Карэспандэнтка: “Ці лічыце вы сябе эўрапейцам і чаму?”
Спадар: “А як жа? Тут пытаньняў няма. Адназначна. Па-першае, разьмяшчэньне Беларусі, сам мэнталітэт народу. Дый гісторыя пра гэта кажа”.
Юначка: “Напэўна, больш не. Бо нядаўна была ў Эўропе і зразумела, што я зусім не эўрапейка. Мне ня вельмі падабаецца іхны лад жыцьця. Можа, у нас ня так усё і зручна, але больш прыемна для душы і цела”.
Спадар: “Не. Напэўна, у нас мысьленьне не эўрапейскае, прыгнечанае. Практычна ўсе знаходзяцца пад ціскам і правіламі нялюдзкімі”.
Юначка: “Пэўна не, бо жыву ў Беларусі”.
Карэспандэнтка: “Ці лічыце вы сябе эўрапейцам і чаму?”
Юнак: “Лічу. Бо наш Менск — гэта эўрапейскі горад. Тут вельмі разьвіты спорт, а я сам спартовец і добра гэта ведаю”.
Юначка: “Не, мне падаецца, што мы ня вельмі эўрапейскія. Бо калі параўнаць Менск зь іншымі гарадамі Эўропы, да прыкладу, Кіевам, Санкт-Пецярбургам, Масквой нават, то яны выглядаюць больш эўрапейскімі. І людзі там больш эўрапейскія. А яшчэ, мне падаецца, там больш дэмакратыі”.
Спадар: “Сьмешна казаць, а кім я павінны сябе лічыць, калі я ў цэнтры Эўропы жыву? Калі мае продкі ліцьвіны тут? Чытайце Валодзю Арлова, чытайце Ермаловіча, і вы будзеце ведаць who is who”.
Юначка: “Ведаеце, у межах краіны я адчуваю сябе эўрапейкай, але калі бываеш за мяжой, то ня вельмі гэта адчуваеш. Увесь наш мэнталітэт, узровень жыцьця не адпавядае таму, як жывуць эўрапейцы”.
Спадарыня: “Праўду сказаць, не лічу, бо мне бліжэйшыя нашыя славянскія карані й традыцыі. Я ня ведаю чаму, але мне падаецца, што мы ня вельмі пасуем да той Эўропы, якая ёсьць цяпер”.
Юнак: “Я лічу, што так, бо мы знаходзімся ў цэнтры Эўропы й палітыка нашай дзяржавы вельмі добразычлівая да іншых краінаў”.
Спадарыня: “Эўрапейкай я сябе не лічу, бо нам далёка да Эўропы. Хіба нашым унукам гэта калі-небудзь будзе наканавана. Трэба мяняць мысьленьне, а бяз гэтага нічога не магчыма”.
Спадар: “А як жа? Тут пытаньняў няма. Адназначна. Па-першае, разьмяшчэньне Беларусі, сам мэнталітэт народу. Дый гісторыя пра гэта кажа”.
Юначка: “Напэўна, больш не. Бо нядаўна была ў Эўропе і зразумела, што я зусім не эўрапейка. Мне ня вельмі падабаецца іхны лад жыцьця. Можа, у нас ня так усё і зручна, але больш прыемна для душы і цела”.
Спадар: “Не. Напэўна, у нас мысьленьне не эўрапейскае, прыгнечанае. Практычна ўсе знаходзяцца пад ціскам і правіламі нялюдзкімі”.
Юначка: “Пэўна не, бо жыву ў Беларусі”.
Карэспандэнтка: “Ці лічыце вы сябе эўрапейцам і чаму?”
Юнак: “Лічу. Бо наш Менск — гэта эўрапейскі горад. Тут вельмі разьвіты спорт, а я сам спартовец і добра гэта ведаю”.
Юначка: “Не, мне падаецца, што мы ня вельмі эўрапейскія. Бо калі параўнаць Менск зь іншымі гарадамі Эўропы, да прыкладу, Кіевам, Санкт-Пецярбургам, Масквой нават, то яны выглядаюць больш эўрапейскімі. І людзі там больш эўрапейскія. А яшчэ, мне падаецца, там больш дэмакратыі”.
Спадар: “Сьмешна казаць, а кім я павінны сябе лічыць, калі я ў цэнтры Эўропы жыву? Калі мае продкі ліцьвіны тут? Чытайце Валодзю Арлова, чытайце Ермаловіча, і вы будзеце ведаць who is who”.
Юначка: “Ведаеце, у межах краіны я адчуваю сябе эўрапейкай, але калі бываеш за мяжой, то ня вельмі гэта адчуваеш. Увесь наш мэнталітэт, узровень жыцьця не адпавядае таму, як жывуць эўрапейцы”.
Спадарыня: “Праўду сказаць, не лічу, бо мне бліжэйшыя нашыя славянскія карані й традыцыі. Я ня ведаю чаму, але мне падаецца, што мы ня вельмі пасуем да той Эўропы, якая ёсьць цяпер”.
Юнак: “Я лічу, што так, бо мы знаходзімся ў цэнтры Эўропы й палітыка нашай дзяржавы вельмі добразычлівая да іншых краінаў”.
Спадарыня: “Эўрапейкай я сябе не лічу, бо нам далёка да Эўропы. Хіба нашым унукам гэта калі-небудзь будзе наканавана. Трэба мяняць мысьленьне, а бяз гэтага нічога не магчыма”.
