Беларускія музыканты ўспрымаюць сьмерць Мсьціслава Растраповіча як вялікую страту для ўсясьветнай культуры.
Кажа загадчыца катэдры віялянчэлі Беларускай акадэміі музыкі Натальля Шпянёва:
“Растраповіч у музыцы — гэтая цэлая эпоха. І тое, што ён зрабіў для віялянчэлі, для ўсясьветнага выканальніцтва — гэта немагчыма пераацаніць. Дзякуючы яму сучасныя кампазытары напісалі велізарную колькасьць музыкі, неверагодна складанай і неверагодна драматычнай, толькі таму, што гэта стала магчымым граць на віялянчэлі — дзякуючы мастацтву Растраповіча”.
Музыказнаўцы кажуць, што зь імем Растраповіча зьвязаны надыход у сьвеце сапраўднага віялянчэльнага буму XX стагодзьдзя.
Праваабаронцы згадваюць, як ён даваў прытулак на сваім лецішчы Аляксандру Салжаніцыну, за што й быў пазбаўлены савецкага грамадзянства і ў выніку сам зьехаў на Захад.
Прафэсар Яўген Ксавер’еў быў студэнтам Растраповіча ў Маскоўскай кансэрваторыі. Пасьля амаль тры дзясяткі гадоў працаваў у Менску, выкладаў віялянчэль у тутэйшай кансэрваторыі.
Спадар Ксавер’еў кажа, што цягам усіх год працы ў Менску заўсёды трымаў у сваёй клясе два партрэты — Дзьмітрыя Шастаковіча і Мсьціслава Растраповіча, нават нягледзячы на тое, што ў васьмідзясятыя гады імя настаўніка было не ў пашане.
“Ён быў прыстойным чалавекам. Ён меў сумленьне, як акадэмік Ліхачоў, як тыя людзі, якім ён дапамагаў. Я лічу, што Салжаніцын — абсалютна прыстойны чалавек. Гэткім самым прыстойным чалавекам, а можа быць яшчэ й вышэйшым быў Растраповіч. Ён вучыў нас ня толькі эмацыйнасьці й артыстызму, але вучыў нас, як паводзіцца ў жыцьці”, — згадвае Ксавер’еў.
Ад 1997 году Яўген Ксавер’еў працуе ў Акадэміі музыкі ў Сараеве, у Босьніі і Герцагавіне — гэтую працу яму знайшоў былы настаўнік, які заўсёды памятаў пра кожнага свайго вучня.
Кажа загадчыца катэдры віялянчэлі Беларускай акадэміі музыкі Натальля Шпянёва:
“Растраповіч у музыцы — гэтая цэлая эпоха. І тое, што ён зрабіў для віялянчэлі, для ўсясьветнага выканальніцтва — гэта немагчыма пераацаніць. Дзякуючы яму сучасныя кампазытары напісалі велізарную колькасьць музыкі, неверагодна складанай і неверагодна драматычнай, толькі таму, што гэта стала магчымым граць на віялянчэлі — дзякуючы мастацтву Растраповіча”.
Музыказнаўцы кажуць, што зь імем Растраповіча зьвязаны надыход у сьвеце сапраўднага віялянчэльнага буму XX стагодзьдзя.
Праваабаронцы згадваюць, як ён даваў прытулак на сваім лецішчы Аляксандру Салжаніцыну, за што й быў пазбаўлены савецкага грамадзянства і ў выніку сам зьехаў на Захад.
Прафэсар Яўген Ксавер’еў быў студэнтам Растраповіча ў Маскоўскай кансэрваторыі. Пасьля амаль тры дзясяткі гадоў працаваў у Менску, выкладаў віялянчэль у тутэйшай кансэрваторыі.
Спадар Ксавер’еў кажа, што цягам усіх год працы ў Менску заўсёды трымаў у сваёй клясе два партрэты — Дзьмітрыя Шастаковіча і Мсьціслава Растраповіча, нават нягледзячы на тое, што ў васьмідзясятыя гады імя настаўніка было не ў пашане.
“Ён быў прыстойным чалавекам. Ён меў сумленьне, як акадэмік Ліхачоў, як тыя людзі, якім ён дапамагаў. Я лічу, што Салжаніцын — абсалютна прыстойны чалавек. Гэткім самым прыстойным чалавекам, а можа быць яшчэ й вышэйшым быў Растраповіч. Ён вучыў нас ня толькі эмацыйнасьці й артыстызму, але вучыў нас, як паводзіцца ў жыцьці”, — згадвае Ксавер’еў.
Ад 1997 году Яўген Ксавер’еў працуе ў Акадэміі музыкі ў Сараеве, у Босьніі і Герцагавіне — гэтую працу яму знайшоў былы настаўнік, які заўсёды памятаў пра кожнага свайго вучня.