На гэта ішло. Не варушыўся на дрэве лісток. Панавала глыбокая цішыня. Выгравала няяркае сонца. Няўжо бабіна лета?
Папаўдні ў сінім небе ўбачыў павуціну. Адна, другая! Плылі і ляцелі. Цэлымі клубкамі, шматкамі белай кудзелі. Ляцелі ў вышыні, як ляцяць жураўлі або гусі. Усьлед адной хацелася крыкнуць: «Глядзіце, белая чапля!» Бо ляцела высока, над поплавам, зваблівай аблачынкай, велічна і нават грацыёзна...
А наастатак, зусім незнарок, апынуўся сам-насам з павучком, які на маіх вачах выкрасаў да зіхоткасьці белыя кросны, стоячы ўніз галавой — у фантастычнай позе, на мшаным лётнішчы драўлянага шула, тэмпэрамэнтна і азартна перабіраючы заднімі лапкамі.
І я гэта бачыў!
Валер Дранчук
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org