Студэнтка: “Напэўна, у Расеі. Там у мяне шмат радні”.
Ейная сяброўка: “Я б папрацавала ў Польшчы. Там магчымасьцяў больш, каб знайсьці працу з добрым заробкам”.
Спадарыня: “Калі браць суседнія краіны, то, напэўна, у Расеі. Па-першае, там жыве мая радня. Па-другое, я ўпэўнена, што там знайшла бы працу й падтрымку”.
Спадар: “Хіба што ў Польшчы. Там ёсьць магчымасьць болей зарабіць, а гэта галоўнае”.
Спадарыня: “У Расеі, яны блізкія нам, ды й радні ў мяне там шмат”.
Спадар: “На жаль, мы не мяжуем з Італіяй. А італьянцы вельмі падобныя да беларусаў: яны такія ж па мэнталітэту, па складу розума, мы такія ж экспрэіўныя й эмацыйныя. Але ня ў Польшчы й не ў Прыбалтыйскіх краінах – я іх добра ведаю. Ні хачу ні ва Ўкраіну, ні ў Расею. Я працую тут, у хаце, і мне тут утульна”.
Дзяўчына: “Я б абрала Польшчу”.
Спадар: “Я ўжо 6 гадоў працую за межамі Беларусі й ніколечкі аб гэтым не шкадую. Працую кіроўцам, раней быў у Польшчы, а цяпер у Літве, заробак добры”.
Карэспандэнт: “І ў якой з гэтых краін вам больш падабаецца працаваць?”
Спадар: “Цяпер мне лепей у Літве. Там нашмат болей плоцяць ды й іншая сыстэма аплаты. Я ежджу цяпер па ўсяму сьвету, у Беларусь трапляю адзін раз на 2-3 месяцы, але зарабляю столькі, што тут такое нават бы не сасьніў”.
Спадар: “У Расею, магчыма, паехаў бы..., але гэта таксама пад пытаньнем”.
Карэспандэнт: “А ў Прыбалтыйскія краіны...”
Спадар: “Я гэтыя краіны не люблю, хай яны там сядзяць разам з Амэрыкай у НАТА. Не люблю таксама ні Ўкраіну, ні Польшчу...”
Дзяўчына: “Я б папрацавала ў Польшчы. Гэта найбліжэй да Горадні, ды й мову я ведаю, а таксама часта бывала там у дзяцінстве”.
Хлопец: “Найпрасьцей было б працаваць у Расеі, бо няма межаў з Беларусьсю”.
Спадар: “Чужая краіна – гэта чужая сям’я”.
Ейная сяброўка: “Я б папрацавала ў Польшчы. Там магчымасьцяў больш, каб знайсьці працу з добрым заробкам”.
Спадарыня: “Калі браць суседнія краіны, то, напэўна, у Расеі. Па-першае, там жыве мая радня. Па-другое, я ўпэўнена, што там знайшла бы працу й падтрымку”.
Спадар: “Хіба што ў Польшчы. Там ёсьць магчымасьць болей зарабіць, а гэта галоўнае”.
Спадарыня: “У Расеі, яны блізкія нам, ды й радні ў мяне там шмат”.
Спадар: “На жаль, мы не мяжуем з Італіяй. А італьянцы вельмі падобныя да беларусаў: яны такія ж па мэнталітэту, па складу розума, мы такія ж экспрэіўныя й эмацыйныя. Але ня ў Польшчы й не ў Прыбалтыйскіх краінах – я іх добра ведаю. Ні хачу ні ва Ўкраіну, ні ў Расею. Я працую тут, у хаце, і мне тут утульна”.
Дзяўчына: “Я б абрала Польшчу”.
Спадар: “Я ўжо 6 гадоў працую за межамі Беларусі й ніколечкі аб гэтым не шкадую. Працую кіроўцам, раней быў у Польшчы, а цяпер у Літве, заробак добры”.
Карэспандэнт: “І ў якой з гэтых краін вам больш падабаецца працаваць?”
Спадар: “Цяпер мне лепей у Літве. Там нашмат болей плоцяць ды й іншая сыстэма аплаты. Я ежджу цяпер па ўсяму сьвету, у Беларусь трапляю адзін раз на 2-3 месяцы, але зарабляю столькі, што тут такое нават бы не сасьніў”.
Спадар: “У Расею, магчыма, паехаў бы..., але гэта таксама пад пытаньнем”.
Карэспандэнт: “А ў Прыбалтыйскія краіны...”
Спадар: “Я гэтыя краіны не люблю, хай яны там сядзяць разам з Амэрыкай у НАТА. Не люблю таксама ні Ўкраіну, ні Польшчу...”
Дзяўчына: “Я б папрацавала ў Польшчы. Гэта найбліжэй да Горадні, ды й мову я ведаю, а таксама часта бывала там у дзяцінстве”.
Хлопец: “Найпрасьцей было б працаваць у Расеі, бо няма межаў з Беларусьсю”.
Спадар: “Чужая краіна – гэта чужая сям’я”.
