Летась пасадзіў яблыньку. Адлічыў дзесяць крокаў ад старой дзедавай антонаўкі, выкапаў ямку, уткнуў тоненькі высадак, акуратна прытаптаў зямлю.
Ноччу наляцеў моцны вецер, нарабіў спраў. Зранку вяскоўцы аглядаюць шкоду — абарваныя драты, паламаныя полікарбанатныя цяпліцы.
Маладое гнуткае дрэўца ад ветру не пацярпела. Дзедава антонаўка, падагнуўшы цяжкія галіны, ляжыць на зямлі.
— Пашанцавала! — гукае праз плот сусед, паказвае рукой на пуню, — бачыш, мне шыфэр сарвала.
Я задуменна гляджу на суседзкую страху, заліваю ў маторную пілу паліва, нетаропка падыходжу да паваленага дрэва.
Мінуць гады — гісторыя паўторыцца. Вецер зломіць мой пасталелы высадак, а яшчэ ненароджаны ўнук, адлічыўшы дзесяць крокаў, пасадзіць побач маладую яблыньку.
Вядома, калі пашанцуе.
Сяргей Машанскі
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
