У ваенна-мэдыцынскую акадэмію Пецярбурга паступаюць параненыя з Украіны, сьцьвярджаюць многія сродкі масавай інфармацыі.
Праўда, атрымаць афіцыйнае пацьверджаньне гэтых зьвестак у акадэміі журналістам не атрымліваецца, затое паведамленьні ад чытачоў і спасылкі на неназваныя крыніцы памнажаюцца з кожным днём.
Людзі пішуць у пецярбургскія сродкі масавай інфармацыі аб тым, што яны бачаць, як цэлыя чароды карэт «хуткай дапамогі» накіроўваюцца ад ваеннага аэрадрома ў Левашова ў цэнтар горада да Ваенна-мэдыцынскай акадэміі. Гэтыя паведамленьні пацьвярджаюцца запісамі камэр відэаназіраньня, разьмешчаных на будынках побач з ВМА. На запісe, апублікаванай тэлеканалам «100ТВ», можна налічыць каля дзесяці рэанімабіляў. Інтэрнэт-выданьне «Бумага», спасылаючыся на неназваную крыніцу, блізкая да ВМА, паведамляла пра тое, што параненых з Усходу Ўкраіны накіроўваюць у Пецярбург, паколькі ваенныя шпіталі ў Растове-на-Доне і іншых гарадах на поўдні Расеі перапоўненыя, а таксама пра тое, што сярод параненых няма расейскіх вайскоўцаў.
Затым выданьне «Тэлеграф», спасылаючыся на свае крыніцы, паведаміла аб прызямленьні 29 жніўня на ваенным аэрадроме ў Левашова чарговага борта з параненымі расейскімі «добраахвотнікамі» і апалчэнцамі Данбаса, у якіх няма ні пашпартоў, ні вайсковых білетаў, ніякіх дакумэнтаў, па якіх можна было б заключыць, што гэта вайскоўцы расейскай арміі. «Тэлеграф» пісаў, што такія самалёты кожны дзень дастаўляюць з Украіны ў Пецярбург людзей без дакумэнтаў з агнястрэльнымі, аскепкавымі раненьнямі і апёкамі, і што кожная інфармацыя пра іх хаваецца.
Некаторыя СМІ пісалі пра 15 такіх самалётах, пра 60, 100, 180 і нават аб 200 параненых.
Тэлеканал «Дождж» паведамляў пра 12 расейскіх кантрактнікаў з разанскай 106-й гвардзейскай паветрана-дэсантнай дывізіі, якія знаходзяцца ў ВМА. Большасьць параненых, як сьцьвярджаецца, маюць асколачныя раненьні ніжняй часткі цела — ад «расьцяжак» і супрацьпяхотных мін і накіроўваюцца ў клініку ваенна-палявой хірургіі.
Галоўны рэдактар інтэрнэт-газэты «Фонтанка» Аляксандр Гаршкоў ня можа з упэўненасьцю сказаць, ці праўдзівыя гэтыя зьвесткі: з аднаго боку, у газэту сьцякаецца мностваў сьведчаньняў відавочцаў, якія кажуць на карысьць таго, што параненыя сапраўды прыбываюць у ВМА, з другога боку, вядома аб вучэньнях на тэрыторыі Паўночна-заходняга ваеннага акругі, на якіх адпрацоўвалася эвакуацыя параненых вайскоўцаў. І ўсё ж, па словах Аляксандра Гаршкова, ёсьць інфармацыя і зусім іншага роду:
— Паводле наяўнай у нас інфармацыі, у адной з клінік Ваенна-мэдыцынскай акадэміі сапраўды знаходзіцца чалавек, чыё імя і прозьвішча супадае з імем і прозьвішчам аднаго з кастрамскіх дэсантнікаў. Акрамя таго, мы ведаем, што ў аэрапорт у Левашова сапраўды прыбывалі самалёты з параненымі, але адкуль — гэтага мы сказаць не можам. Але ёсьць зьвесткі, што параненыя знаходзяцца ў Ваенна-мэдыцынскай акадэміі.
Зьвесткі пра параненых, якія прыбываюць у Ваенна-мэдыцынскую акадэмію з Украіны, зьявіліся ў канцы жніўня, а ў сярэдзіне жніўня ў арганізацыю «Салдацкія маці Пецярбурга» пачалі тэлефанаваць ўстрывожаныя бацькі салдат, якія раптам перасталі выходзіць на сувязь. Ён казалі, што іх дзеці, раней тэлефанавалі ім кожны дзень, а з 15-16 жніўня змоўклі. Бацькі асьцерагаліся, як бы гэта маўчаньне не было знакам таго, што іх дзяцей паслалі ва Ўкраіну. У прэсе таксама шырока асьвятляўся скандал з пахаваньнем двух дэсантнікаў у вёсцы Выбуты пад Псковам, калі дужыя людзі ў цывільным напалі на журналістаў, выдалілі фотаздымкі з іх фотаапаратаў, а на наступны дзень са сьвежых магіл зьніклі ня толькі вянкі і стужкі, але і шыльды з імёнамі дэсантнікаў, загінулых ва Ўкраіне.
Старшыня праваабарончай арганізацыі «Салдацкія маці Пецярбурга» Эла Палякова толькі што вярнулася з Масквы, дзе яна мела зносіны з высокапастаўленымі афіцэрамі Генэральнага штаба, у тым ліку з двума намесьнікамі міністра абароны, Мікалаем Панковым і Русланам Царыкавым. Яна задала ім шмат пытаньняў, у прыватнасьці, з чым зьвязаная такая закрытасьць міністэрства абароны:
— Ад імя старшыні Камітэта салдацкіх маці Стаўрапольскага краю і двух сябраў Прэзыдэнцкай рады мы прадставілі сьпіс загінулых і сьведчаньні таго, што яны загінулі менавіта ва Ўкраіне. Нам адказалі, што устрывожаныя інфармацыйнай вайной, разьвязанай супраць вайскоўцаў. Яны казалі, што калі ў ваенных частках бацькам не адказваюць на запыты, гэта азначае, што мясцовае камандаваньне не вельмі разумнае, а міністэрства абароны тут ні пры чым. Мне здаецца, такія ўніклівыя адказы кажуць пра тое, што ваенныя самі не вельмі валодаюць сытуацыяй, і што яны карыстаюцца слабасьцю грамадзянскай супольнасьці ў Расеі. Мы ведаем, што цяпер у арміі многія кантрактнікі адмаўляюцца выконваць незразумелыя загады. Шмат людзей цяпер гіне — у той жа 18 брыгадзе шмат загінулых, больш за 40 грузаў-200 прыйшло ў Дагестан. Месца сьмерці не пазначана, крымінальныя справы не ўзбуджаныя, ніякай сацыяльнай адказнасьці дзяржава не нясе за сьмерць карміцеля. І калі камбрыг прыехаў і выставіў ўсіх, каб адправіць чарговую партыю ва Ўкраіну, ён спытаў, хто адмаўляецца ехаць. Выйшла 40 чалавек. Тады ён стаў пагражаць, казаць аб крымінальнай адказнасьці (што няпраўда!), Казаў, што імі цяпер зоймецца ФСБ. Але 5 чалавек усё-такі мелі мужнасьць зьвярнуцца ў Камітэт салдацкіх маці да Багаценкавай, якая зь імі накіравалася ў ваенную пракуратуру. На Багаценкаву таксама аказваецца ціск, ды і мне на твітэр паступаюць пагрозы.
