На думку Віктара Карняенкі, аднаго з кіраўнікоў перадвыбарчага штабу Аляксандра Мілінкевіча, цалкам ня маюць рацыі тыя людзі, хто кажа, што палітыкі ня ведалі, якім чынам выкарыстаць патэнцыял Плошчы, куды трэба было весьці народ:
“Ва умовах такой дыктатуры, як у нас, абсалютна жорсткай, можна толькі дэманстрацыяй вялікай сілы дамагацца выніку. Таму ў нас быў такі разьлік: 19-га любой цаной пазьбегнуць канфрантацыі, канфлікту. Прынамсі, у Тбілісі ў першы дзень наагул прыйшло каля 500 чалавек, а ў другі – больш, і усё ішло па нарастаючай. І нам здавалася, колькасьць пратэстуючых будзе нарастаць. А увесь горад пабачыць, што ёсьць плошча, яна стаіць, ня б’юць, і такім чынам, можа, увесь Менск выйдзе. Але калі хтосьці чакаў фокусу ад 30 тысяч чалавек... Вось што трэба было зрабіць? Дамагацца дыялёгу з уладай, дамагацца праўды. Таму гэта былі не змагары за перамогу, а людзі, якія хацелі праўды. Канечне ж, я не задаволены вынікам. Але калі адказна задумацца над тым, што магло быць у лепшым варыянце, якім чынам выкарыстаць патэнцыял тых людзей, якія прыйшлі на плошчу, я думаю, наўрад ці самі тыя, хто кажа: “Вось, палітыкі не зрабілі тое, што маглі”, знайшлі адказ”.
Рок-музыкант Зьміцер Язьвінскі быў на плошчы 19-га і правёў дзьве ночы ў намётавым лягеры, пакуль не захварэў.
“Я, у прынцыпе, вельмі добра разумеў, што нічога ня зьменіцца, тым больш рэвалюцыйным шляхам. Але натхняла тое, што ты зьяўляесься часткай гісторыі. Таму што сапраўды ў Беларусі такога шмат гадоў не было, напэўна, увогуле не было, прынамсі, пры маім жыцьці. Я увогуле ня мог сядзець дома ў гэты час. Я – сьведка гісторыі, нават ня сьведка, а удзельнік гэтай гісторыі”.
Праваабаронца Ірына Тоўсьцік такім чынам тлумачыць, чаму яна выйшла на плошчу 19-га, а потым прыйшла ў намётавы лягер і заставалася там да канца:
“Вядома, я пайшла на плошчу, як і кожны грамадзянін, які адстойвае менавіта свабодныя выбары. Мы бачылі, што іх не было, і мы выйшлі на знак пратэсту супраць фальсыфікацыі чарговых выбараў. Што выйшлі, можа быць, не ў такой колькасьці 20 сакавіка, гэта ня сьведчыць пра тое, што людзі не хацелі змагацца. Проста была такая сытуацыя, што выйшлі 19-га, і 19-га павінны былі стаяць. Вось чакаецца 25 сакавіка, Дзень Волі. І я думаю, што гэты дзень будзе адзначаны шырока. Улічваючы падзеі з газам, з Расеяй людзі пачынаюць прачынацца. І вясна гэта пакажа”.
“Ва умовах такой дыктатуры, як у нас, абсалютна жорсткай, можна толькі дэманстрацыяй вялікай сілы дамагацца выніку. Таму ў нас быў такі разьлік: 19-га любой цаной пазьбегнуць канфрантацыі, канфлікту. Прынамсі, у Тбілісі ў першы дзень наагул прыйшло каля 500 чалавек, а ў другі – больш, і усё ішло па нарастаючай. І нам здавалася, колькасьць пратэстуючых будзе нарастаць. А увесь горад пабачыць, што ёсьць плошча, яна стаіць, ня б’юць, і такім чынам, можа, увесь Менск выйдзе. Але калі хтосьці чакаў фокусу ад 30 тысяч чалавек... Вось што трэба было зрабіць? Дамагацца дыялёгу з уладай, дамагацца праўды. Таму гэта былі не змагары за перамогу, а людзі, якія хацелі праўды. Канечне ж, я не задаволены вынікам. Але калі адказна задумацца над тым, што магло быць у лепшым варыянце, якім чынам выкарыстаць патэнцыял тых людзей, якія прыйшлі на плошчу, я думаю, наўрад ці самі тыя, хто кажа: “Вось, палітыкі не зрабілі тое, што маглі”, знайшлі адказ”.
Рок-музыкант Зьміцер Язьвінскі быў на плошчы 19-га і правёў дзьве ночы ў намётавым лягеры, пакуль не захварэў.
“Я, у прынцыпе, вельмі добра разумеў, што нічога ня зьменіцца, тым больш рэвалюцыйным шляхам. Але натхняла тое, што ты зьяўляесься часткай гісторыі. Таму што сапраўды ў Беларусі такога шмат гадоў не было, напэўна, увогуле не было, прынамсі, пры маім жыцьці. Я увогуле ня мог сядзець дома ў гэты час. Я – сьведка гісторыі, нават ня сьведка, а удзельнік гэтай гісторыі”.
Праваабаронца Ірына Тоўсьцік такім чынам тлумачыць, чаму яна выйшла на плошчу 19-га, а потым прыйшла ў намётавы лягер і заставалася там да канца:
“Вядома, я пайшла на плошчу, як і кожны грамадзянін, які адстойвае менавіта свабодныя выбары. Мы бачылі, што іх не было, і мы выйшлі на знак пратэсту супраць фальсыфікацыі чарговых выбараў. Што выйшлі, можа быць, не ў такой колькасьці 20 сакавіка, гэта ня сьведчыць пра тое, што людзі не хацелі змагацца. Проста была такая сытуацыя, што выйшлі 19-га, і 19-га павінны былі стаяць. Вось чакаецца 25 сакавіка, Дзень Волі. І я думаю, што гэты дзень будзе адзначаны шырока. Улічваючы падзеі з газам, з Расеяй людзі пачынаюць прачынацца. І вясна гэта пакажа”.
