Аказваецца, пятнаццаць гадоў мінула ўжо.
Я не вялікі аматар сьвяткаваць колішнія перамогі, але матч Беларусь — Швэцыя ў ноч з 20 на 21 лютага 2002 году, стаіць у маёй памяці асабняком.
Праглядаю галы й найлепшыя моманты гэтай вызначальнай для беларусаў гульні й згадваю сьветлае памяці свайго сябра Юру Бушлякова, зь якім мне пашчасьціла назіраць гэтую хакейную фэерыю.
Глядзець алімпійскі чвэрцьфінал 2002 мы дамовіліся загадзя. Юра затэлефанаваў з Прагі, дзе працаваў на Радыё Свабода, сказаў, што прыедзе й запрасіў у госьці.
Гэта была традыцыя, Юра вяртаўся ў Менск, і калі была нагода паглядзець добрыя спартовыя спаборніцтвы, Лігу чэмпіёнаў альбо які іншы турнір, за ягоным сталом зьбіралася кампанія заўзятараў, дзе апроч галоўнай падзеі заўжды прысутнічала тэма беларускае мовы.
Прыходзілі Валерка Булгакаў, Зьміцер Саўка, Глеб Лабадзенка й іншыя , але ў той вечар перад сталом і тэлевізарам мы былі ўдвох.
Юра любіў і ўмеў ладзіць такія сустрэчы. Стол, як заўжды, быў «пышным».
Гульня пачыналася глыбокім вечарам і мы, памятаючы пра позьні час, спачатку стараліся, каб эмоцыі не выплёскваліся занадта гучна, дый, па шчырасьці, ня дужа верылі, што наша зборная здольная на сюрпрыз.
Усё пачалося, калі Алег Раманаў у меншасьці аднавіў лік пасьля даволі хутка прапушчанай ад швэдаў першай шайбы.
Стала відаць, што беларусы выйшлі не адбыць нумар, што будзе інтрыга, настрой на полі перадаўся й нам.
Прасякнуўшыся напружанай дзеяй на лёдзе, мы нават забылі пра стол.
У Юры была юнацкая мара стаць спартовым камэнтатарам. Я пэўны, што калі б ён сапраўды захацеў, то безумоўна стаў бы ім.
І ў той гульні гэтая ягоная нутраная жарсьць праявілася як ніколі. Бушлякоў выдатна разумеў, што адбываецца на полі і, нягледзячы на высокія эмоцыі, пасьпяваў рабіць вельмі трапныя й тонкія заўвагі.
Беларусы выходзілі наперад, мы нема раўлі, радуючыся забітай шайбе, у пакой залятала Юрава маці спадарыня Элеанора і з застыглым на твары жахам чарговы раз нагадвала, каб мы супакоіліся, бо суседзі выклічуць міліцыю.
Але калі швэды чарговы раз у апошнім пэрыядзе дагналі нашых, зрабіўшы лік 3—3, я сумеўся:
— Усё, казкі не атрымаецца.
Юра маўчаў.
Так бывае, калі нарэшце ўсталёўваецца статус-кво паміж рознымі паводле клясы камандамі, і больш высокая, нарэшце, даціскае дзёрзкага апанэнта.
Але гэта быў беларускі дзень. Юрава маўчаньне аказалася прарочым.
Гол Уладзімера Копаця за пару хвілін да фінальнага сьвістка павергнуў у стан шоку не адно швэдзкага брамніка Томі Сала.
Тая кур'ёзная, але заслужаная шайба на імгненьне зрабіла шчасьлівымі ня толькі нас зь Юрам.
Спадарыня Элеанора ўжо не выходзіла з нашага пакою да фінальнае сырэны, захопленая энэргетыкай таго, што адбывалася ў тэлевізары.
Прасіць нас быць цішэйшымі было дарэмна, бо з-за сьценкі й зь ніжэйшага паверху рэфрэнам гучала — ура!
Калі мы выйшлі на зімовы гаўбец трошкі астыць ад эмоцый, быў ужо добры пачатак 21 лютага, але ў палове вокнаў Юравага дому гарэла сьвятло й на розныя галасы грымела тая самая радасьць перамогі.
Пышны стол, які мы пасьля ў згадках нярэдка называлі «швэдзкім», імкліва пазбаўляўся сваёй пышнасьці пад тосты шалёнай пэрыядычнасьці: за перамогу, за характар, за нашых хакеістаў, за Жыве Беларусь!
Першае, што я ўбачыў, калі, вяртаючыся дадому, выйшаў на начны праспэкт — імклівы палёт з усёй уключанай ілюмінацыяй срэбнага джыпа Honda Pilot, з адкрытых вокнаў якога вецер вырываў вялізны бела-чырвоны-белы сьцяг.
Ёсьць месцы, якія ты згадваеш зь вялікай цеплынёй, бо там панавала такая незвычайная правільная атмасфэра.
Прыкра ад таго, што гэтых месцаў зь цягам часу для цябе становіцца ўсё меней.
Сустрэчы ў Юры Бушлякова былі з гэтага шэрагу, і фінал таго хакейнага матчу 2002 году перадусім для мяне — дадатковая нагода згадаць свайго добрага сябра.
