хочуць, каб мы зьехалі з краіны”, 24.08.2007 К.Бэнэдэці: “Мы пабачылі шмат людзей эўрапейскага мысьленьня”, 24.08.2007 Міліцыя вырашыла не замінаць спэктаклю "Свабоднага тэатру", 23.08.2007
Толькі за мяжой “Свабодны тэатар” грае спэктаклі ў клясычных тэатральных умовах. У Беларусі заляй і сцэнай робяцца кватэры, кавярні, нават лясныя паляны.
“Свабодны тэатар” экспэрымэнтуе. Сцэнарысты і рэжысэры не баяцца выходзіць за межы клясычных тэатральных канонаў. Адна зь глядачак – Вольга – прызналася: пасьля знаёмства з творчасьцю “Свабоднага тэатру” спыніла хадзіць на спэктаклі дзяржаўных тэатраў:
“Трэба штосьці актуальнае пра нас. Бо ўжо надакучыла слухаць п’есы пра сялян, мне гэта ня вельмі блізка. Хочацца чагосьці, што можа здарыцца са мной – сучаснае і актуальнае”.
Практычна ўсе спэктаклі “Свабоднага тэатру” маюць актуальную тэматыку. Гэта можа быць эпізод у бытоўцы рабочых на будоўлі Нацыянальнай бібліятэкі. Альбо маналёг вязьня Акрэсьціна, альбо – як у “Легендах дзяцінства” – у фінале вядзецца гаворка пра гісторыю беларускай сіраты Вікі Мароз, якой беларускія ўлады не дазволілі застацца ў італьянскай сям’і:
Актор Дзяніс Тарасенка гаворыць, што ў прафэсійным асяродку шмат хто з сучасных беларускіх актораў з зайздрасьцю глядзіць на “Свабодны тэатар” – беларускую трупу, якая не залежыць ад дзяржавы і найбольш гастралюе за мяжой:
“Мне сустракаліся акторы вельмі бедныя духоўна і маральна. Іх найперш цікавіць не мастацтва, іх цікавіць узровень заробку, і ўсё”.
Зрэшты, “Свабодны тэатар” карыстаецца вялікай папулярнасьцю ў беларускіх тэатральных гурманаў. Больш за тое, магчымасьць патрапіць на спэктакль “падпольнай трупы” – свайго кшталту знак далучанасьці да элітнага кола.
Рэжысэр тэатру Ўладзімер Шчэрбань гаворыць, што пастаянны міліцэйскі ціск можа стамляць адно фізычна:
“Стамляе ня гэта. Стамляюць пастаянныя хлусьня і фальш”.
Мікалай Халезін: “Улады хочуць, каб мы зьехалі з краіны”, 24.08.2007 К.Бэнэдэці: “Мы пабачылі шмат людзей эўрапейскага мысьленьня”, 24.08.2007 Міліцыя вырашыла не замінаць спэктаклю "Свабоднага тэатру", 23.08.2007