Юнак: “Гэта, пэўна, вялікая бяда беларушчыны, што губляецца повязь дзяцей і бацькоў, дзяцей і дзядоў. У нашай краіне ня хочуць выхоўваць сапраўдных маладых людзей, якія будуць памятаць пра мінулыя пакаленьні, пра людзей, якія былі да іх, ня вучаць паважаць і шанаваць вось гэтую повязь духоўную”.
Спадарыня: “Я лічу, што трэба выхоўваць моладзь, наступныя пакаленьні, каб яны шанавалі сваіх бацькоў, прадзедаў — і ня толькі сваіх. А ўсіх тых, якія стварылі нашу бацькаўшчыну”.
Спадарыня: “Трэба часьцей прыходзіць на могілкі, на сьвяты — і ня толькі. Прыходзіць зь дзеткамі, пакласьці кветачкі, нагадаць, распавесьці пра гісторыю бабуляў, дзядуляў”.
Спадар: “Я ня ведаю, што зрабіць. Гэта, канечне, залежыць ад сьвядомасьці людзей. Але, па-мойму, у Беларусі на гэтае сьвята ўсе ходзяць на могілкі й прыбіраюць. Зусім занядбаных магілак няма”.
Карэспандэнтка: “Вось што трэба зрабіць, каб не было занядбаных, недагледжаных магілаў?”
Спадар: “Каб не было рэзруху на могілках, яшчэ Булгакаў сказаў, што рэзрух у нас саміх. Вось калі ў нас яго ня будзе, ня будзе яго і на могілках”.
Бабуля: “Проста моладзь да гэтага яшчэ не прывучаная. Ня хоча проста ведаць, а каб прыбраць... Вось у нас, да прыкладу, тут бацька пахаваны, мы выграблі лісьце і з суседняй магілы, куды ніхто ня ходзіць. Можа, нам гэта залічыцца... Гэта пакуль мы яшчэ ходзім на могілкі...”
Карэспандэнтка: “На вашу думку, можа, камунальныя службы павінны даглядаць забытыя магілы?”
Бабуля: “Так, яны таксама павінны прыбіраць”.
Спадарыня: “Калі чалавек самотны застаўся, нейкія зьберажэньні павінны ісьці ў нейкі сацыяльны фонд, каб гэтыя сродкі потым накіроўваліся на дагляд магілы, каб супрацоўнікі могілак глядзелі потым магілу”.
Спадар: “Трэба памятаць сваіх продкаў і шанаваць мінуўшчыну”.
Спадарыня: “Калі ёсьць родныя, сваякі, забавязаць іх трэба — павінны даглядаць магілы, хоць і далёкія сваякі. А калі зусім нікога няма, і прайшло ўжо сорак-пяцьдзясят гадоў, трэба хаваць на гэтых месцах іншых”.
Спадарыня: “Трэба ведаць, якія ёсьць у нашым соцыюме супольнасьці. Папрасіць, даручыць адной з грамадзкіх супольнасьцяў займацца даглядам магілаў. Я б таксама была сябрам такой супольнасьці й гатова заняцца такімі высакароднымі справамі”.
Спадар: “Найперш гэта выхаваньне ў сям’і. Калі гэтага ня будзе, нічога іншага не дапаможа”.
Спадарыня: “У каго нікога не засталося, каб глядзець магілу, можа, сапраўды, нейкія адмысловыя камунальныя паслугі патрэбныя”.
Спадарыня: “Найперш наша чалавечая сьвядомасьць. Наша бяда ў тым, што мы прызвычаіліся патрабаваць ад некага, але не ад сябе”.
Спадарыня: “Я лічу, што трэба выхоўваць моладзь, наступныя пакаленьні, каб яны шанавалі сваіх бацькоў, прадзедаў — і ня толькі сваіх. А ўсіх тых, якія стварылі нашу бацькаўшчыну”.
Спадарыня: “Трэба часьцей прыходзіць на могілкі, на сьвяты — і ня толькі. Прыходзіць зь дзеткамі, пакласьці кветачкі, нагадаць, распавесьці пра гісторыю бабуляў, дзядуляў”.
Спадар: “Я ня ведаю, што зрабіць. Гэта, канечне, залежыць ад сьвядомасьці людзей. Але, па-мойму, у Беларусі на гэтае сьвята ўсе ходзяць на могілкі й прыбіраюць. Зусім занядбаных магілак няма”.
Карэспандэнтка: “Вось што трэба зрабіць, каб не было занядбаных, недагледжаных магілаў?”
Спадар: “Каб не было рэзруху на могілках, яшчэ Булгакаў сказаў, што рэзрух у нас саміх. Вось калі ў нас яго ня будзе, ня будзе яго і на могілках”.
Бабуля: “Проста моладзь да гэтага яшчэ не прывучаная. Ня хоча проста ведаць, а каб прыбраць... Вось у нас, да прыкладу, тут бацька пахаваны, мы выграблі лісьце і з суседняй магілы, куды ніхто ня ходзіць. Можа, нам гэта залічыцца... Гэта пакуль мы яшчэ ходзім на могілкі...”
Карэспандэнтка: “На вашу думку, можа, камунальныя службы павінны даглядаць забытыя магілы?”
Бабуля: “Так, яны таксама павінны прыбіраць”.
Спадарыня: “Калі чалавек самотны застаўся, нейкія зьберажэньні павінны ісьці ў нейкі сацыяльны фонд, каб гэтыя сродкі потым накіроўваліся на дагляд магілы, каб супрацоўнікі могілак глядзелі потым магілу”.
Спадар: “Трэба памятаць сваіх продкаў і шанаваць мінуўшчыну”.
Спадарыня: “Калі ёсьць родныя, сваякі, забавязаць іх трэба — павінны даглядаць магілы, хоць і далёкія сваякі. А калі зусім нікога няма, і прайшло ўжо сорак-пяцьдзясят гадоў, трэба хаваць на гэтых месцах іншых”.
Спадарыня: “Трэба ведаць, якія ёсьць у нашым соцыюме супольнасьці. Папрасіць, даручыць адной з грамадзкіх супольнасьцяў займацца даглядам магілаў. Я б таксама была сябрам такой супольнасьці й гатова заняцца такімі высакароднымі справамі”.
Спадар: “Найперш гэта выхаваньне ў сям’і. Калі гэтага ня будзе, нічога іншага не дапаможа”.
Спадарыня: “У каго нікога не засталося, каб глядзець магілу, можа, сапраўды, нейкія адмысловыя камунальныя паслугі патрэбныя”.
Спадарыня: “Найперш наша чалавечая сьвядомасьць. Наша бяда ў тым, што мы прызвычаіліся патрабаваць ад некага, але не ад сябе”.
