Карэспандэнт: “Я іду ўздоўж Улы, якая дала назву мястэчку Ўла. Паміж самой рэчкай, і дамамі, якія выходзяць да яе, адлегласьць мэтраў 20-30. Побач са мною гідроляг Мікалай Клімовіч.
Клімовіч: “Я бачу раку, якая сьмярдзіць саляркай. Перада мною вялікая масьляністая пляма, якая стаіць у затоцы. А бераг з чорнымі пасамі. Відаць, узровень вады панізіўся, і салярка засталася на беразе”.
Карэспандэнт: “Працуе матор, гэта сыстэма мэханічнай ачысткі. Тут жа працуюць людзі.
Спадар: "Я прадстаўнік “Захаднафтапрадукту”. Усё ў парадку. Рэчка чыстая. Боны (прылада ачысткі) застаюцца тут на ўсялякі выпадак. Калі пройдзе дождж, і змые зь берага. Дзьвіна таксама чыстая. Адзінае, што брыгады пільнуюць – выбіраюць сьмецьце. Мяркую, аніякіх праблемаў няма”.
Суток Улы і Дзьвіны. Працуюць ратавальнікі
Карэспандэнт: “Пытаюся ў сустрэчнай мясцовай бабулі пра заліўныя лугі, на якіх засталіся вялізныя плямы нафтапрадукту пасьля таго, як вада сышла. Звычайна сяляне тут рыхтуюць сена для кароваў.
Бабуля: “Цяпер каровы тое сена есьці ня будуць”.
Карэспандэнт: “Што рабіць, дзе браць сена?”
Бабуля: “Можа дзесьці па гародах пасеяна”.
Месцы сенакосаў
Карэспандэнт: “А вось насустрач ідуць два хлопцы з вудамі”.
Хлопцы: “Рыба ловіцца. Ня надта пахне, але трохі ёсьць. Бабры ды андатры паўцякалі. Чорныя па беразе поўзалі”.
А зараз з гідроляг Мікалай Клімовіч робіць экспэрымэнт: спрабуем штосьці злавіць на сьпінінг. Мінула хвілін 30, і я прашу Мікалая падзяліцца ўражаньнямі:
Клімовіч: “Ня ведаю, якое задавальненьне прыносіць рыбалка мясцовым жыхарам. Стаіш, сьмярдзіць жудасна, усё наўкола ў тлустым мазуце. Я ўвесь перапэцкаўся: рукі, сьпінінг. Пэўна, ратавальнікі сваю працу зрабілі правільна. Але трэба ж, каб такіх сытуацыяў увогуле не было”.
Карэспандэнт: “Паводле адной з вэрсіяў, экалягічная катастрофа на рацэ Ўле праз тое, што нафтаправод быў надта стары. Труба па-просту ня вытрымала напругі”.
Клімовіч: “Я бачу раку, якая сьмярдзіць саляркай. Перада мною вялікая масьляністая пляма, якая стаіць у затоцы. А бераг з чорнымі пасамі. Відаць, узровень вады панізіўся, і салярка засталася на беразе”.
Карэспандэнт: “Працуе матор, гэта сыстэма мэханічнай ачысткі. Тут жа працуюць людзі.
Спадар: "Я прадстаўнік “Захаднафтапрадукту”. Усё ў парадку. Рэчка чыстая. Боны (прылада ачысткі) застаюцца тут на ўсялякі выпадак. Калі пройдзе дождж, і змые зь берага. Дзьвіна таксама чыстая. Адзінае, што брыгады пільнуюць – выбіраюць сьмецьце. Мяркую, аніякіх праблемаў няма”.
Суток Улы і Дзьвіны. Працуюць ратавальнікі
Карэспандэнт: “Пытаюся ў сустрэчнай мясцовай бабулі пра заліўныя лугі, на якіх засталіся вялізныя плямы нафтапрадукту пасьля таго, як вада сышла. Звычайна сяляне тут рыхтуюць сена для кароваў.
Бабуля: “Цяпер каровы тое сена есьці ня будуць”.
Карэспандэнт: “Што рабіць, дзе браць сена?”
Бабуля: “Можа дзесьці па гародах пасеяна”.
Месцы сенакосаў
Карэспандэнт: “А вось насустрач ідуць два хлопцы з вудамі”.
Хлопцы: “Рыба ловіцца. Ня надта пахне, але трохі ёсьць. Бабры ды андатры паўцякалі. Чорныя па беразе поўзалі”.
А зараз з гідроляг Мікалай Клімовіч робіць экспэрымэнт: спрабуем штосьці злавіць на сьпінінг. Мінула хвілін 30, і я прашу Мікалая падзяліцца ўражаньнямі:
Клімовіч: “Ня ведаю, якое задавальненьне прыносіць рыбалка мясцовым жыхарам. Стаіш, сьмярдзіць жудасна, усё наўкола ў тлустым мазуце. Я ўвесь перапэцкаўся: рукі, сьпінінг. Пэўна, ратавальнікі сваю працу зрабілі правільна. Але трэба ж, каб такіх сытуацыяў увогуле не было”.
Карэспандэнт: “Паводле адной з вэрсіяў, экалягічная катастрофа на рацэ Ўле праз тое, што нафтаправод быў надта стары. Труба па-просту ня вытрымала напругі”.
