Уздыхнулі нашы апошнія падсьвільскія крывулькі-бярозы. Стаяць у зацішку, загароджаныя пяціпавярховікам ад паўночных вятроў. Любуемся зеленакосымі з Марыяй Ігнатаўнай — яна садзіла іх.
І раптам раніцай звоніць устрывожаная Ніна...
Я зірнула ў вакно. Стаіць голы ствол, на палове зрэзаны. А ў кроне другой у жоўтых скрынках — пільшчыкі.
Выразна адчула сэрца. І — да Марыі Ігнатаўны.
У хаце пуста. Яна на бальконе. Плача.
— Каму сёньня пажалісься? — кажа.
...Дома на каленях чытаю «Ойча наш...» дзесяць разоў... Малюся за перамену... За выжываньне прыгажосьці.
Марыя Баравік
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
