“Проста крыўдна, разумееце... Калі званок у тры гадзіны ночы і просяць: “Прыедзьце, калі ласка, памірае дзяўчынка”, – або кажуць, што тэрмінова патрэбна анкалягічнай хворай жанчыне кроў, тады ня думаеш ні пра грошы, ні пра што іншае. Ня трэба тых грошай – нясесься ратаваць няшчасных, хворых, зьнякроўленых людзей...
Мы з мужам здавалі кроў вельмі доўга. Мужа ўжо сьпісалі па стане здароўя: выціснулі яго, як лімон... І ўсё. Выходзіць, што раней мы былі патрэбныя, а цяпер ніхто нікому не патрэбны. Дык жа калі мы стукаемся ў дзьверы, іх жа трэба адчыніць.”
Донарка з Магілёва Алена Арашыдзэ – з нагоды праводжанага магілёўскімі донарамі папераджальнага страйку з прычыны адмены льготаў.
