Глядзеў на захад, на сонца, якое чырвоным мячыкам ціха сядала на лес. І падалося мне, што гэта дзівосны дзіцячы спэктакль і ўсё ў ім так хораша-міла пастаўлена.
Асабліва цешылі вока дэкарацыі: чырвань на гарызонце, пунсовы мячык — аж рэжа вочы, лес, бы сапраўдны, і зязюліна «ку-ку» як фінал-разьвітаньне... Гледачы ўстаюць. Доўгія аплядысмэнты, воклічы, сьлёзы ўзрушэньня.
Ды нечакана працінае думка: там, акурат дзе сонца сядае на лес, за кілямэтрамі беларускай раўніны, палёў-лугоў-пералескаў будуецца атамная электрастанцыя. З кожным днём усё больш выразная і праўдзівая сваімі жахлівымі сылюэтамі. Быццам зьдзімаецца сонечны мячык... апускаецца ў цемру лес...
...і зязюля ня скажа, колькі нам жыць.
Валер Дранчук
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
