На Гарадзейскім цукровым камбінаце працуе каля тысячы чалавек. Ці адчулі рабочыя наступствы беларуска-расейскага канфлікту?
Спадарыня Валянціна: “А мы гэтага не адчуваем. Мы, рабочыя, не адчуваем. Заробак у нас стабільны, аванс стабільны. На працу ходзім стабільна, авансы атрымліваем. Да адпачынкаў заробкі ідуць. Даплаты ідуць, мы нават не адчулі”.
Карэспандэнт: “Вялікія тут заробкі?”
Спадарыня Валянціна: “Тысяч сямсот рублёў. У калгасе ж такіх грошай не атрымаеш. Завод для нас — гэта ўсё”.
Спадарыня Ліна: “Мяне завуць Ліна Віктараўна Пархімовіч. Заробкі такія ж самыя, як і былі. Добрыя заробкі. Мы на свой завод ня крыўдзімся”.
Карэспандэнт: “Кім вы робіце?”
Спадарыня Ліна: “Рабочая цукровага камбінату, дзе прыёмка буракоў. У мяне 600 тысяч зарплаты. Без авансу. Хоць і вагоны стаялі, але заробак у нас заставаўся гэткі ж, як і быў”.
Камбінат працуе на поўную магутнасьць. Перапрацоўвае на цукар назапашаныя яшчэ восеньню буракі. Паводле спадарыні Тацяны, якая працуе ў адміністрацыі прадпрыемства, гэты цукар паступае ў асноўным на склады:
Тацяна: “На станцыях захаваньня ў нас ёсьць склады. І ў Гомелі, і ў Крычаве ў нас ёсьць склады. Арандуем будынкі і захоўваем там цукар. Ва ўсіх абласьцях. Трохі раней было лепш, калі гэты цукар рэалізоўваўся. І грошы былі свае, і ўсё было. А цяпер стала цяжэй — за газ трэба разьлічвацца, за электраэнэргію трэба разьлічвацца. Цяпер першачарговыя плацяжы. З чыгункай першачарговы плацёж, таму што цукар стаіць у вагонах на чыгунцы. Але заробак выплачваюць своечасова. Я мяркую, што рабочыя ня скардзяцца, бо крэдыты бяруць, але каб заробак выплаціць. Мы ж не вінаватыя, мы ж цукар выпусьцілі”.
Як лічыць большасьць гарадзейцаў, праблемы з рэалізацыяй цукру ўзьніклі зь віны Расеі. Майстар прадпрыемства Ўладзімер Буракоў кажа:
Буракоў: “Расея, саюзьнік, так паставіўся да нас нядобрасумленна — цукру не бярэ. А мы ж імкнемся ўсё перапрацаваць”.
Карэспандэнт: “Людзі зьмянілі стаўленьне да Расеі?”
Буракоў: “Крыўда нейкая ёсьць. Да ўраду. А да шараговых людзей — не. Я спадзяюся, што гэта з часам урэгулюецца. Будзем шукаць магчымасьці, каб захоўваць цукар не ў вагонах”.
Карэспандэнт: “Ці могуць быць скарачэньні на прадпрыемстве?”
Буракоў: “Магчыма, пэнсіянэраў будуць скарачаць. Пажывем — пабачым”.
Паводле афіцыйных зьвестак, на 1 студзеня на складах назапасілася 260 тысяч тон беларускага цукру. 17 студзеня Масква й Менск дамовіліся, што Беларусь у добраахвотным парадку бярэ на сябе абавязак абмежаваць пастаўкі сваёй прадукцыі ў Расею. Напрыклад, сёлета гэтыя пастаўкі складуць 180 тысяч тон цукру — значна менш, як у папярэднія гады. Як выконваюцца гэтыя дамоўленасьці? Вось што патлумачыў сёньня нашаму радыё намесьнік старшыні праўленьня Саюзу цукравытворцаў Расеі Сяргей Міронаў:
Міронаў: “Вагоны прыходзяць кожны дзень ва ўзгодненым пагадненьнем рэжыме — пяць-шэсьць вагонаў кожны дзень. Практычна ў той жа дзень яны выгружаюцца. На сёньняшні дзень умовамі пагадненьня прадугледжваецца, што інфармацыя пра колькасьць пастаўленага цукру будзе зыходзіць ад беларускага боку”.
Спадарыня Валянціна: “А мы гэтага не адчуваем. Мы, рабочыя, не адчуваем. Заробак у нас стабільны, аванс стабільны. На працу ходзім стабільна, авансы атрымліваем. Да адпачынкаў заробкі ідуць. Даплаты ідуць, мы нават не адчулі”.
Карэспандэнт: “Вялікія тут заробкі?”
Спадарыня Валянціна: “Тысяч сямсот рублёў. У калгасе ж такіх грошай не атрымаеш. Завод для нас — гэта ўсё”.
Спадарыня Ліна: “Мяне завуць Ліна Віктараўна Пархімовіч. Заробкі такія ж самыя, як і былі. Добрыя заробкі. Мы на свой завод ня крыўдзімся”.
Карэспандэнт: “Кім вы робіце?”
Спадарыня Ліна: “Рабочая цукровага камбінату, дзе прыёмка буракоў. У мяне 600 тысяч зарплаты. Без авансу. Хоць і вагоны стаялі, але заробак у нас заставаўся гэткі ж, як і быў”.
Камбінат працуе на поўную магутнасьць. Перапрацоўвае на цукар назапашаныя яшчэ восеньню буракі. Паводле спадарыні Тацяны, якая працуе ў адміністрацыі прадпрыемства, гэты цукар паступае ў асноўным на склады:
Тацяна: “На станцыях захаваньня ў нас ёсьць склады. І ў Гомелі, і ў Крычаве ў нас ёсьць склады. Арандуем будынкі і захоўваем там цукар. Ва ўсіх абласьцях. Трохі раней было лепш, калі гэты цукар рэалізоўваўся. І грошы былі свае, і ўсё было. А цяпер стала цяжэй — за газ трэба разьлічвацца, за электраэнэргію трэба разьлічвацца. Цяпер першачарговыя плацяжы. З чыгункай першачарговы плацёж, таму што цукар стаіць у вагонах на чыгунцы. Але заробак выплачваюць своечасова. Я мяркую, што рабочыя ня скардзяцца, бо крэдыты бяруць, але каб заробак выплаціць. Мы ж не вінаватыя, мы ж цукар выпусьцілі”.
Як лічыць большасьць гарадзейцаў, праблемы з рэалізацыяй цукру ўзьніклі зь віны Расеі. Майстар прадпрыемства Ўладзімер Буракоў кажа:
Буракоў: “Расея, саюзьнік, так паставіўся да нас нядобрасумленна — цукру не бярэ. А мы ж імкнемся ўсё перапрацаваць”.
Карэспандэнт: “Людзі зьмянілі стаўленьне да Расеі?”
Буракоў: “Крыўда нейкая ёсьць. Да ўраду. А да шараговых людзей — не. Я спадзяюся, што гэта з часам урэгулюецца. Будзем шукаць магчымасьці, каб захоўваць цукар не ў вагонах”.
Карэспандэнт: “Ці могуць быць скарачэньні на прадпрыемстве?”
Буракоў: “Магчыма, пэнсіянэраў будуць скарачаць. Пажывем — пабачым”.
Паводле афіцыйных зьвестак, на 1 студзеня на складах назапасілася 260 тысяч тон беларускага цукру. 17 студзеня Масква й Менск дамовіліся, што Беларусь у добраахвотным парадку бярэ на сябе абавязак абмежаваць пастаўкі сваёй прадукцыі ў Расею. Напрыклад, сёлета гэтыя пастаўкі складуць 180 тысяч тон цукру — значна менш, як у папярэднія гады. Як выконваюцца гэтыя дамоўленасьці? Вось што патлумачыў сёньня нашаму радыё намесьнік старшыні праўленьня Саюзу цукравытворцаў Расеі Сяргей Міронаў:
Міронаў: “Вагоны прыходзяць кожны дзень ва ўзгодненым пагадненьнем рэжыме — пяць-шэсьць вагонаў кожны дзень. Практычна ў той жа дзень яны выгружаюцца. На сёньняшні дзень умовамі пагадненьня прадугледжваецца, што інфармацыя пра колькасьць пастаўленага цукру будзе зыходзіць ад беларускага боку”.