На прэзэнтацыі кнігі Паўла Севярынца выступілі літаратары і палітыкі. Сярод іх – Генадзь Бураўкін, Уладзімер Някляеў, Сяргей Законьнікаў, Мікола Статкевіч, Вячаслаў Сіўчык. Шмат хто папярэджваў прамовы словамі, што стаіць сьпякота і казаць трэба карацей. Аднак прамовы зацягнуліся болей як на гадзіну, а калі людзі выходзілі зь сядзібы, на Менск паліўся цёплы дождж і над горадам стала вясёлка. Добры знак для кнігі, якая пачалася з турмы, прысуду і лесапавалу ў беларускай глыбінцы.
Паводле выступоўцаў, якія наведвалі Паўла на “хіміі”, малады палітык стаў для жыхароў Малога Сітна гэткай самай вясёлкай. Аляксандр Мілінкевіч згадаў пра свой візыт да Севярынца:
“Калі я да яго падыходжу, то шчыра хачу стаць лепшым. Хачу трошкі падцягнуць жывот. Хачу, каб мае вочы выпраменьвалі такое ж сьвятло, як у яго, нават калі стомлены. І гэтак ня я адзіны. Памятаю нашу першую паездку да яго. Страшэнная завея, гразь, мы ў Сітне, але яшчэ ня ведам, куды нам дакладна. І ідзе па Малым Сітне маладая жанчына, поўная і абсалютна нецьвярозая. І мы пытаемся: вось прыехалі да Паўла Севярынца, дзе ён тут сядзіць? І раптам яна, як і я казаў, уся гэтак выпростваецца, становіцца, здаецца, амаль цьвярозай. Мы просім паказаць, куды нам ехаць, але яна не дае нам гэтага рабіць, ідзе і праз фортку расказвае, што зрабіў Павал у гэтым Сітне. З таго, што яна казала, я выдатна памятаю дзьве рэчы. Яна кажа: гэты чалавек дае нам надзею на лепшае і зь ім нам тут сьвятлей”.
Ідэя штотыднёвых артыкулаў з Малога Сітна нарадзілася ў рэдактара “Нашай нівы” Андрэя Дынька ў той момант, калі ён суправаджаў Паўла Севярынца на “хімію”. Палітык прыняў прапанову і ніводнага разу не падвёў рэдактара. Паводле Андрэя Дынька, Павал Севярынец ня проста пісаў рэпартажы пра тое, як жывуць вяскоўцы, як п’юць прывезеную з Расеі “максімку” ды ціха змагаюцца з начальствам. Дасьледаваньне Севярынца мела вынікам выснову пра тое, што Беларусь жывая насуперак усім пэсымістычным дыягназам.
Пісьменьнік Уладзімер Арлоў назваў Паўла Севярныца адным з найлепшых сучасных публіцыстаў Беларусі і захапляўся яго здольнасьцю тварыць ў самых цяжкіх умовах:
“Адна рэч – напісаць адзін бліскучы артыкул, другі, трэці. Але пісаць кожны тыдзень, пасьля лесапавалу, пасьля лесапагрузкі... Напісаць 79 такіх бліскучых тэкстаў – гэта зможа ня кожны”.
Павал Севярынец на прэзэнтацыі падзякаваў людзям, якія падтрымлівалі яго сваімі лістамі. Аказваецца, вядомы гісторык Анатоль Грыцкевіч амаль кожны тыдзень ліставаўся з “хімікам” Севярынцам. У тым ліку інструктаваў яго як дасьледчыка. Паводле Анатоля Грыцкевіча, Павал Севярынец навукова даказаў, што ў Малым Сітне ў XVIII стагодзьдзі быў фарпост беларуска-літоўскай дзяржавы на мяжы з Расеяй. Палітык, літаратар, гісторык Павал Севярынец ува ўсіх сфэрах дасьледуе адну тэму – захаваньне Беларусі, яе адраджэньне.
Сёньня Павал Севярынец пачуў шмат камплімэнтаў з вуснаў вядомых і паважаных людзей. Я запытаўся ў аўтара кнігі “Лісты з лесу”, што ён адчувае:
“Адчуваю велізарную адказнасьць. Ведаю, што самае галоўнае, што мусіць зараз адчуць кожны беларус, гэта адказнасьць за ўсё, што адбываецца. Боль за тое, што адбываецца. У Малым Сітне гэта таксама былі галоўныя пачуцьці”.
Паводле выступоўцаў, якія наведвалі Паўла на “хіміі”, малады палітык стаў для жыхароў Малога Сітна гэткай самай вясёлкай. Аляксандр Мілінкевіч згадаў пра свой візыт да Севярынца:
“Калі я да яго падыходжу, то шчыра хачу стаць лепшым. Хачу трошкі падцягнуць жывот. Хачу, каб мае вочы выпраменьвалі такое ж сьвятло, як у яго, нават калі стомлены. І гэтак ня я адзіны. Памятаю нашу першую паездку да яго. Страшэнная завея, гразь, мы ў Сітне, але яшчэ ня ведам, куды нам дакладна. І ідзе па Малым Сітне маладая жанчына, поўная і абсалютна нецьвярозая. І мы пытаемся: вось прыехалі да Паўла Севярынца, дзе ён тут сядзіць? І раптам яна, як і я казаў, уся гэтак выпростваецца, становіцца, здаецца, амаль цьвярозай. Мы просім паказаць, куды нам ехаць, але яна не дае нам гэтага рабіць, ідзе і праз фортку расказвае, што зрабіў Павал у гэтым Сітне. З таго, што яна казала, я выдатна памятаю дзьве рэчы. Яна кажа: гэты чалавек дае нам надзею на лепшае і зь ім нам тут сьвятлей”.
Ідэя штотыднёвых артыкулаў з Малога Сітна нарадзілася ў рэдактара “Нашай нівы” Андрэя Дынька ў той момант, калі ён суправаджаў Паўла Севярынца на “хімію”. Палітык прыняў прапанову і ніводнага разу не падвёў рэдактара. Паводле Андрэя Дынька, Павал Севярынец ня проста пісаў рэпартажы пра тое, як жывуць вяскоўцы, як п’юць прывезеную з Расеі “максімку” ды ціха змагаюцца з начальствам. Дасьледаваньне Севярынца мела вынікам выснову пра тое, што Беларусь жывая насуперак усім пэсымістычным дыягназам.
Пісьменьнік Уладзімер Арлоў назваў Паўла Севярныца адным з найлепшых сучасных публіцыстаў Беларусі і захапляўся яго здольнасьцю тварыць ў самых цяжкіх умовах:
“Адна рэч – напісаць адзін бліскучы артыкул, другі, трэці. Але пісаць кожны тыдзень, пасьля лесапавалу, пасьля лесапагрузкі... Напісаць 79 такіх бліскучых тэкстаў – гэта зможа ня кожны”.
Павал Севярынец на прэзэнтацыі падзякаваў людзям, якія падтрымлівалі яго сваімі лістамі. Аказваецца, вядомы гісторык Анатоль Грыцкевіч амаль кожны тыдзень ліставаўся з “хімікам” Севярынцам. У тым ліку інструктаваў яго як дасьледчыка. Паводле Анатоля Грыцкевіча, Павал Севярынец навукова даказаў, што ў Малым Сітне ў XVIII стагодзьдзі быў фарпост беларуска-літоўскай дзяржавы на мяжы з Расеяй. Палітык, літаратар, гісторык Павал Севярынец ува ўсіх сфэрах дасьледуе адну тэму – захаваньне Беларусі, яе адраджэньне.
Сёньня Павал Севярынец пачуў шмат камплімэнтаў з вуснаў вядомых і паважаных людзей. Я запытаўся ў аўтара кнігі “Лісты з лесу”, што ён адчувае:
“Адчуваю велізарную адказнасьць. Ведаю, што самае галоўнае, што мусіць зараз адчуць кожны беларус, гэта адказнасьць за ўсё, што адбываецца. Боль за тое, што адбываецца. У Малым Сітне гэта таксама былі галоўныя пачуцьці”.
Павал Севярынец быў пакараны двума гадамі абмежаваньня свабоды – суд у Менску палічыў яго вінаватым у арганізацыі ў 2004 годзе мітынгу пратэсту супроць вынікаў рэфэрэндуму, які дазволіў Аляксандру Лукашэнку вылучацца трэці раз на пасаду прэзыдэнта. З “хіміі” Паўла Севярынца вызвалілі сёлета ў траўні на чатыры месяцы раней, чым меў скончыцца тэрмін пакараньня.
Павал Севярынец: “Любая беларуская вёсачка вартая шматтомніка”, 15.08.2007