У беларускіх гарадах далёка ня кожны інвалід-вазочнік наважваецца на вандроўку па гарадзкіх вуліцах. Бальшыня інвалідаў трымаецца звыклых маршрутаў для шпацыру — альбо двор ля дому, альбо недалёкі ад яго парк. Усё, што па-за межамі двара і парка, лічыцца для людзей з абмежаванымі магчымасьцямі нязьведаным сьветам. Публічныя месцы, кажуць інваліды-вазочнікі, як і раней, застаюцца маладаступнымі. Сытуацыя калі і мяняецца, дык дужа марудна.
У Бабруйску невялікая група інвалідаў-вазочнікаў, дзяўчатак, рэгулярна кампаніяй выбіраюцца «ў сьвет». Кажуць, так прасьцей пераадолець перашкоды, боязь новага і паказацца людзям, бальшыня зь якіх зрэдку бачаць чалавека ў інвалідным вазку. Для гараджанаў інвалід-вазочнік на вуліцы застаецца дагэтуль нязвыклай зьявай.
Інга Татур — заўсёдніца вандровак па горадзе. Яна кажа, што сытуацыя зь бесьперашкодным доступам да ўстановаў культуры ды іншых месцаў, дзе з карысьцю можна правесьці час, мяняецца да лепшага, але дужа марудна. Дзяўчына доўга пералічвае будынкі, у якіх ладзяцца цікавыя для яе мерапрыемствы, аднак патрапіць на іх для інваліда ў вазку праблематычна.
«Многія нашы ўстановы культуры былі пабудаваныя за савецкім часам, а тады такой праблемы нібыта і не было. Тады пандусаў наагул не было», — разважае над сытуацыяй Інга Татур.
«Цяпер жа, калі будуецца нешта новае, дык, наколькі я ведаю, — працягвае дзяўчына, — ёсьць адмысловы закон, каб рабілі пандус ці нешта іншае, каб можна было заехаць у патрэбнае месца інваліду. Але ж робіцца гэта абы зрабіць, і атрымліваецца, што туды, куды трэба, не зусім зручна заехаць. Часта, каб выехаць, патрэбны валянтэр».
Жыхарка Бабруйску Наста таксама ў вазку і таксама, як і Інга, ня любіць сядзець дома. Нядаўна ёй пашчасьціла пабываць у Польшчы. Пра сваю замежную вандроўку дзяўчына апавядае захоплена і падрабязна:
«У Эўропе, вы ж ведаеце, да інвалідаў ставяцца лепей, чым у нас. Там стаўленьне да іх як да нечага звыклага. Калі Польшча далучылася да Эўразьвязу (нам казалі), то паўсюль сталі рабіць у падземных пераходах ліфты. А ў нас у Менску не паўсюль такія ліфты ёсьць. А вось жа ў маленькіх гарадах нават бардзюры зрабіць ня могуць, каб інвалід мог самастойна некуды дабрацца».
Наста прабыла ў Польшчы тыдзень. На радзіме яе сустрэлі зробленыя для прыліку пандусы, крутыя прыступкі ды бардзюры. Наста са скрухай прызнаецца, што толькі чуе, што безбар’ернае асяродзьдзе ў Бабруйску мяняецца да лепшага. Калі нешта і мяняецца, зазначае яна, то ў цэнтры гораду.
«Той тыдзень, які была ў Польшчы, я ніводнага разу не ўзьнялася па лесьвіцы, — згадвае Наста свой побыт у замежжы і параўноўвае яго з тым, які ёсьць у ёйным горадзе. — А ў нас мне даводзіцца сутыкацца з высокімі бардзюрамі. Маёй шасьцідзесяцігадовай маме даводзіцца штодня падымаць мяне па дужа крутым пандусе. Яго нам усталявала ЖКГ. Падымаемся мы на яго з разьбегу. У пад’ездзе крутыя прыступкі, зь якіх я неаднойчы падала».
На пытаньне, чаму стаўленьне ў эўрапейскай краіне да патрэбаў інвалідаў гэтак адрозьніваецца ад нашага беларускага, Наста адказвае: «У Польшчы эўрапейскія стандарты, а ў нас яшчэ ад савецкіх перажыткаў не адышлі далёка».
Найчасьцей у якасьці сродку ўзьдзеяньня на кіраўніцтва ўстановаў культуры інваліды-вазочнікі выбіраюць скаргі ды звароты. Часам гэта дапамагае, але праблемы ўсё адно застаюцца, бо ў створаным гарадзкім асяродзьдзі патрэбы інвалідаў у вазках і невідушчых людзей ня ўлічаныя, і выпраўляецца гэта хіба надта марудна.
Каардынатар «Офісу па правах людзей з інваліднасьцю» Сяргей Драздоўскі зазначае: калі параўноўваць сытуацыю ў Беларусі зь безбар’ерным асяродзьдзем дзесяцігадовай даўніны зь цяперашняй, то зьмены ёсьць. Тым ня менш праваабаронца зьвяртае ўвагу на асаблівасьць сытуацыі. На ягоную думку, змагацца з бар’ерамі, якія перашкаджаюць інваліду, бессэнсоўны занятак. Сяргей Драздоўскі тлумачыць:
«Неабходна дамагацца даступнасьці ў рэалізацыі інвалідамі сваіх правоў. З аднаго боку, зьмены ёсьць, і мы гэта назіраем, але калі згадаць справаздачы афіцыйных асобаў — напрыклад, прагучала па Менску, што даступнасьць публічных месцаў для інвалідаў дасягнула 67 працэнтаў — то гэта ня праўда. Даступнасьць значна меншая. Якасьць даступнасьці варта ацэньваць не па колькасьці пандусаў, а па колькасьці людзей у вазку, у тым ліку невідушчых людзей, у публічных месцах. Вось тады можна казаць, што нешта зьмянілася».
Сяргей Драздоўскі зазначае: любая «дробязь» для інваліда ў вазку на ягоным шляху — перашкода. Пакуль будуць заставацца высокія бардзюры, нязручныя пандусы ды крутыя прыступкі — датуль, лічыць праваабаронца, правы інваліда будуць парушацца. А гэта азначае, што інвалід у вазку, акрамя сваёй кватэры ды двара ля дома, нічога ня бачыць.
У Бабруйску невялікая група інвалідаў-вазочнікаў, дзяўчатак, рэгулярна кампаніяй выбіраюцца «ў сьвет». Кажуць, так прасьцей пераадолець перашкоды, боязь новага і паказацца людзям, бальшыня зь якіх зрэдку бачаць чалавека ў інвалідным вазку. Для гараджанаў інвалід-вазочнік на вуліцы застаецца дагэтуль нязвыклай зьявай.
Інга Татур — заўсёдніца вандровак па горадзе. Яна кажа, што сытуацыя зь бесьперашкодным доступам да ўстановаў культуры ды іншых месцаў, дзе з карысьцю можна правесьці час, мяняецца да лепшага, але дужа марудна. Дзяўчына доўга пералічвае будынкі, у якіх ладзяцца цікавыя для яе мерапрыемствы, аднак патрапіць на іх для інваліда ў вазку праблематычна.
«Многія нашы ўстановы культуры былі пабудаваныя за савецкім часам, а тады такой праблемы нібыта і не было. Тады пандусаў наагул не было», — разважае над сытуацыяй Інга Татур.
«Цяпер жа, калі будуецца нешта новае, дык, наколькі я ведаю, — працягвае дзяўчына, — ёсьць адмысловы закон, каб рабілі пандус ці нешта іншае, каб можна было заехаць у патрэбнае месца інваліду. Але ж робіцца гэта абы зрабіць, і атрымліваецца, што туды, куды трэба, не зусім зручна заехаць. Часта, каб выехаць, патрэбны валянтэр».
Жыхарка Бабруйску Наста таксама ў вазку і таксама, як і Інга, ня любіць сядзець дома. Нядаўна ёй пашчасьціла пабываць у Польшчы. Пра сваю замежную вандроўку дзяўчына апавядае захоплена і падрабязна:
Нават бардзюры зрабіць ня могуць, каб інвалід мог самастойна некуды дабрацца
«У Эўропе, вы ж ведаеце, да інвалідаў ставяцца лепей, чым у нас. Там стаўленьне да іх як да нечага звыклага. Калі Польшча далучылася да Эўразьвязу (нам казалі), то паўсюль сталі рабіць у падземных пераходах ліфты. А ў нас у Менску не паўсюль такія ліфты ёсьць. А вось жа ў маленькіх гарадах нават бардзюры зрабіць ня могуць, каб інвалід мог самастойна некуды дабрацца».
Наста прабыла ў Польшчы тыдзень. На радзіме яе сустрэлі зробленыя для прыліку пандусы, крутыя прыступкі ды бардзюры. Наста са скрухай прызнаецца, што толькі чуе, што безбар’ернае асяродзьдзе ў Бабруйску мяняецца да лепшага. Калі нешта і мяняецца, зазначае яна, то ў цэнтры гораду.
«Той тыдзень, які была ў Польшчы, я ніводнага разу не ўзьнялася па лесьвіцы, — згадвае Наста свой побыт у замежжы і параўноўвае яго з тым, які ёсьць у ёйным горадзе. — А ў нас мне даводзіцца сутыкацца з высокімі бардзюрамі. Маёй шасьцідзесяцігадовай маме даводзіцца штодня падымаць мяне па дужа крутым пандусе. Яго нам усталявала ЖКГ. Падымаемся мы на яго з разьбегу. У пад’ездзе крутыя прыступкі, зь якіх я неаднойчы падала».
На пытаньне, чаму стаўленьне ў эўрапейскай краіне да патрэбаў інвалідаў гэтак адрозьніваецца ад нашага беларускага, Наста адказвае: «У Польшчы эўрапейскія стандарты, а ў нас яшчэ ад савецкіх перажыткаў не адышлі далёка».
Найчасьцей у якасьці сродку ўзьдзеяньня на кіраўніцтва ўстановаў культуры інваліды-вазочнікі выбіраюць скаргі ды звароты. Часам гэта дапамагае, але праблемы ўсё адно застаюцца, бо ў створаным гарадзкім асяродзьдзі патрэбы інвалідаў у вазках і невідушчых людзей ня ўлічаныя, і выпраўляецца гэта хіба надта марудна.
Каардынатар «Офісу па правах людзей з інваліднасьцю» Сяргей Драздоўскі зазначае: калі параўноўваць сытуацыю ў Беларусі зь безбар’ерным асяродзьдзем дзесяцігадовай даўніны зь цяперашняй, то зьмены ёсьць. Тым ня менш праваабаронца зьвяртае ўвагу на асаблівасьць сытуацыі. На ягоную думку, змагацца з бар’ерамі, якія перашкаджаюць інваліду, бессэнсоўны занятак. Сяргей Драздоўскі тлумачыць:
Прагучала па Менску, што даступнасьць публічных месцаў для інвалідаў дасягнула 67 працэнтаў — гэта ня праўда
«Неабходна дамагацца даступнасьці ў рэалізацыі інвалідамі сваіх правоў. З аднаго боку, зьмены ёсьць, і мы гэта назіраем, але калі згадаць справаздачы афіцыйных асобаў — напрыклад, прагучала па Менску, што даступнасьць публічных месцаў для інвалідаў дасягнула 67 працэнтаў — то гэта ня праўда. Даступнасьць значна меншая. Якасьць даступнасьці варта ацэньваць не па колькасьці пандусаў, а па колькасьці людзей у вазку, у тым ліку невідушчых людзей, у публічных месцах. Вось тады можна казаць, што нешта зьмянілася».
Сяргей Драздоўскі зазначае: любая «дробязь» для інваліда ў вазку на ягоным шляху — перашкода. Пакуль будуць заставацца высокія бардзюры, нязручныя пандусы ды крутыя прыступкі — датуль, лічыць праваабаронца, правы інваліда будуць парушацца. А гэта азначае, што інвалід у вазку, акрамя сваёй кватэры ды двара ля дома, нічога ня бачыць.
