Калі ў кастрычніку едзеш ранішнім дызэлем з Рагачова ў Жлобін, адзінае, што парушае сумную шэрасьць краявідаў за вакном — маячкі памаранчавых гарбузоў, якія, як апошнія, засталіся непрыбранымі з палёў.
Помню, у дзяцінстве я была перакананая, што «тыква» — якаясьці экзатычная заморская гародніна, бо слова я сустракала адно ў кнігах. І толькі падлеткам даведалася, што, аказваецца, расейская «тыква» — наш звычайны гарбуз, які на маёй малой радзіме іначай як гарбузом ніхто не заве. Яшчэ пазьней я засвоіла іншае слова — «тыквА», што на іўрыце значыць «надзея».
І вось яны праносяцца за маім вакном, зыркія гарбузы-магікане. Як узоры стойкасьці, як надзеі, што паміраюць апошнімі.
Наста Кудасава
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
