“Советская Белоруссия” ў 1947 годзе паведамляе з пракуратуры БССР: “Рабочыя тытунёвай фабрыкі ў горадзe Менску Гамбэрг Аляксандар, Арцюхоў Віктар, Лук’янава Надзея і Качкарова Клаўдзія падчас працы скралі з набіўнога цэху фабрыкі 2.400 штук папярос. На падставе арт.2 Указу ад 4 чэрвеня 1947 году “Аб крымінальнай адказнасьці за крадзёж дзяржаўнай і грамадзкай маёмасьці” Менскім абласным судом асуджаны: Гамбэрг — на 15 гадоў, Арцюхоў — на 12 гадоў, Лук’янава і Качкарова — на 10 гадоў зьняволеньня ў папраўча-працоўных лягерах”.
На старонках “Вечернего Минска” ў 1977 годзе навуковы супрацоўнік А.Чуднікава даводзіць: “Усе рэлігіі строга сачылі і сочаць, каб чалавек не паўстаў на поўны рост, не асэнсоўваў уласнага сапраўднага прадвызначэньня. Бо, іначай, бог яму ня будзе патрэбен. Яны прыдушваюць у людзях найбольш каштоўнае — волю, пачуцьцё ўласнай годнасьці, веру ў сябе, сеючы ўзамен гэтага смутак і безвыходнасьць... Такая псыхалягічная ўстаноўка за адзіную мэту бачыць тое, каб зрабіць чалавека прыдатным для бога, а не для людзей, для шчасьця”.
“Знамя юности”, год 1987. Начальнік Віцебскага АУУС Мечыслаў Грыб прызнаецца: “Нам даводзіцца сустракацца са свайго роду кругавой парукай, калі жыхары, скажам, вёскі добра ведаюць, што суседзі гоняць самагон, але маўчаць. Часам нават дэпутаты, камсамольскія актывісты робяць выгляд, што іх хата — з краю. Ці не таму больш за 90 працэнтаў самагонаварэньня выяўлена супрацоўнікамі міліцыі? Хіба не зразумела, што без дапамогі грамадзкасьці мы ня зможам пакончыць са згаданай нясьцерпнай зьявай?”
На старонках “Вечернего Минска” ў 1977 годзе навуковы супрацоўнік А.Чуднікава даводзіць: “Усе рэлігіі строга сачылі і сочаць, каб чалавек не паўстаў на поўны рост, не асэнсоўваў уласнага сапраўднага прадвызначэньня. Бо, іначай, бог яму ня будзе патрэбен. Яны прыдушваюць у людзях найбольш каштоўнае — волю, пачуцьцё ўласнай годнасьці, веру ў сябе, сеючы ўзамен гэтага смутак і безвыходнасьць... Такая псыхалягічная ўстаноўка за адзіную мэту бачыць тое, каб зрабіць чалавека прыдатным для бога, а не для людзей, для шчасьця”.
“Знамя юности”, год 1987. Начальнік Віцебскага АУУС Мечыслаў Грыб прызнаецца: “Нам даводзіцца сустракацца са свайго роду кругавой парукай, калі жыхары, скажам, вёскі добра ведаюць, што суседзі гоняць самагон, але маўчаць. Часам нават дэпутаты, камсамольскія актывісты робяць выгляд, што іх хата — з краю. Ці не таму больш за 90 працэнтаў самагонаварэньня выяўлена супрацоўнікамі міліцыі? Хіба не зразумела, што без дапамогі грамадзкасьці мы ня зможам пакончыць са згаданай нясьцерпнай зьявай?”
