Прапанова Фёдара Германовіча забараніць працу камэрцыйных шапікаў прагучала на апэратыўнай нарадзе ў Менгарвыканкаме 18 чэрвеня.
Сёньня намесьнік кіраўніка Менскага гарадзкога цэнтру гігіены і эпідэміялёгіі Віктар Чаўноў тлумачыў выказваньні свайго начальніка:
“Ды ніякая гэта не ініцыятыва. Звычайная руцінная праца, ужо надакучыла тлумачыць. Наша паўсядзённая праца, а хтосьці нейкую хвалю ўзьняў... Звычайная праверка шапіка ці крамы заканчваецца чым? Калі ёсьць недахопы, значыць, зачыняем на сандзень ці да таго моманту, пакуль недахопы ня будуць зьліквідаваныя. Выявілі – закрываюцца, адкрываюцца. Гэта звычайная праца санслужбаў. У прыцэл санітараў таксама трапляе стан ўпарадкаванасьці тэрыторыі. То бок, навядзеньне парадку, як звычайна, вакол кіёску. І кожны выпадак разглядаецца асобна. Штодзень мы адкрываем ці закрываем якіясьці аб’екты -- то цырульню, то краму, але ніколі не было такога ажыятажу”.
Дылема: зручнасьць ці эстэтыка?
На адной з вуліцаў Менску ў камэрцыйным шапіку спадарыня набывае мінэралку. Пераказваю ёй прапанову кіраўніка Санітарнай службы Менску. Спадарыня камэнтуе так: чарговым разам ахвяруюць зручнасьцю дзеля эстэтыкі:
“Вядома ж, зручна. Асабліва, калі з працы едзеш, па дарозе нейкую дробязь набыць, тую ж шакалядку ці бутэлечку піва. Я ўвогуле зьдзіўляюся: чаму ў нашай краіне ўсё імкнуцца рабіць як бы не для людзей? Можа ўрэшце і будзе ўсё прыгожа, санітарна, але -- нязручна. А хацелася б, каб было ўсё ж для чалавека больш, а не для прыгажосьці”.
Гаспадар аднаго з шапікаў у цэнтры гораду прадстаўляецца Вадзімам. Ён кажа, што апошнія некалькі гадоў ён чакае ліквідацыі свайго бізнэсу. Да гісторыі з санітарным станам прылеглых тэрыторыя, кажа Вадзім, уладальнікаў кіёскаў вінавацілі ў папулярызацыі піва, бо яны гандлююць гэтым напоем.
“Ды папулісцкая абсалютная мера. Проста як мне падаецца, гэта спроба зьняць з сябе ўсялякую адказнасьць. Калі нешта дзесьці здарыцца (нехта абапіўся піва і даў камусьці па мордзе), то чыноўнікі пасьпяшаюцца сказаць: усё, што маглі, мы зрабілі. То бок, праблемы зьліквідавалі пад корань. Але ўлады самі правакуюць канфлікты, яны на гэтай глебе пастаянна ўзьнікаюць. У рознай ступені ўдаецца іх прыцішваць, але канфлікты правакуюцца проста самімі гэтымі забаронамі”.
“Будзем гандляваць з-пад прылаўкаў”
Бальшыня шапікаў – прыватныя. Калі іх зьліквідаваць, некалькі сотняў людзей застануцца бяз працы. Адзін з актывістаў прадпрымальніцкага руху Анатоль Шумчанка спадзяецца, што прадпрымальнікі змогуць абараніць свае інтарэсы ў канфлікце:
“Увогуле прадпрымальніцтва на сёньняшні дзень знаходзіцца зусім у падвешаным стане. Але я хачу сказаць вось што: нягледзячы ні на якія ўказы, дэкрэты, пастановы, мы выжывем і будзем жывей за ўсіх жывых. Гэта калі па сутнасьці. Калі мы нават непатрэбныя гэтай дзяржаве, то самае галоўнае, што мы патрэбны людзям. Гэта самае важнае, таму і мы будзем. Сыдзем цень, калі запатрабуецца, дзесьці з-пад прылаўка гандляваць будзем, кудысьці па хатах разьбяжымся. Але мы выжывем. А ў дурнях застанецца сама дзяржава, якая ня хоча разумець элемэнтарных рэчаў: з намі трэба сябраваць, “мілаваць” і “песьціць”. Толькі ня так, як Лукашэнка “любіць” апазыцыю”.
Сёньня намесьнік кіраўніка Менскага гарадзкога цэнтру гігіены і эпідэміялёгіі Віктар Чаўноў тлумачыў выказваньні свайго начальніка:
“Ды ніякая гэта не ініцыятыва. Звычайная руцінная праца, ужо надакучыла тлумачыць. Наша паўсядзённая праца, а хтосьці нейкую хвалю ўзьняў... Звычайная праверка шапіка ці крамы заканчваецца чым? Калі ёсьць недахопы, значыць, зачыняем на сандзень ці да таго моманту, пакуль недахопы ня будуць зьліквідаваныя. Выявілі – закрываюцца, адкрываюцца. Гэта звычайная праца санслужбаў. У прыцэл санітараў таксама трапляе стан ўпарадкаванасьці тэрыторыі. То бок, навядзеньне парадку, як звычайна, вакол кіёску. І кожны выпадак разглядаецца асобна. Штодзень мы адкрываем ці закрываем якіясьці аб’екты -- то цырульню, то краму, але ніколі не было такога ажыятажу”.
Дылема: зручнасьць ці эстэтыка?
На адной з вуліцаў Менску ў камэрцыйным шапіку спадарыня набывае мінэралку. Пераказваю ёй прапанову кіраўніка Санітарнай службы Менску. Спадарыня камэнтуе так: чарговым разам ахвяруюць зручнасьцю дзеля эстэтыкі:
“Вядома ж, зручна. Асабліва, калі з працы едзеш, па дарозе нейкую дробязь набыць, тую ж шакалядку ці бутэлечку піва. Я ўвогуле зьдзіўляюся: чаму ў нашай краіне ўсё імкнуцца рабіць як бы не для людзей? Можа ўрэшце і будзе ўсё прыгожа, санітарна, але -- нязручна. А хацелася б, каб было ўсё ж для чалавека больш, а не для прыгажосьці”.
Гаспадар аднаго з шапікаў у цэнтры гораду прадстаўляецца Вадзімам. Ён кажа, што апошнія некалькі гадоў ён чакае ліквідацыі свайго бізнэсу. Да гісторыі з санітарным станам прылеглых тэрыторыя, кажа Вадзім, уладальнікаў кіёскаў вінавацілі ў папулярызацыі піва, бо яны гандлююць гэтым напоем.
“Ды папулісцкая абсалютная мера. Проста як мне падаецца, гэта спроба зьняць з сябе ўсялякую адказнасьць. Калі нешта дзесьці здарыцца (нехта абапіўся піва і даў камусьці па мордзе), то чыноўнікі пасьпяшаюцца сказаць: усё, што маглі, мы зрабілі. То бок, праблемы зьліквідавалі пад корань. Але ўлады самі правакуюць канфлікты, яны на гэтай глебе пастаянна ўзьнікаюць. У рознай ступені ўдаецца іх прыцішваць, але канфлікты правакуюцца проста самімі гэтымі забаронамі”.
“Будзем гандляваць з-пад прылаўкаў”
Бальшыня шапікаў – прыватныя. Калі іх зьліквідаваць, некалькі сотняў людзей застануцца бяз працы. Адзін з актывістаў прадпрымальніцкага руху Анатоль Шумчанка спадзяецца, што прадпрымальнікі змогуць абараніць свае інтарэсы ў канфлікце:
“Увогуле прадпрымальніцтва на сёньняшні дзень знаходзіцца зусім у падвешаным стане. Але я хачу сказаць вось што: нягледзячы ні на якія ўказы, дэкрэты, пастановы, мы выжывем і будзем жывей за ўсіх жывых. Гэта калі па сутнасьці. Калі мы нават непатрэбныя гэтай дзяржаве, то самае галоўнае, што мы патрэбны людзям. Гэта самае важнае, таму і мы будзем. Сыдзем цень, калі запатрабуецца, дзесьці з-пад прылаўка гандляваць будзем, кудысьці па хатах разьбяжымся. Але мы выжывем. А ў дурнях застанецца сама дзяржава, якая ня хоча разумець элемэнтарных рэчаў: з намі трэба сябраваць, “мілаваць” і “песьціць”. Толькі ня так, як Лукашэнка “любіць” апазыцыю”.
