“Віцебскі пролетарый”, год 1937. Газэта паведамляе са зьезду пісьменьнікаў Беларусі: “Усе выступаўшыя пісьменьнікі рэзка гаварылі аб паэце Александровічу. Яму быў створаны дуты аўтарытэт, яго не крытыкавалі, змазвалі даўно вядомыя яго варожыя дзеянні. На сходзе прыводзіліся факты супрацоўніцтва Александровіча з нацдэмамі. Гэта па іх заданню ён пісаў контррэвалюцыйныя вершы... Сход вывеў Александровіча са складу праўлення саюза советскіх пісьменнікаў Беларусі”.
На старонках “ЛіМу” ў 1947 годзе Браніслаў Смольскі адзначае: “У творчасці другога буйнейшага беларускага сімфаніста кампазітара М.Аладава тэма любві да Радзімы раскрыта некалькі ў іншым плане. Напрыклад, у сімфанічнай паэме “З дзённіка партызана” тэма патрыятычнай гордасці за беларускіх партызан дадзена ў канкрэтным плане, хаця вобраз героя, яго тэма ўвасабляе пачуцці і дзеянні цэлага атрада. Праграма паэмы паслядоўна разгортваецца ў шасці эпізодах, кожны з якіх дае пэўную карціну — фазу барацьбы партызан супраць нямецкіх акупантаў”.
“Имя”, год 1997. Юры Хашчавацкі апавядае пра свой фільм “Обыкновенный президент”: “Мне самому больш за ўсё спадабаўся эпізод прысутнасьці прэзыдэнта на прэзэнтацыі Габэлену стагодзьдзя. Вось там я нарэшце ўбачыў ягоны твар... Ён быў задаволены ўласным адлюстраваньнем, якое аўтар габэлену паставіў вышэй за Папу Рымскага. На твары Аляксандра Рыгоравіча было напісана пачуцьцё, мабыць, нават мацнейшае за аргазм”.
На старонках “ЛіМу” ў 1947 годзе Браніслаў Смольскі адзначае: “У творчасці другога буйнейшага беларускага сімфаніста кампазітара М.Аладава тэма любві да Радзімы раскрыта некалькі ў іншым плане. Напрыклад, у сімфанічнай паэме “З дзённіка партызана” тэма патрыятычнай гордасці за беларускіх партызан дадзена ў канкрэтным плане, хаця вобраз героя, яго тэма ўвасабляе пачуцці і дзеянні цэлага атрада. Праграма паэмы паслядоўна разгортваецца ў шасці эпізодах, кожны з якіх дае пэўную карціну — фазу барацьбы партызан супраць нямецкіх акупантаў”.
“Имя”, год 1997. Юры Хашчавацкі апавядае пра свой фільм “Обыкновенный президент”: “Мне самому больш за ўсё спадабаўся эпізод прысутнасьці прэзыдэнта на прэзэнтацыі Габэлену стагодзьдзя. Вось там я нарэшце ўбачыў ягоны твар... Ён быў задаволены ўласным адлюстраваньнем, якое аўтар габэлену паставіў вышэй за Папу Рымскага. На твары Аляксандра Рыгоравіча было напісана пачуцьцё, мабыць, нават мацнейшае за аргазм”.
