Пры гэтым Казахстан адрозьніваецца ад іншых патэнцыйных кандыдатаў тым, што там ужо была спроба прарасейскіх сэпаратыстаў аддзяліць частку тэрыторыі краіны.
Расейскі грамадзянін Віктар Казімерчук быў асуджаны ў Казахстане за сэпаратысцкую дзейнасьць напачатку 2000-х гадоў.
Паводле дадзеных сьледзтва напрыканцы 1999 году і пачатку 2000 году Казімерчук і кіраваная ім невялічкая арганізацыя «Русь» плянавала узяць пад свой кантроль горад Аскемен (былы Усьць-Каменагорск) на мяжы з Расеяй, абвясьціць яго тэрыторыяй Расеі і зьвярнуцца да Масквы з просьбай аб далучэньні да РФ.
Некаторыя ставілі пад сумнеў сур’ёзнасьць абвінавачваньняў супраць Казімерчука, ягоная група налічвала 22 чалавекі, 12 зь іх — расейскія грамадзяне, пры затрыманьні ў іх былі знойдзеныя некалькі гранатаў, паляўнічыя стрэльбы, патроны для аўтаматаў і «кактэйлі Молатава».
Казімерчук заяўляў, што карыстаўся падтрымкай расейскага насельніцтва ва Ўсходнім Казахстане і меў сувязі з чыноўнікамі ў Маскве. Ён не называў імёнаў, але пасольства РФ ў Казахстане прапаноўвала маскоўскіх адвакатаў для абвінавачаных, МЗС Расеі дамагаўся, каб расейцы-чальцы групы Казімерчука былі дэпартаваныя ў Расею, упаўнаважаны РФ па правах чалавека зьвяртаўся да прэзыдэнта Назарбаева з просьбай праявіць літасьць да абвінавачаных.
Кожны з нас думаў, што ў нас не было нічога агульнага з Казахстанам, што гэта расейская зямля, і сытуацыя ў нас такая ж, як у Прыднястроўі ці ў Крыме, які да гэтага часу знаходзіцца ў складзе Ўкраіны
Пасьля арышту групы Казімерчука Аляксандар Шушаньнікаў, лідэр іншай прарасейскай групоўкі ў Казахстане, заявіў у інтэрвію, што «людзі на ўсходзе Казахстану дайшлі да кропкі, так што любы экстрэміст, які заявіць сябе як абаронца расейскага народу, можа разьлічваць на падтрымку ўсяго насельніцтва рэгіёну».
Шушаньнікаў перабольшваў, але гэта і сапраўды ўяўляла сабой пэўную небясьпеку — прыкладна траціну насельніцтва Казахстану складалі тады расейцы і іншыя славяне, і большасьць зь іх кампактна жыла ў паўночных абласьцях на мяжы з Расеяй.
У 90-х гадах з боку розных прарасейскіх і казачых груповак і арганізацый гучалі заклікі за аддзяленьне населеных славянамі тэрыторый ад Казахстану і за далучэньне іх да Расеі.
Многія лічаць, што рашэньне прэзыдэнта Нурсултана Назарбаева перанесьці сталіцу з паўднёвай Алматы на поўнач мела на мэце зьмяніць этнічны балянс на поўначы краіны. Шмат казахстанскіх чыноўнікаў пераехалі ў новую сталіцу.
Тую ж мэту мела і палітыка рэпатрыяцыі. Неўзабаве пасьля здабыцьця незалежнасьці Казахстан прыняў урадавую праграму «Сьветлы шлях» аб вяртаньні на радзіму аралманаў — этнічных казахаў, якія жывуць за межамі краіны. Многія казахі вяртаюцца ў краіну з Кітаю і асабліва з Манголіі.
У сакавіку сёлета быў аддадзены афіцыйны загад пасяляць аралманаў пераважна ў паўночных вобласьцях, якія мяжуюць з Расеяй. Праўда, празь нейкі час загад быў скасаваны, і рэпатрыянтам дазволілі сяліцца па ўсёй краіне.
Казімерчук быў асуджаны на 18 гадоў пазбаўленьня волі, аднак у 2006 годзе быў вызвалены і зьехаў у Расею. У 2007 годзе ён даў інтэрвію расейскай шавіністычнай газэце «Заўтра».
У ім ён сказаў: «Кожны з нас думаў, што ў нас не было нічога агульнага з Казахстанам, што гэта расейская зямля, і сытуацыя ў нас такая ж, як у Прыднястроўі ці ў Крыме, які да гэтага часу знаходзіцца ў складзе Ўкраіны».
Зараз расейцы Казахстану ў значнай ступені інтэграваныя ў казахстанскае грамадзтва. Але расейцы і іншыя славяне зараз складаюць прыкладна чвэрць насельніцтва краіны, і прэзыдэнт Назарбаеў вядзе асьцярожную палітыку, каб у гэтай часткі насельніцтва не ўзьнікала жаданьня зьвярнуцца да Пуціна па дапамогу.