Слухаць:
Спадар: “Істотна — не. Калі памёр мой бацька, далі 80 рублёў дапамогі. Але тады 80 рублёў было як цяпер тысяча”.
Спадар: “Ніколі. Нават калі ў мяне была складаная сытуацыя на працы, ніколі не дапамагалі”.
Спадар: “Ніколі не зьвяртаўся, ніколі не дапамагалі”.
Спадарыня: “Ніколі. Працавала на дзяржаўным прадпрыемстве восем гадоў, два разы зьвярталася па пуцёўку. Але з розных прычынаў адмаўлялі. То занадта малады спэцыяліст, то аддалі пуцёўку камусьці іншаму. Так за восем гадоў ні разу не дапамаглі”.
Спадарыня: “Ніколі. Усё жыцьцё працавала, ні разу нават пуцёўкі не далі”.
Спадарыня: “Дапамагалі. Пуцёўку давалі і ў піянэрскі лягер дзецям. Калі праблемы ў сям’і, бацькі ў мяне памерлі, заўсёды дапамагалі”.
Карэспандэнт: “Ці дапамагалі вам калі-небудзь прафсаюзы?”
Спадарыня: “Пуцёўкі раней давалі. Дзеці езьдзілі ў лягер. А цяпер прафсаюзная арганізацыя ў нас толькі разгортвае сваю дзейнасьць”.
Спадар: “Мне прафсаюз многа дапамагаў. Я працаваў на заводзе, дапамагалі грашыма, калі цяжка было. Калі ў мяне жонка памерла, дапамаглі. Я не крыўдую на прафсаюзы”.
Спадарыня: “Ніколі, нічога. Няма сэнсу ў такіх прафсаюзах”.
Спадарыня: “Не, ніколі”.
Спадарыня: “Дзіця ў лягер адпраўлялі. Пуцёўкамі на аздараўленьне не карысталіся, бо здароўе добрае”.
Спадарыня: “Аднойчы прафсаюзным коштам я езьдзіла адпачываць у санаторый. І ўсё”.
Спадар: “Не дапамагалі. У некаторых выпадках я зьвяртаўся, але прафсаюзы самі не хацелі дапамагаць”.
Спадарыня: “Мо раней, калі працавала на дзяржаўным прадпрыемстве. А цяпер я сама на сябе працую”.
Спадар: “Істотна — не. Калі памёр мой бацька, далі 80 рублёў дапамогі. Але тады 80 рублёў было як цяпер тысяча”.
Спадар: “Ніколі. Нават калі ў мяне была складаная сытуацыя на працы, ніколі не дапамагалі”.
Спадар: “Ніколі не зьвяртаўся, ніколі не дапамагалі”.
Спадарыня: “Ніколі. Працавала на дзяржаўным прадпрыемстве восем гадоў, два разы зьвярталася па пуцёўку. Але з розных прычынаў адмаўлялі. То занадта малады спэцыяліст, то аддалі пуцёўку камусьці іншаму. Так за восем гадоў ні разу не дапамаглі”.
Спадарыня: “Ніколі. Усё жыцьцё працавала, ні разу нават пуцёўкі не далі”.
Спадарыня: “Дапамагалі. Пуцёўку давалі і ў піянэрскі лягер дзецям. Калі праблемы ў сям’і, бацькі ў мяне памерлі, заўсёды дапамагалі”.
Карэспандэнт: “Ці дапамагалі вам калі-небудзь прафсаюзы?”
Спадарыня: “Пуцёўкі раней давалі. Дзеці езьдзілі ў лягер. А цяпер прафсаюзная арганізацыя ў нас толькі разгортвае сваю дзейнасьць”.
Спадар: “Мне прафсаюз многа дапамагаў. Я працаваў на заводзе, дапамагалі грашыма, калі цяжка было. Калі ў мяне жонка памерла, дапамаглі. Я не крыўдую на прафсаюзы”.
Спадарыня: “Ніколі, нічога. Няма сэнсу ў такіх прафсаюзах”.
Спадарыня: “Не, ніколі”.
Спадарыня: “Дзіця ў лягер адпраўлялі. Пуцёўкамі на аздараўленьне не карысталіся, бо здароўе добрае”.
Спадарыня: “Аднойчы прафсаюзным коштам я езьдзіла адпачываць у санаторый. І ўсё”.
Спадар: “Не дапамагалі. У некаторых выпадках я зьвяртаўся, але прафсаюзы самі не хацелі дапамагаць”.
Спадарыня: “Мо раней, калі працавала на дзяржаўным прадпрыемстве. А цяпер я сама на сябе працую”.