Вяртаюся з Кіева. У купэ суседка таропка частуе вэнджаным салам, піражкамі: «...Скажете, чем начинены».
Падкрэсьлена-рускае маўленьне. На маю гаворку — няўцямны пагляд і прыкметнае скурчваньне ў плячах.
Распытваю, скуль куды кіруе. З Луганску. У Плешчаніцы. Туды дачка зь сям’ёй ад вайны ўцяклі.
— Семейное общежитие — две комнаты, работа, учеба в университете. И язык — наш!
Прыкідваюся дурніцай: «Хто там з кім ваюе?»
— Они хотят, чтоб украинский язык был. А мы — русские! Наши мужчины в ополчение пошли. Теперь советские названия улиц уничтожают...
— Людзі гінуць. І скуль зброя?..
— Россия за нас горой стоит.
Няёмкасьць...
— Пирожок — с салом и мукой. Бабушка называла — «пирожки с таком»...
Антаніна Хатэнка
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
