Я жадаў сьпяваць. Але ў мяне не было голасу.
— Ты павінен маўчаць, — казала настаўніца сьпеваў, запісваючы мяне ў хор, — ты не для сьпеваў, а для колькасьці.
Неяк наш хор трапіў на конкурс. Сьпявалі вясёлую песьню. Усе былі вясёлыя. Толькі я сумны. Гэта заўважыла жанчына з журы. I спыталася, чаму я такі. Я сказаў, што мне не дазваляюць сьпяваць, таму што ў мяне няма голасу.
— Сьпявай! — дазволіла жанчына.
Я засьпяваў. Адзін, бяз хору. Усе запляскалі ў далоні.
А жанчына сказала, што ёй таксама не дазвалялі сьпяваць. I, падміргнуўшы мне, дадала:
— Таму я цяпер у журы!
Марат Баскiн
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
