Ледавік пакінуў валуны будучым беларусам. Яны іх старанна размалёўваюць папараць-кветкай і птушкай бусел, расейскімі словамі.
У краіны дрэнна з густам. Пафарбаваных, размаляваных валуноў уздоўж дарог усё больш і больш. Прыроднай прыгажосьці каменя беларус больш не разумее. Такога раней не было. Саматужна аздобленыя камяні — зьява «новага часу».
У краіне – палац незалежнасьці, пабудаваны ў нашы дні, але ў стылі 1960-х гадоў. І аляпістая пазалота афіцыйных памяшканьняў. Мастацкі густ краіны вызначалі некалі партрэты пэнсіянэраў Палітбюро і камбайнэраў са снапамі і стужкамі перадавікоў цераз плячо. Партрэт на месцы, цяпер у адзіным ліку. Краіна засталася ў 1960-х…
У нас учора быў фэст байкераў. Назва крэатыўная — «Хавайся ў бульбу!» Вось, думаю, нагода паглядзець на звонку самых цікавых людзей. Усё ж байкеры ратуюць аднастайную беларускую вуліцу, дзе не прынята вылучацца з натоўпу. Хто можа выглядаць у нас цікава? Чалавек на матацыкле (пажадана прысадзістым, на «харлі-дэвідсане») ці з гітарай. Часам гэта можа быць мастак. Пісьменьнікі, яны звычайна выглядаюць у нас як усе. А больш няма каго ўспомніць.
Як заўсёды, раз на год, матацыклетная навала прараўла міма нашага дому, хвілін дзесяць шум рухавікоў не спыняўся. Байкерам аддалі сёлета плошчу зь ленінскай статуяй. Я выйшаў папстрыкаць. Але да свайго зьдзіўленьня амаль ня ўбачыў стылёвых, апранутых з густам, па-свойму. Сярод матацыклістаў было нямала расейцаў, але справа ня ў гэтым. Агулам плошча выглядала даволі стандартна: нібы салдаты, толькі ў чорным.
Як ні дзіўна, вылучаліся найбольш два байкеры: адзін са шлемам з «іракезам», шлем другога меў «дрэды». Але стыль і густ, як вядома, не заўсёды спалучаюцца. У некаторых на плошчы былі ўсе грудзі ў савецкіх ды розных іншых значках. Аднак мне на вочы трапіліся некалькі іншых, што выглядалі строга, някідка, але адметна.
З адным пазнаёміліся. Юры прыехаў з Мазыра, але палічыў патрэбным сказаць, што паходзіць з Падмаскоўя. Ну, а нумар на матацыкле беларускі? Так. Ну дык значыць — беларускі байкер, кажу.
І расказаў яму, што быў у красавіку ў Вільні. Выйшаў з гатэлю, у руцэ фотаапарат. І бачу: насустрач чалавек у невысокім цыліндры. Спачатку задалося — ня йнакш, камінар. Але потым бачу — проста выглядае крэатыўна. А гэта ж Вільня, Стары горад. Я пытаюся ў лоб: «Галіма?» (Можна?). Ён ківае галавой і робіць паставу. Я пстрыкаю і кажу «Ачу», дзякуй.
Байкер Юры мне на гэта адказаў: у нас людзі закамплексаваныя, нічога ня зробіш.
Ясна, што ў Вільні такія цікавыя таксама не на кожным кроку, але іх можна сустрэць. У нас — ніколі. У нас расфарбаваныя ўздоўж дарог валуны прыцягваюць увагу. Гэта наша адметнасьць, што рэзка кідаецца ў вочы. Што таксама можна, куды дзецца, выкарыстоўваць. Як зрабіў Міхалок у песьні «Купляй беларускае». У яе трапіла ўся прыдарожная «прыгажосьць» — валуны, рэклямныя шчыты, драўляныя фігуры. У Літве іх, дарэчы, таксама хапае. Але яны не расфарбаваныя, не аляпістыя. Яны — проста творы народных майстроў, не сапсаваныя, як у нас, «навамоднымі» густамі гарадзкіх беларусаў.
