Сэрыю выпускаюць праваабарончы цэнтар «Вясна» і кампанія «Праваабаронцы супраць сьмяротнага пакараньня».
Распавядае сцэнарыст фільму і аўтар ідэі Паліна Сьцепаненка:
«Чацьвёрты аргумэнт супраць сьмяротнага пакараньня павінен разбурыць стэрэатып пра тое, што сьмяротнае пакараньне тычыцца толькі цяжкіх злачынцаў, пэдафілаў, маньякаў. Фільм нагадвае, што калі ў краіне ёсьць сьмяротнае пакараньне, то яно можа быць выкарыстанае і супраць палітычных апанэнтаў. Гэта могуць быць пазасудовыя пакараньні, якія зьдзяйсьняюцца ад імя дзяржавы.
Тут мы нагадваем пра сталінскія часы, калі сьмяротныя пакараньні былі масавымі. Цяпер гэтыя часы пачынаюць ідэалізавацца ў грамадзтве, будуюцца „лініі Сталіна“, ідэалізуецца СССР. А гэта часы, калі людзі ня ведалі, калі па іх прыйдуць і ці прыйдуць. А можа, прыйдуць твае добрыя знаёмыя, суседзі, якія і павядуць цябе на расстрэл.
У фільме скарыстаныя матэрыялы кнігі „Хронікі палітычнага тэрору“, якая выйшла ў гэтым годзе. Яе рабілі Андрэй Аляхновіч і Сяргей Дубавец. Ёсьць адзін агульны герой — Іран Ашкер. Яна дае ўнікальнае сьведчаньне пра тое, як яе маці бачыла, як бацьку выводзілі на расстрэл. Звычайна гэта адбываецца таемна. А тут проста яго вывелі з брамы аршанскай турмы, і ён махнуў рукой і сказаў: „Мяне не чакайце. Ідзіце дадому“.
І, безумоўна, мы паказваем сучасную Беларусь — згадваем тых людзей, якія зьніклі і лёс іх дагэтуль невядомы. Таксама ёсьць фрагмэнт, дзе гэтыя зьнікненьні камэнтуе Алег Алкаеў, былы начальнік менскага СІЗА».
Распавядае сцэнарыст фільму і аўтар ідэі Паліна Сьцепаненка:
«Чацьвёрты аргумэнт супраць сьмяротнага пакараньня павінен разбурыць стэрэатып пра тое, што сьмяротнае пакараньне тычыцца толькі цяжкіх злачынцаў, пэдафілаў, маньякаў. Фільм нагадвае, што калі ў краіне ёсьць сьмяротнае пакараньне, то яно можа быць выкарыстанае і супраць палітычных апанэнтаў. Гэта могуць быць пазасудовыя пакараньні, якія зьдзяйсьняюцца ад імя дзяржавы.
Тут мы нагадваем пра сталінскія часы, калі сьмяротныя пакараньні былі масавымі. Цяпер гэтыя часы пачынаюць ідэалізавацца ў грамадзтве, будуюцца „лініі Сталіна“, ідэалізуецца СССР. А гэта часы, калі людзі ня ведалі, калі па іх прыйдуць і ці прыйдуць. А можа, прыйдуць твае добрыя знаёмыя, суседзі, якія і павядуць цябе на расстрэл.
У фільме скарыстаныя матэрыялы кнігі „Хронікі палітычнага тэрору“, якая выйшла ў гэтым годзе. Яе рабілі Андрэй Аляхновіч і Сяргей Дубавец. Ёсьць адзін агульны герой — Іран Ашкер. Яна дае ўнікальнае сьведчаньне пра тое, як яе маці бачыла, як бацьку выводзілі на расстрэл. Звычайна гэта адбываецца таемна. А тут проста яго вывелі з брамы аршанскай турмы, і ён махнуў рукой і сказаў: „Мяне не чакайце. Ідзіце дадому“.
І, безумоўна, мы паказваем сучасную Беларусь — згадваем тых людзей, якія зьніклі і лёс іх дагэтуль невядомы. Таксама ёсьць фрагмэнт, дзе гэтыя зьнікненьні камэнтуе Алег Алкаеў, былы начальнік менскага СІЗА».
