Апошнія дні лістапада. Суботняй раніцай еду ў Менск. Апранулася, бадай, не па надвор’і — крыху падмярзаю ў сваім «эканомклясе». Перад Дзяржынскам (звычайны малюнак для нашых электрычак) у вагон заходзяць двое, адзін з акардэонам. Ну, думаю, нешта з ардэнаноснага Дробыша зараз забацаюць. Або яшчэ што вясельна-рускамоўнае ці настальгічнае, каб расчухаць-падлашчыць народ.
Сама — нуль увагі, паглыбляюся ў сваё.
А тут, быццам аднекуль, здалёку...
«... самотным жаўранкам звініць і плача май».
З куляшоўскага паднябесься заляцеў, зазьвінеў мэлёдыяй чароўнага сьпеву асеньні жаўранак. Слухала, гледзячы ў акно. І не заўважыла, як стала цяплей. Здаецца, і апранулася па надвор’і.
Сьпявайма ж беларускае — зіма наперадзе.
Натальля Плакса
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
