падлеткам я спаў пакуль цела не пачынала ныць і пасьля абеду быў вымушаны ўставаць хаця б у прыбіральню.
юнаком я спаў паўсюль — на лекцыях, у грамадзкім транспарце...
сталеючы, я пачаў заўважаць, што пачынаю ўсё менш спаць. і тады мяне супакоіла бабуля, яна неяк прамовіла ўвечары, калі мы разам зь ёй сядзелі ля вогнішча на хутары:
вось з кожным днём я ўсё больш радуюся жыцьцю і магчымасьці бачыць ранішнія промні сонца, і кожны дзень я разумею, што мне ўсё менш жыць засталося, і таму сплю як мага меней, каб яшчэ больш пажыць.
і цяпер я хачу ўсё менш і менш спаць у гэтым сьвеце, і разумею, чаму я так хачу.
а.і. бацкель
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
