Спадар: “Ведаеце, гэта вельмі балючая тэма і для самой царквы. Але ж гэта можа выявіцца гадоў празь дзесяць. Насамрэч вельмі нэгатыўны характар. Але ж сьвятары праваслаўнай царквы, на жаль, гэтага не разумеюць. Калі б яны разумелі, то не было б думкі будаваць тут сувораўскі храм”.
Спадарыня: “Няпэўная інфармацыя. Гэта храм-помнік загінулым ва ўсе войны. Сувораў — гэта ня самае галоўнае ў гэтым храме. Гэта ня ў гонар Суворава. Ён будзе называцца “сувораўскі” з той простай прычыны, што калісьці адзін канкрэтны храм у нашым горадзе наведваў Сувораў”.
Спадар: “Кожны храм, у прынцыпе, гэта лепш, чым стрыптыз-клюб. Але ня вельмі пазытыўная энэргія, аўра вакол гэтага храму ў Кобрыне. Я тут жыву, міма ежджу кожны дзень. Уражаньне, што гэта ня храм, а нейкая вайсковая база”.
Спадар: “Не хачу такіх справаў абмяркоўваць. Не хачу ў іх лезьці”.
Спадарыня: “Я рускі чалавек. Але я таксама лічу, што называць яго “сувораўскі” ў Беларусі на Кобрыншчыне, куды Сувораў прыйшоў не з асьветаю, а зь мячом, мякка кажучы, неэтычна. Напрыклад, ніхто не адмаўляе, што і Напалеон быў геній, але на Барадзінскім полі ніхто не ўсталёўвае яму помніка ці мэмарыяльнай дошкі”.
Спадарыня: “Храм нікому замінаць ня будзе. Вы ж ведаеце, якая ў нас цяпер моладзь — колькі наркаманаў. Я разумею, што ўсіх іх туды не зацягнеш, аднак хоць нехта калісьці ды зойдзе”.
Спадарыня: “Як правіла, сярод нашых людзей альбо абыякавыя абсалютна, якія кажуць: “Мяне гэта не датычыць”, ці падтрымліваюць усьлед за іншымі дзеля масавасьці”.
Карэспандэнт: “А асабістае меркаваньне?”
Спадарыня: “Маё меркаваньне застаецца пры мне, даруйце”.
Спадар: “Я ўвогуле лічу, што аніякія храмы не павінны мець імя аніводнага палкаводца. Сам палкаводзец як такі — гэта забойца. Называць яго імем храм — парушаць біблейскі запавет. Сувораў — цудоўны палкаводзец для Расеі, а для нас –забойца!
Спадарыня: “Няпэўная інфармацыя. Гэта храм-помнік загінулым ва ўсе войны. Сувораў — гэта ня самае галоўнае ў гэтым храме. Гэта ня ў гонар Суворава. Ён будзе называцца “сувораўскі” з той простай прычыны, што калісьці адзін канкрэтны храм у нашым горадзе наведваў Сувораў”.
Спадар: “Кожны храм, у прынцыпе, гэта лепш, чым стрыптыз-клюб. Але ня вельмі пазытыўная энэргія, аўра вакол гэтага храму ў Кобрыне. Я тут жыву, міма ежджу кожны дзень. Уражаньне, што гэта ня храм, а нейкая вайсковая база”.
Спадар: “Не хачу такіх справаў абмяркоўваць. Не хачу ў іх лезьці”.
Спадарыня: “Я рускі чалавек. Але я таксама лічу, што называць яго “сувораўскі” ў Беларусі на Кобрыншчыне, куды Сувораў прыйшоў не з асьветаю, а зь мячом, мякка кажучы, неэтычна. Напрыклад, ніхто не адмаўляе, што і Напалеон быў геній, але на Барадзінскім полі ніхто не ўсталёўвае яму помніка ці мэмарыяльнай дошкі”.
Спадарыня: “Храм нікому замінаць ня будзе. Вы ж ведаеце, якая ў нас цяпер моладзь — колькі наркаманаў. Я разумею, што ўсіх іх туды не зацягнеш, аднак хоць нехта калісьці ды зойдзе”.
Спадарыня: “Як правіла, сярод нашых людзей альбо абыякавыя абсалютна, якія кажуць: “Мяне гэта не датычыць”, ці падтрымліваюць усьлед за іншымі дзеля масавасьці”.
Карэспандэнт: “А асабістае меркаваньне?”
Спадарыня: “Маё меркаваньне застаецца пры мне, даруйце”.
Спадар: “Я ўвогуле лічу, што аніякія храмы не павінны мець імя аніводнага палкаводца. Сам палкаводзец як такі — гэта забойца. Называць яго імем храм — парушаць біблейскі запавет. Сувораў — цудоўны палкаводзец для Расеі, а для нас –забойца!