Сярод іншага Ўладзімер Банцэвіч абвінавачаны ў тым, што займаўся зборам лекавых траў, якія праз інтэрнэт і спэцыялізаваныя выданьні рэалізоўваў ў якасьці травяных сумесяў хворым людзям. Міністэрства аховы здароўя палічыла, што прыватнік ня мае права займацца гэтым безь ліцэнзіі. Пазыцыя Мінсельгасхарчу – для нарыхтоўкі зёлак ліцэнзія не патрэбная – у канфліктнай сытуацыі ня ўлічвалася.
Трава за 90 тысяч даляраў?
За некалькі гадоў дзейнасьці, як вырашыў суд Кобрынскага раёну, памер прыбытку Банцэвіча склаў звыш 170 мільёнаў рублёў. З улікам судовых выдаткаў агульная сума ўчыненай дзяржаве страты перавысіла 90 тысяч даляраў. Сам фэрмэр быў асуджаны да 3,5 гадоў адбываньня пакараньня на так званай “хіміі”. І толькі з улікам таго, што асуджаных папросту няма чым карміць, Банцэвічу дазволена адбываць пакараньне дома. Штовечар ён тэлефануе ў камэндатуру і паведамляе пра сваё месца знаходжаньня.
Жонка спадара Банцэвіча, Тацяна Іванаўна, расказвае: экспрапрыяцыю праводзілі гвалтоўна, без усялякага папярэджаньня:
“Прыляцелі, усё пахапалі. У мяне ледзьве інфаркт ня здарыўся – так мяне давялі! Муж якраз быў у полі, зьбіраў памідоры. А яны без папярэджаньня наляцелі: пускай у хату, бо інакш на цябе пратакол складзём і ўвогуле забяром куды трэба. Я напалохалася, папрасіла суседзяў, каб мужа з поля прывезьлі. Як толькі ён прыехаў, тыя адразу ж пачалі выносіць з хаты ўсё, што было ў іх вызначана для першага разу. Сказалі: празь месяц зноў прыедзем і астатняе забяром. Што рабіць? Ня ведаю. Дапамажыце! Мы ж жылі сумленна, за ўсё плацілі. Атрымалася, што за жыцьцё так нічога й не зарабілі?”
Карэспандэнт: “А што забралі ўвогуле?”
“У нас была працоўная машына (“Опэль Франтэра” 1993 году) і старэнькая “Аўдзі” – сын на ёй езьдзіў. Я прасіла: усё забірайце, толькі пакіньце машыну – хоць памідоры прадамо. Нават слухаць не захацелі. Дом-склад забралі. Ну, яны ж яго нікуды не павезьлі. Але сказалі, што прадаваць будуць. Таксама музычны цэнтар, кампутар (ён лічыўся на фэрмэрскай гаспадарцы). Але ня слухаюць, ні папер не глядзяць – нічога. Радыётэлефон забралі. Папярэдзілі, што й мабільнік забяруць... Я ўвогуле не ўяўляю, як жыць. Тэлефанавала ў адміністрацыю прэзыдэнта: як нам хоць на хлеб зарабіць? А там у адказ: у вас сваякі ёсьць, няхай дапамогуць. Вось і падумайце, што яны гавораць”.
Прысуд ёсьць, а злачынства няма?
Фэрмэрскую гаспадарку Банцэвічаў я наведваў зусім нядаўна. Адразу адчуваецца: гаспадар тут руплівы і кваліфікаваны. Да таго ж, бяз шкодных звычак. Былы галоўны аграном калгасу, Банцэвіч не дазваляў расслабіцца ні сабе, ні жонцы. Усю зямлю апрацоўвалі самі, ні на кога не разьлічвалі. Паміж зборам зёлак даглядалі парнікі, зьбіраліся будаваць фэрму паўлінаў. Аднак апошнія тры гады – кажа Ўладзімер Банцэвіч – давялося сканцэнтравацца зусім на іншай сфэры:
“Напачатку 2004 году да мяне сталі выстаўляць прэтэнзіі. Адразу фінансавая паліцыя ўзяла дакумэнты – нібыта, на праверку. І атрымалася, што да самога суду гэта цягнулася амаль два гады. Цягалі амаль празь дзень, пагражалі, нэрвовую сыстэму псавалі. Прымусілі акт падпісаць па травах, якіх я ўвогуле ніколі не высяваў. У тэчках крымінальнай справы дагэтуль значыцца тое, чаго я не рабіў, але за што мяне асудзілі. Атрымліваецца, прысуд ёсьць, а злачынства няма. Прымусілі падпісаць, што, нібыта, траву душыцу высяваў”.
Карэспандэнт: “А яе што – нельга ўвогуле высяваць?”
“Можна. Чаму ж? Гэта яны лічаць, што нельга, і прыраўноўваюць яе ледзьве не да наркотыкаў. Але ж яна ў чайныя напоі ўваходзіць, якія ўжо даўно распрацаваны. І я яе таксама нарыхтоўваў, каб гарбату рабіць. Ды не атрымалася. У выніку па нейкай несапраўднай паперцы асудзілі. А потым аказалася, што на любую траву пры нарыхтоўцы не патрэбна ліцэнзія. І фактычна суды ідуць не для таго, каб мяне абараніць, але каб абараніць тых, хто асудзіў мяне”.
На апусьцелым падворку Банцэвічаў цяпер гаспадараць паўліны. Зь дзясятак экзатычных птушак, якія меліся стаць асновай будучай фэрмы, пад канфіскацыю пакуль не патрапілі. Зрэшты, судовыя выканаўцы абяцалі вярнуцца...
Свайго “працоўнага каня” (старэнькі джып) фэрмэр ужо страціў
Банцэвічы і паўліны бядуюць разам
Трава за 90 тысяч даляраў?
За некалькі гадоў дзейнасьці, як вырашыў суд Кобрынскага раёну, памер прыбытку Банцэвіча склаў звыш 170 мільёнаў рублёў. З улікам судовых выдаткаў агульная сума ўчыненай дзяржаве страты перавысіла 90 тысяч даляраў. Сам фэрмэр быў асуджаны да 3,5 гадоў адбываньня пакараньня на так званай “хіміі”. І толькі з улікам таго, што асуджаных папросту няма чым карміць, Банцэвічу дазволена адбываць пакараньне дома. Штовечар ён тэлефануе ў камэндатуру і паведамляе пра сваё месца знаходжаньня.
Жонка спадара Банцэвіча, Тацяна Іванаўна, расказвае: экспрапрыяцыю праводзілі гвалтоўна, без усялякага папярэджаньня:
“Прыляцелі, усё пахапалі. У мяне ледзьве інфаркт ня здарыўся – так мяне давялі! Муж якраз быў у полі, зьбіраў памідоры. А яны без папярэджаньня наляцелі: пускай у хату, бо інакш на цябе пратакол складзём і ўвогуле забяром куды трэба. Я напалохалася, папрасіла суседзяў, каб мужа з поля прывезьлі. Як толькі ён прыехаў, тыя адразу ж пачалі выносіць з хаты ўсё, што было ў іх вызначана для першага разу. Сказалі: празь месяц зноў прыедзем і астатняе забяром. Што рабіць? Ня ведаю. Дапамажыце! Мы ж жылі сумленна, за ўсё плацілі. Атрымалася, што за жыцьцё так нічога й не зарабілі?”
Карэспандэнт: “А што забралі ўвогуле?”
“У нас была працоўная машына (“Опэль Франтэра” 1993 году) і старэнькая “Аўдзі” – сын на ёй езьдзіў. Я прасіла: усё забірайце, толькі пакіньце машыну – хоць памідоры прадамо. Нават слухаць не захацелі. Дом-склад забралі. Ну, яны ж яго нікуды не павезьлі. Але сказалі, што прадаваць будуць. Таксама музычны цэнтар, кампутар (ён лічыўся на фэрмэрскай гаспадарцы). Але ня слухаюць, ні папер не глядзяць – нічога. Радыётэлефон забралі. Папярэдзілі, што й мабільнік забяруць... Я ўвогуле не ўяўляю, як жыць. Тэлефанавала ў адміністрацыю прэзыдэнта: як нам хоць на хлеб зарабіць? А там у адказ: у вас сваякі ёсьць, няхай дапамогуць. Вось і падумайце, што яны гавораць”.
Прысуд ёсьць, а злачынства няма?
Фэрмэрскую гаспадарку Банцэвічаў я наведваў зусім нядаўна. Адразу адчуваецца: гаспадар тут руплівы і кваліфікаваны. Да таго ж, бяз шкодных звычак. Былы галоўны аграном калгасу, Банцэвіч не дазваляў расслабіцца ні сабе, ні жонцы. Усю зямлю апрацоўвалі самі, ні на кога не разьлічвалі. Паміж зборам зёлак даглядалі парнікі, зьбіраліся будаваць фэрму паўлінаў. Аднак апошнія тры гады – кажа Ўладзімер Банцэвіч – давялося сканцэнтравацца зусім на іншай сфэры:
“Напачатку 2004 году да мяне сталі выстаўляць прэтэнзіі. Адразу фінансавая паліцыя ўзяла дакумэнты – нібыта, на праверку. І атрымалася, што да самога суду гэта цягнулася амаль два гады. Цягалі амаль празь дзень, пагражалі, нэрвовую сыстэму псавалі. Прымусілі акт падпісаць па травах, якіх я ўвогуле ніколі не высяваў. У тэчках крымінальнай справы дагэтуль значыцца тое, чаго я не рабіў, але за што мяне асудзілі. Атрымліваецца, прысуд ёсьць, а злачынства няма. Прымусілі падпісаць, што, нібыта, траву душыцу высяваў”.
Карэспандэнт: “А яе што – нельга ўвогуле высяваць?”
“Можна. Чаму ж? Гэта яны лічаць, што нельга, і прыраўноўваюць яе ледзьве не да наркотыкаў. Але ж яна ў чайныя напоі ўваходзіць, якія ўжо даўно распрацаваны. І я яе таксама нарыхтоўваў, каб гарбату рабіць. Ды не атрымалася. У выніку па нейкай несапраўднай паперцы асудзілі. А потым аказалася, што на любую траву пры нарыхтоўцы не патрэбна ліцэнзія. І фактычна суды ідуць не для таго, каб мяне абараніць, але каб абараніць тых, хто асудзіў мяне”.
На апусьцелым падворку Банцэвічаў цяпер гаспадараць паўліны. Зь дзясятак экзатычных птушак, якія меліся стаць асновай будучай фэрмы, пад канфіскацыю пакуль не патрапілі. Зрэшты, судовыя выканаўцы абяцалі вярнуцца...
Свайго “працоўнага каня” (старэнькі джып) фэрмэр ужо страціў
Банцэвічы і паўліны бядуюць разам
