Спадар: “Безумоўна. Карабок цукерак, пляшку каньяку. З 8 сакавіка, з Новым годам трэба павіншаваць? Гэта дзікунства – не паднесьці цяпер падарунку лекару”.
Карэспандэнтка: “А грошы давалі?”
Спадар: “Грошай ніколі не даваў. Ганьба – даваць грошы. Тым больш, цяперашнія грошы. Каб яшчэ даляры ці золата...”
Спадар: “Даваў грошы начальству. За тое, каб на працы пакінулі, ня звольнілі”.
Бабуля: “Раней хадзіла да лекара – насіла шакалядкі. Цяпер лекара не выклікаю, бо яны толькі й чакаюць, каб ім давалі больш грошай”.
Спадарыня: “Хабар даю пастаянна. У шпіталі кропельніца – 5 тысяч. Хай бы лекары ня бралі. Але ж бяруць!”
Спадарыня: “Наконт хабару – ня ведаю. А вось падзячлівыя дарункі даводзілася. Я не лічу хабарам каробку цукерак”.
Спадарыня: “Мне спрабавалі даць па службе. А самой даваць не даводзілася”.
Карэспандэнтка: “Вы займалі высокую пасаду?”
Спадарыня: “Так, дастаткова высокую. Але сама не брала”.
Спадарыня: “Даводзілася, і не аднойчы. І грашыма таксама. Каб вырашыць кватэрнае пытаньне, давала даволі буйную суму – можна было купіць норкавую шубу: 2 700 даляраў. Усе астатнія выпадкі я не лічу хабарам. Гэта падзяка за добрыя справы. Ніхто нават не намякаў, усе адмаўляліся, але мне самой хацелася зрабіць такі жэст”.
Жанчына: “Так, даводзілася. За тое, каб прынялі дзіця ў музычную школу. Да хабару казалі, што ў дзіцяці няма ні слыху, ні голасу, атрымаўшы ж хабар – маўляў, Моцарт адпачывае.
Спадар: “Толькі па дробязях. Гэта нават нельга назваць хабарам, падзяка толькі”.
Спадар: “Канечне, даводзілася. За розныя дробныя паслугі. Да прыкладу, прыйдзеш да стаматоляга – чаму б не падараваць карабок цукерак ці пляшку каньяку?” А па-буйному не даваў – у мяне папросту няма вялікіх грошай”.
Спадар: “Я думаю, усе калі-небудзь давалі. Розныя сумы”.
Карэспандэнтка: “А якія сумы, якія лічбы фігуруюць? І за што?”
Спадар: “Самая вялікая – лічба з трыма нулямі. У далярах. За што? За такое садзяць”.
Дзядок: “І мне не давалі, і я не даваў. Не паверыце – працаваў усё жыцьцё ў сыстэме забесьпячэньня. А хабару ні разу нікому не даваў”.
Спадарыня: “Даводзілася. Цукеркі давала, каньяк на знак падзякі”.
Спадар: “Мне не даводзілася даваць”.
Спадарыня: “Давалі, канечне, калі зубы ставіла. Зараз ужо новыя давядзецца ставіць. І – зноў даваць”.
Карэспандэнтка: “А грошы давалі?”
Спадар: “Грошай ніколі не даваў. Ганьба – даваць грошы. Тым больш, цяперашнія грошы. Каб яшчэ даляры ці золата...”
Спадар: “Даваў грошы начальству. За тое, каб на працы пакінулі, ня звольнілі”.
Бабуля: “Раней хадзіла да лекара – насіла шакалядкі. Цяпер лекара не выклікаю, бо яны толькі й чакаюць, каб ім давалі больш грошай”.
Спадарыня: “Хабар даю пастаянна. У шпіталі кропельніца – 5 тысяч. Хай бы лекары ня бралі. Але ж бяруць!”
Спадарыня: “Наконт хабару – ня ведаю. А вось падзячлівыя дарункі даводзілася. Я не лічу хабарам каробку цукерак”.
Спадарыня: “Мне спрабавалі даць па службе. А самой даваць не даводзілася”.
Карэспандэнтка: “Вы займалі высокую пасаду?”
Спадарыня: “Так, дастаткова высокую. Але сама не брала”.
Спадарыня: “Даводзілася, і не аднойчы. І грашыма таксама. Каб вырашыць кватэрнае пытаньне, давала даволі буйную суму – можна было купіць норкавую шубу: 2 700 даляраў. Усе астатнія выпадкі я не лічу хабарам. Гэта падзяка за добрыя справы. Ніхто нават не намякаў, усе адмаўляліся, але мне самой хацелася зрабіць такі жэст”.
Жанчына: “Так, даводзілася. За тое, каб прынялі дзіця ў музычную школу. Да хабару казалі, што ў дзіцяці няма ні слыху, ні голасу, атрымаўшы ж хабар – маўляў, Моцарт адпачывае.
Спадар: “Толькі па дробязях. Гэта нават нельга назваць хабарам, падзяка толькі”.
Спадар: “Канечне, даводзілася. За розныя дробныя паслугі. Да прыкладу, прыйдзеш да стаматоляга – чаму б не падараваць карабок цукерак ці пляшку каньяку?” А па-буйному не даваў – у мяне папросту няма вялікіх грошай”.
Спадар: “Я думаю, усе калі-небудзь давалі. Розныя сумы”.
Карэспандэнтка: “А якія сумы, якія лічбы фігуруюць? І за што?”
Спадар: “Самая вялікая – лічба з трыма нулямі. У далярах. За што? За такое садзяць”.
Дзядок: “І мне не давалі, і я не даваў. Не паверыце – працаваў усё жыцьцё ў сыстэме забесьпячэньня. А хабару ні разу нікому не даваў”.
Спадарыня: “Даводзілася. Цукеркі давала, каньяк на знак падзякі”.
Спадар: “Мне не даводзілася даваць”.
Спадарыня: “Давалі, канечне, калі зубы ставіла. Зараз ужо новыя давядзецца ставіць. І – зноў даваць”.
